Witold Waszczykowski

W 1980 ukończył studia magisterskie na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Łódzkiego. W 1989 podjął studia na Wydziale Stosunków Międzynarodowych University of Oregon, które ukończył w 1991. W latach 1992–1993 odbył studia podyplomowe na temat bezpieczeństwa międzynarodowego i kontroli zbrojeń w Graduate Institute of International and Development Studies w Genewie^[1]. W 1993 uzyskał na Uniwersytecie Łódzkim stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie historii na podstawie napisanej pod kierunkiem Andrzeja Harasimowicza(inne języki) pracy pt. Stany Zjednoczone a strategiczne rokowania rozbrojeniowe 1919–1936^[2]. Zna język angielski i rosyjski^[3].

W latach 1981–1987 pracował jako asystent na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Łódzkiego^[4]. Od 1987 do 1988 zatrudniony jako nauczyciel^[1]. Wykładał na Akademii Sztuki Wojennej, Akademii Humanistyczno-Ekonomicznej w Łodzi oraz Kolegium Jagiellońskim – Toruńskiej Szkole Wyższej^[2][3].

W 1992 został zatrudniony w Ministerstwie Spraw Zagranicznych^[4], był starszym ekspertem w Departamencie Systemu Narodów Zjednoczonych, a później w Departamencie Instytucji Europejskich. W 1996 został wicedyrektorem w Departamencie Instytucji Europejskich, a następnie w Departamencie Polityki Bezpieczeństwa^[5].

W 1997 był pełniącym obowiązki szefa Biura Łącznikowego RP przy NATO w Brukseli^[5]. Od 1997 do 1999 zajmował stanowisko zastępcy stałego przedstawiciela RP przy NATO. W latach 1999–2002 pełnił funkcję ambasadora RP w Iranie^[4]. Następnie pracował w Departamencie Strategii i Planowania Polityki Zagranicznej, a od 2005 jako zastępca dyrektora Departamentu Afryki i Bliskiego Wschodu^[5].

W listopadzie 2005 został podsekretarzem stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Pełnił jednocześnie funkcję głównego negocjatora w rozmowach ze Stanami Zjednoczonymi dotyczących tarczy antyrakietowej^[5]. W sierpniu 2008 odwołano go ze stanowisk zajmowanych w MSZ^[6].

W sierpniu 2008 został powołany na stanowisko zastępcy szefa Biura Bezpieczeństwa Narodowego. W lipcu 2010 złożył rezygnację z tej funkcji^[7], został odwołany 7 lipca 2010^[8]. W wyborach samorządowych w 2010 został zgłoszony jako kandydat na prezydenta Łodzi z ramienia komitetu wyborczego Prawa i Sprawiedliwości (przegrał w pierwszej turze).

W 2011 kandydował w wyborach do Sejmu z pierwszego miejsca na liście PiS w okręgu wyborczym nr 9 w Łodzi i uzyskał mandat poselski. Oddano na niego 36 854 głosy (10,17% głosów oddanych w okręgu)^[9]. W listopadzie 2011 został członkiem PiS. Objął funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Spraw Zagranicznych i delegata do Zgromadzenia Parlamentarnego NATO. Bez powodzenia kandydował w wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2014^[10].

W 2015 wystartował w wyborach parlamentarnych jako lider listy wyborczej PiS w okręgu sieradzkim. Otrzymał 32 909 głosów, uzyskując poselską reelekcję^[11]. 16 listopada 2015 został powołany na stanowisko ministra spraw zagranicznych w rządzie Beaty Szydło^[12]. 11 grudnia 2017 objął to stanowisko w nowo utworzonym rządzie Mateusza Morawieckiego^[13]. 9 stycznia 2018 został odwołany z funkcji ministra spraw zagranicznych^[14].

W wyborach europejskich w 2019 był liderem listy Prawa i Sprawiedliwości w okręgu łódzkim. Uzyskał mandat posła do Europarlamentu IX kadencji, otrzymując 168 021 głosów^[15]. Został członkiem frakcji Europejskich Konserwatystów i Reformatorów, członkiem Podkomisji Bezpieczeństwa i Obrony oraz wiceprzewodniczącym Komisji Spraw Zagranicznych^[16]. W 2024 nie uzyskał reelekcji w kolejnych wyborach do Parlamentu Europejskiego^[17].

Jego żona została nauczycielką^[18]; ojciec dwóch synów i córki^[3].

W sierpniu 2021 ujawnił publicznie, że choruje na polineuropatię. Stało się to po tym, jak część komentujących jego wywiad w radiu Tok FM zarzuciła mu, że był pod wpływem alkoholu podczas tej audycji^[19]. W 2023 podał, że nowe badania doprowadziły do zmiany diagnozy na stwardnienie zanikowe boczne^[20]. Na skutek choroby zaczął poruszać się przy pomocy wózka inwalidzkiego^[21].

• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2024)^[22]
• Wielki Oficer Orderu Zasługi (2009, Rumunia)^[23][24]

• San Escobar

• Strona sejmowa posła VIII kadencji. [dostęp 2016-01-05].
• Dr Witold Waszczykowski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2023-05-17] .
• Sejm Rzeczypospolitej Polskiej. VII kadencja. Przewodnik. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2012, s. 454.