Nowosielce (powiat sanocki)

wieś w województwie podkarpackim, powiecie sanockim

Nowosielce (daw. Nowosielce-Gniewosz) – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie sanockim, w gminie Zarszyn[5][6]. Leży nad potokiem Pielnica.

Nowosielce
wieś
Ilustracja
Nowosielce z lotu ptaka[2]
Państwo

 Polska

Województwo

 podkarpackie

Powiat

sanocki

Gmina

Zarszyn

Liczba ludności (2022)

1366[3]

Strefa numeracyjna

13

Kod pocztowy

38-533[4]

Tablice rejestracyjne

RSA

SIMC

0362909[5]

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Nowosielce”
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa konturowa województwa podkarpackiego, blisko centrum po lewej na dole znajduje się punkt z opisem „Nowosielce”
Położenie na mapie powiatu sanockiego
Mapa konturowa powiatu sanockiego, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Nowosielce”
Położenie na mapie gminy Zarszyn
Mapa konturowa gminy Zarszyn, po prawej znajduje się punkt z opisem „Nowosielce”
Ziemia49°34′03″N 22°04′15″E/49,567500 22,070833[1]

W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa krośnieńskiego. W 2020 Nowosielce zamieszkiwało 1362 osób[3].

Historia

edytuj

Najstarszy dokument dotyczący Nowosielec związany jest z Jaćmierzem i pochodzi z 6 listopada 1390 roku. W dokumencie tym król Władysław Jagiełło nadaje Fryderykowi Mysnarowi wieś Jaćmierz i zawiera on m.in. stwierdzenie, ze granice Jaćmierza opierają się na drodze prowadzącej z tej miejscowości do wsi Nowosielce.

Inny dokument z 1426 roku mówi o zmianie lokacji Nowosielec z prawa ruskiego na magdeburskie. Wsią zarządzał sołtys, stąd wiadomo że była ona wsią królewską.

W 1624 roku Nowosielce zostały zniszczone podczas najazdu Tatarów. Nieliczni ocaleni mieszkańcy z czasem odbudowali swoje zagrody na zalesionych wzgórzach od strony Strachociny i Kostarowiec. Znacząca rozbudowa i powrót ożywienia Nowosielec datują się około roku 1660 za czasów panowania króla Jana Kazimierza, kiedy tu osiedlono jeńców kozackich. Od roku 1885 dla odróżnienia od innych miejscowości o tej samej nazwie których jest w Polsce kilkanaście a przy okazji budowy kolei podkarpackiej, zmieniono nazwę wsi na Nowosielce-Gniewosz, od rodziny Gniewoszów, w piątym pokoleniu właścicieli obszaru dworskiego w tej wsi, rodziny bardzo zasłużonej Polsce i byłemu Krajowi Koronnemu-Galicji. Od końca XVIII wieku dobra ziemskie w Nowosielcach należały do rodziny Gniewoszów. Najpierw do Stanisława Gniewosza, następnie jego syna Piotra Gniewosza (1756-1811) żonatego z Joanną z Borkowskich a potem do najstarszego syna tych ostatnich Wiktora Gniewosza (1792-1840) żonatego z Łucją z Ostaszewskich (1802-1894) która była córką Sebastiana Ostaszewskiego. Kolejnym właścicielem byli syn Wiktora i Łucji, Edward Gniewosz (w połowie XIX wieku wraz z matką)[7], Feliks Gniewosz[8], następnie jego syn, Wiktor (1879-1921). W 1905 Janina Gniewosz wraz z dwoma współwłaścicielami posiadała we wsi obszar 415 ha[9]. Do 1921 właścicielem dóbr był Wiktor Gniewosz (1879-1921), który w 1911 posiadał 352 ha[10]. Od 1921 do końca II wojny światowej dobra Nowosielce posiadała ostatnia dziedziczka rodu Helena Gniewosz.

Osobny artykuł: Dwór w Nowosielcach.

W maju 1892 honorowe obywatelstwo gminy Nowosielce otrzymał Edward Gniewosz[11].

W sierpniu i wrześniu 1920 w Nowosielcach-Gniewosz znajdował się punkt zborny dla formowanego w Sanoku, przez przemysłowca lwowskiego Henryka Towarnickiego, 209 Ochotniczego Pułku Ułanów[12].

 
Zabytkowy dwór

W okresie międzywojennym Nowosielce miały ok. 290 domów i według spisu ludności z 1922 roku liczyły 1641 mieszkańców narodowości mieszanej: polskiej i ruskiej. Mieszkało tu także 9 rodzin żydowskich liczących 50 osób, z czego jedna rodzina trudniła się rolnictwem, a pozostałe handlem i krawiectwem. Ludność katolicka wsi trudniła się głównie rolnictwem i w niewielkim stopniu rzemiosłem – przeważnie kołodzieje i szewcy. Część mieszkańców pracowała w fabrykach i warsztatach w Sanoku oraz przy robotach kolejowych na trasie Zagórz-Sanok-Nowosielce-Zarszyn.

