Paul Creston

Paul Creston
Imię i nazwisko	Giuseppe Guttoveggio
Data i miejsce urodzenia	10 października 1906 ; Nowy Jork
Pochodzenie	włoskie
Data i miejsce śmierci	24 sierpnia 1985 ; San Diego
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	kompozytor

Paul Creston, właśc. Giuseppe Guttoveggio (ur. 10 października 1906 w Nowym Jorku, zm. 24 sierpnia 1985 w San Diego^[1]) – amerykański kompozytor, pianista i pedagog pochodzenia włoskiego.

Życiorys

Zrezygnował ze studiów wyższych, by pomóc materialnie rodzinie^[1]. Pracował jako urzędnik bankowy i dopiero po ukończeniu 26. roku życia zdecydował się poświęcić karierze muzycznej^[2]. W znacznej mierze pozostał samoukiem^[3]. Pobierał prywatnie lekcje gry na fortepianie i organach^[1]^[2] i zapoznawał się z dziełami mistrzów^[1]. W latach 1926–1929 grywał w kinach do niemych filmów^[1]. Od 1934 do 1967 roku był organistą w nowojorskim kościele św. Malachiasza^[2]^[4]. W 1933 roku ukazały się drukiem jego pierwsze kompozycje^[1]. W 1938 roku otrzymał stypendium Guggenheima, a w 1941 roku jego I symfonia zdobyła New York Music Critics’ Circle Award^[2]^[3]. Wykładał w Swarthmore College (1956), New York College of Music (1963–1967)^[1] oraz Central Washington State College (1968–1975)^[2]^[4]. Był prezesem National Association of American Composers and Conductors (1956–1960) i Amerykańskiego Stowarzyszenia Kompozytorów, Autorów i Wydawców (1960–1968)^[2].

Twórczość

Należał do najpopularniejszych amerykańskich kompozytorów połowy XX wieku^[3]. Był twórcą konserwatywnym^[3], reprezentującym kierunek umiarkowany, konwencjonalny^[2]. Kompozycje Crestona cechują się oryginalną rytmicznością^[3], wyrazistymi liniami melodycznymi, swobodną harmoniką, przeważnie homofoniczną fakturą^[2]. Jego styl muzyczny można zaklasyfikować jako impresjonistyczny^[3].

Skomponował m.in. balet A Tale about the Land (1940), sześć symfonii, Lydian Ode (1956), Choreographic Suite (1965), Thanatopsis (1971), Concertino na marimbę i orkiestrę (1940), koncerty saksofonowy, fortepianowy, na dwa fortepiany, na dwoje skrzypiec, na harfę oraz na puzon, Sādhāna na wiolonczelę i orkiestrę (1981), Missa cum jubilo na chór a capella (1968), The Nortwest na chór i orkiestrę (1969)^[5], trio fortepianiowe (1979), Ceremional na orkiestrę perkusyjną (1972), zbiór utworów fortepianowych Rhythmicon w 10 zeszytach (1977)^[1].

Opublikował dwie prace teoretyczne, Principles of Rhythm (1964) i Rational Metric Notation (1979)^[1]^[3].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 186. ISBN 0-674-37299-9.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 2. Część biograficzna cd. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1984, s. 268–269. ISBN 83-224-0223-6.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Brad Hill: American Popular Music: Classical. New York: Facts on File, 2006, s. 61. ISBN 0-8160-5311-1.
↑ ^a ^b The Oxford Dictionary of Music. Oxford: Oxford University Press, 2013, s. 196. ISBN 978-0-19-957854-2.
↑ Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 169. ISBN 978-83-01-13410-5.

[harvard-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 186. ISBN 0-674-37299-9.

[encmuz-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 2. Część biograficzna cd. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1984, s. 268–269. ISBN 83-224-0223-6.

[classical-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Brad Hill: American Popular Music: Classical. New York: Facts on File, 2006, s. 61. ISBN 0-8160-5311-1.

[oxford-4] The Oxford Dictionary of Music. Oxford: Oxford University Press, 2013, s. 196. ISBN 978-0-19-957854-2.

[chodkowski-5] Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 169. ISBN 978-83-01-13410-5.

[1]