27 grudnia 2016 zajął drugie miejsce w zawodach Pucharu Kontynentalnego w Engelbergu, a dzień później był trzeci. W trakcie sezonu 2016/2017 jeszcze dwukrotnie, w lutym, stawał na podium cyklu. 12 marca 2017 w Oslo w debiutanckim starcie zajął 21. miejsce w zawodach Pucharu Świata i tym samym zdobył pierwsze w karierze punkty do klasyfikacji tego cyklu. Cztery dni później w Trondheim zajął 18. miejsce[5]. 23 marca 2017 w trakcie kwalifikacji do zawodów Pucharu Świata w Planicy ustanowił swój rekord życiowy, wynoszący 204 metry[6][7].
W kwietniu 2017 poddał się operacji prawego kolana[8]. W sezonie 2017/2018 w Letnim Pucharze Kontynentalnym najwyżej klasyfikowany był na 5. pozycji, we wrześniu 2017 w Trondheim, a w zimowej edycji cyklu na 10. miejscu, w marcu 2018 w Renie. W Pucharze Świata dwukrotnie odpadał w kwalifikacjach[9]. W marcu 2018 ogłosił zakończenie kariery sportowej[10], jednak we wrześniu tego samego roku poinformował o wznowieniu treningów[11].
W sezonie 2018/2019 Pucharu Kontynentalnego najwyżej klasyfikowany był na 7. miejscu, w zawodach w Iron Mountain w lutym i w Zakopanem w marcu 2019[12]. W sierpniu 2019 zajął 9. pozycję w konkursie Letniego Grand Prix w Hakubie. W Letnim Pucharze Kontynentalnym 2019 trzykrotnie zajmował miejsce na podium. W zawodach międzynarodowych organizowanych przez FIS po raz ostatni wystąpił w grudniu 2019 w ramach Pucharu Kontynentalnego w Vikersund, zajmując lokaty w szóstej dziesiątce[13]. W trakcie sezonu letniego 2020 ponownie zakończył karierę, a swoją decyzję publicznie ogłosił na początku listopada 2020[14].
Z powodu problemów z błędnikiem cierpi na zaburzenia równowagi i przewlekłe bóle głowy, nie słyszy też na jedno ucho[8].