 
Nowosielce spalone przez UPA

W nocy z 29 na 30 grudnia 1945 w Nowosielcach ukraińscy nacjonaliści z UPA zamordowali siedemnastu Polaków oraz spalili 152 domy[13]. Sygnałem do napadu na wieś było wysadzenie pobliskiej stacji kolejowej. Tablica upamiętniająca to wydarzenie wraz z nazwiskami osób pomordowanych znajduje się w nowosieleckim kościele. Została ona wmurowana w 30 rocznicę grudniowej tragedii z inicjatywy Juliusza Dragana. Po odbudowie stacja kolejowa w Nowosielcach została oddana do użytku 22 czerwca 1986[14].

18 czerwca 1972 odsłonięto w parku dworskim przy dawnym Zespole Szkół Rolniczych pomnik 2 Czechosłowackiej Samodzielnej Brygady Spadochronowej, upamiętniający ich udział w walkach we wrześniu 1944[15].

Kościół

edytuj
 
Zabytkowy kościół parafialny
 
Pomnik 2. Czechosłowackiej Samodzielnej Brygady Spadochronowej w Nowosielcach autorstwa Adama Przybysza. Żołnierze tej jednostki brali udział w walkach w powiecie sanockim oraz operacji dukielskiej latem 1944

Osoby związane z miejscowością

edytuj

Czynni w Nowosielcach

edytuj
  • Ochotnicza Straż Pożarna[17]
  • Ludowy Klub Sportowy "Szarotka"[18]
  • Zespół Ludowy "Ziemia Sanocka"
  • Stowarzyszenie Koło Gospodyń Wiejskich "Gniewoszanki" (założone w 1929)[19]
  • Szkoła Podstawowa

Drogi krajowe

edytuj

Wieś położona przy drodze krajowej 28 Zator - Wadowice - Nowy Sącz - Gorlice - Biecz - Jasło - Krosno - Sanok - Medyka.

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 89738
  2. Start [online], www.zarszyn.pl [dostęp 2019-07-17] (pol.).
  3. a b Raport o stanie Gminy Zarszyn za rok 2022. s.4
  4. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 829 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  5. a b GUS. Wyszukiwarka TERYT
  6. Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  7. Karol Wild: Skorowidz wszystkich miejscowości położonych w królestwie Galicyi i Lodomeryi jakoteż w wielkim księstwie Krakowskiem i księstwie Bukowińskiem, pod względem politycznej i sądowej organizacyi kraju wraz z dokładnem oznaczeniem parafii, poczt i właścicieli tabularnych, ułożony porządkiem abecadłowym. Lwów: 1855, s. 146.
  8. Tadeusz Pilat: Skorowidz dóbr tabularnych w Galicyi z Wielkiem Ks. Krakowskiem. Lwów: 1890, s. 138.
  9. Alojzy Zielecki, Życie gospodarcze, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995. s. 405.
  10. Skorowidz powiatu sanockiego wydany na podstawie dat zebranych w roku 1911. Sanok: 1911, s. 12.
  11. Kronika. „Kurjer Lwowski”. Dodatek do nr 144, s. 2, 23 maja 1892. 
  12. Władysław Laudyn, Zarys historii wojennej 22-go Pułku Ułanów Podkarpackich, Warszawa 1929, s. 3, 14-16
  13. "W czasie walki z wysiedleniami Ukraińcy prowadzili akcje przede wszystkim przeciwko wojsku i administracji państwowej. Ale niejednokrotnie w odpowiedzi na działania wojska atakowano polskie miejscowości. Spalono między innymi Nowosielce, Bukowsko, [[Nagórzany (województwo podkarpackie)|]] i Nadolany. Polskie wsie niszczono nie tylko w rewanżu za wysiedlenia ukraińskich osiedli, lecz także po to, by wojsko nie miało gdzie kwaterować, skąd brać żywności. I choć istnieją rozkazy dowódców UPA zakazujące zabijania cywilów, takie ofiary padały. Np. w grudniu 1945 w Nowosielcach zginęło 17 osób." w: Grzegorz Motyka Akcja Wisła-nic tylko wstyd, Gazeta Wyborcza 26 kwietnia 2002. [1]
  14. Nowoczesne obiekty stacji PKP w Nowosielcach. „Nowiny”, s. 1, Nr 145 z 23 czerwca 1986. 
  15. Arnold Andrunik: Rozwój i działalność Związku Bojowników o Wolność i Demokrację na Ziemi Sanockiej w latach 1949-1984. Sanok: 1986, s. 160.
  16. Stanisław Bieleń: „Licejskie” lata 1968–1972. W: Księga pamiątkowa 1928-2008 II Liceum Ogólnokształcącego im. Marii Skłodowskiej-Curie w Sanoku wydana z okazji jubileuszu 80-lecia szkoły. Sanok: 2008, s. 235.
  17. Strona OSP
  18. Strona klubu LKS Szarotka
  19. Portal nowiny24.pl

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj