Rune Velta

W reprezentacji zadebiutował 11 grudnia 2007 podczas zawodów FIS Cup w Notodden.

W Pucharze Świata zadebiutował 14 marca 2010 podczas kończącego sezon konkursu w Oslo, gdzie zajął czterdzieste trzecie miejsce. W tym samym roku zadebiutował też Letnim Grand Prix, zaś 4 października w zawodach tej rangi zdobył swoje pierwsze punkty – zajął siódme miejsce w konkursie rozgrywanym w niemieckim Klingenthal.

Pierwsze punkty w zawodach Pucharu Świata zdobył w sezonie 2010/2011. W konkursie rozgrywanym 4 grudnia 2010 w Lillehammer zajął siedemnaste miejsce. Później jeszcze pięć razy punktował w zawodach Pucharu Świata, w tym dwa razy zajmował miejsce w czołowej dziesiątce (w Lillehammer i Engelbergu). Sezon zakończył z dorobkiem 106 punktów na trzydziestym szóstym miejscu w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata.

Swoje pierwsze sukcesy w zawodach najwyższej rangi odniósł w Letnim Grand Prix w 2011. 6 sierpnia stanął na podium drużynowych zawodów rozgrywanych w Hinterzarten, gdzie Norwegia zajęła trzecie miejsce. Osiem dni później po raz pierwszy stanął na podium indywidualnych zawodów. W jednoseryjnym konkursie Letniego Grand Prix w Einsiedeln zajął trzecie miejsce, przegrywając z Kamilem Stochem i Thomasem Morgensternem. W zawodach Letniej Grand Prix jeszcze dwa razy stawał na podium – indywidualnie w Klingenthal w 2014 (trzecie miejsce) oraz drużynowo w Hinterzarten w 2015 (również trzecie miejsce).

W sezonie 2011/2012 wystartował we wszystkich konkursach Pucharu Świata. Najlepszy indywidualny wynik osiągnął w zawodach rozgrywanych na mamuciej skoczni Kulm. Zajął wówczas ósme miejsce w jednoseryjnym konkursie przeniesionym z 14 na 15 stycznia 2012 z powodu złych warunków atmosferycznych. 25 lutego 2012 odniósł pierwszy sukces w zawodach rangi mistrzowskiej. W mistrzostwach świata w lotach narciarskich rozgrywanych w Vikersund wywalczył srebrny medal, przegrywając złoto z Robertem Kranjcem o 3 pkt. Sam konkurs z powodu złych warunków atmosferycznych został ograniczony do dwóch z czterech planowanych serii. W tym samym sezonie stawał też trzy razy na podium drużynowych konkursów Pucharu Świata (pierwsze miejsce w Willingen, trzecie w Oberstdorfie oraz drugie w Planicy). Sezon w Pucharze Świata zakończył na siedemnastym miejscu z dorobkiem 311 punktów.

Po raz pierwszy na podium indywidualnych zawodów Pucharu Świata stanął w sezonie 2012/2013, zajął wówczas trzecie miejsce w konkursie rozgrywanym w Wiśle, przegrywając o 13,4 pkt. ze zwycięzcą zawodów, swym rodakiem Andersem Bardalem. Mimo tego, że regularnie punktował w zawodach Pucharu Świata, to jednak nie zdołał się dostać do kadry Norwegii na mistrzostwa świata rozgrywane w Val di Fiemme. Po mistrzostwach zdołał po raz drugi stanąć na pucharowym podium. W kończącym sezon konkursie w Planicy zajął drugie miejsce, gdzie przegrał zwycięstwo o 1,8 pkt. z Jurijem Tepešem. Ostatecznie w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata zajął dwudzieste trzecie miejsce, gromadząc 337 punktów.

