Lateks

Lateks naturalny uzyskuje się poprzez nacinanie roślin kauczukodajnych i obróbkę soku mlecznego. Sok mleczny stabilizowany jest substancjami alkalicznymi np. amoniakiem. Ostateczny produkt stanowiący surowiec w przemyśle gumowym uzyskuje się w wyniku koagulacji soku i jego zagęszczenia. Zagęszczenie zawartości kauczuku wykonywane jest zwykle poprzez odwirowanie lub częściowe odparowanie wody. Koagulacja następuje po zakwaszeniu, zamrożeniu lub dodaniu soli rozpuszczalnych w wodzie^[1].

Lateks syntetyczny otrzymuje się przez polimeryzację emulsyjną określonych monomerów i zatężanie powstałego koloidu zawierającego kauczuk butadienowo-styrenowy, chloroprenowy, nitrylowy lub butadienowo-winylopirydynowy. pH lateksów uzyskanych syntetycznie wynosi 6–12, zawartość substancji suchej 30–60%. Po ich zakwaszeniu lub dodaniu soli otrzymuje się kauczuki stałe^[1].

Lateks syntetyczny jest produktem pośrednim lub końcowym w procesie wytwarzania kauczuków syntetycznych.

Stosowany jest do otrzymywania kauczuku naturalnego stosowanego w przemyśle gumowym (m.in. opony samochodowe, taśmy transporterowe, uszczelki, piłeczki kauczukowe) do wyrobu m.in. pianki lateksowej do produkcji mebli i materaców (dobre właściwości antyalergiczne i antygrzybicze), klejów, nici, prezerwatyw, rękawic oraz odzieży.

Wiele osób z alergią na lateks doświadcza również reakcji alergicznej na niektóre owoce, co określane jest mianem zespołu lateksowo-owocowego (latex-fruit syndrome, LFS). Jest to zjawisko charakteryzujące się reaktywnością krzyżową między naturalnymi alergenami lateksu i niektórymi alergenami owoców, prowadzące do reakcji alergicznych u uczulonych osób. Zostało ono opisane po raz pierwszy przez Blanco i wsp. w 1994 roku^[2]. Częstość występowania LFS u pacjentów uczulonych na lateks jest bardzo zróżnicowana i waha się od 4% do 88%, w zależności od metod diagnostycznych, regionów geograficznych i badanych populacji. Do owoców najczęściej powodujących LFS należą: banan, awokado, kiwi i papaja. Objawy kliniczne są głównie ogólnoustrojowe, przy czym 73% objawów nadwrażliwości jest ogólnoustrojowych a 27% miejscowych. Postulowana jest standaryzacja kryteriów diagnostycznych i systemów klasyfikacji ciężkości w celu poprawy dokładności diagnozy i leczenia LFS^[3].