Jan Saturnin Stupnicki

Z pochodzenia Rusinem. Był synem Andrzeja (wzgl. Stanisława; sędziego dominikalnego państwa zuchorzyckiego) i Anastazji z Bielawskich. Szkołę elementarną i gimnazjum ukończył we Lwowie, gdzie odbył też studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego. W 1836 rozpoczął studia w Greckokatolickim Seminarium Generalnym we Lwowie. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1842 z rąk biskupa Grzegorza Jachimowicza. Do 1843 był administratorem w Trościańcu, następnie powołany na registranta konsystorza metropolitarnego. W 1858 został kanclerzem, a w 1867 kanonikiem kapituły lwowskiej.

W lipcu 1872 został mianowany, a 20 października 1872 został konsekrowany biskupem przemyskim. W 1877 otrzymał tytuł Asystenta Tronu Papieskiego.

W latach 1862–1872 pełnił funkcję dyrektora Galicyjskiej Kasy Oszczędności. Od 1863 wchodził w skład Ministerialnej Komisji Archeologicznej oraz Centralnej Komisji Konserwatorskiej w Wiedniu, biorąc udział w licznych wykopaliskach archeologicznych w całej Galicji. Był kolekcjonerem monet z całego świata, publikując kilka książek z dziedziny numizmatyki (m.in. Katalog monet i medali, 1855). W lipcu 1872 mianowany, a w październiku konsekrowany greckokatolickim biskupem przemyskim.

W latach 1873–1883 był wicemarszałkiem galicyjskiego Sejmu Krajowego. Był członkiem korespondentem Akademii Umiejętności w Krakowie oraz C. K. Centralnej Komisji Archeologicznej w Wiedniu.

Był zwolennikiem zgody z narodem polskim. W 1881 otrzymał Order Korony Żelaznej II klasy.

Został pochowany na cmentarzu Głównym w Przemyślu.

• S. Stępień: Stupnicki Jan W: Polski Słownik Biograficzny. T. XLV. 2008.
• † Ks. Jan Saturnus Stupnicki. „Gazeta Przemyska”. Nr 103, s. 1, 24 grudnia 1890. 
• Ks. Jan Saturnin Stupnicki. „Kurjer Lwowski”. 359, s. 2, 28 grudnia 1890.