Na igrzyskach olimpijskich w Soczi w konkursie indywidualnym na normalnej skoczni zajął dwudzieste drugie miejsce, na skoczni dużej uplasował się o dwa miejsca niżej. Uczestniczył też w konkursie drużynowym, w którym Norwegowie zajęli szóste miejsce. W konkursach Pucharu Świata 2013/2014 zdobył 201 punktów, z czego trzy razy zajmował miejsce w pierwszej dziesiątce, jednak nigdy na podium indywidualnych zawodów, co dało mu trzydzieste miejsce w klasyfikacji generalnej. Do jego najlepszych osiągnięć z tamtego sezonu należą drugie miejsce w konkursie mieszanym w Lillehammer (6 grudnia 2013) oraz trzecie miejsce w konkursie drużynowym w Planicy (22 marca 2014).

Sezon 2014/2015 okazał się dla niego najlepszym w karierze i ostatnim, w którym zdobył punkty w zawodach Pucharu Świata. Na mistrzostwach świata w Falun zdobył medale we wszystkich konkursach, w których startował. 21 lutego został mistrzem świata w konkursie na skoczni normalnej, gdzie pokonał Severina Freunda o 0,4 pkt. Dzień później zdobył srebrny medal w konkursie mieszanym, gdzie reprezentował Norwegię razem z Anderesem Bardalem, Line Jahr i Maren Lundby. W konkursie indywidualnym rozgrywanym na skoczni dużej zdobył brązowy medal, a wyprzedzili go Severin Freund oraz Gregor Schlierenzauer. Swój ostatni medal zdobył w konkursie drużynowym na tym samym obiekcie. 28 lutego Norwegowie (w składzie Bardal, Jacobsen, Fannemel i Velta) zdobyli złoty medal, wyprzedzając drugich Austriaków o 19,4 pkt., zaś trzecich Polaków o 24,5 pkt. W konkursach Pucharu Świata stawał cztery razy na podium. Raz zajął drugie miejsce w Willingen, gdzie był najbliżej zwycięstwa w historii swoich występów w Pucharze Świata (przegrał o punkt z Severinem Freundem) oraz trzy razy zajmował trzecie miejsce (Trondheim, Oslo, Planica).

W następnym sezonie skakał zdecydowanie słabiej. W Letnim Grand Prix 2015 dwa razy odpadał w pierwszej serii w konkursach indywidualnych, a zimą nastąpił dalszy regres jego formy. Nie został on umieszczony w składzie Norwegii w konkursie drużynowym w Klingenthal, który inaugurował Puchar Świata 2015/2016, zaś w konkursie indywidualnym zajął trzydzieste siódme miejsce. Później poleciał na konkursy do Ruki, gdzie co prawda nie odbyły się one z powodu warunków atmosferycznych, jednak po skoku treningowym w trakcie tego weekendu zdecydował się wycofać z rywalizacji w Pucharze Świata, by móc indywidualnie trenować^[2]. Do rywalizacji międzynarodowej powrócił w Pucharze Kontynentalnym, gdzie ogółem wystartował w czternastu konkursach, z czego w ośmiu punktował. Jego najlepszym osiągnięciem w zawodach Puchar Kontynentalnego było zajęcie piątego miejsca w konkursie rozegranym w Iron Mountain. W Pucharze Kontynentalnym zdobył ogółem 190 punktów i w klasyfikacji generalnej tego cyklu zajął pięćdziesiąte trzecie miejsce. 12 lutego 2016 wystartował w jednym konkursie Pucharu Świata. Zajął on wówczas pięćdziesiąte pierwsze miejsce w konkursie lotów rozegranym w Vikersund. Jak się później okazało, był to ostatni konkurs Pucharu Świata w jego karierze.

Ostatni raz w rywalizacji międzynarodowej wystąpił lipcu 2016 w Letnim Grand Prix w Courchevel, jednak został zdyskwalifikowany w kwalifikacjach za nieprawidłowy kombinezon. 1 sierpnia 2016 ogłosił zakończenie kariery sportowej^[3].

Swój rekord życiowy w długości lotu ustanowił 26 lutego 2012 na skoczni Vikersundbakken w Vikersund, gdzie podczas drugiej serii konkursu drużynowego Mistrzostw Świata w Lotach Narciarskich w 2012 uzyskał 243 metry^[4].

• VELTA Rune - Athlete Information. fis-ski.com. [dostęp 2023-07-19]. (ang.).
• VELTA Rune 1989.07.19 NOR. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2023-07-19].