Guido Marini
Guido Marini (ur. 31 stycznia 1965 w Genui) – włoski duchowny rzymskokatolicki, doktor prawa kanonicznego, mistrz papieskich ceremonii liturgicznych w latach 2007–2021, biskup diecezjalny tortoński od 2021.
.JPG) Guido Marini (2024) | |||
| |||
| Kraj działania | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
31 stycznia 1965 | ||
| Biskup diecezjalny tortoński | |||
| Okres sprawowania |
od 2021 | ||
| Mistrz papieskich ceremonii liturgicznych | |||
| Okres sprawowania |
2007–2021 | ||
| Wyznanie | |||
| Kościół | |||
| Prezbiterat |
4 lutego 1989 | ||
| Nominacja biskupia |
29 sierpnia 2021 | ||
| Sakra biskupia |
17 października 2021 | ||
| |||
| Odznaczenia | |||
| |||
| Strona internetowa | |||
| Data konsekracji |
17 października 2021 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość |
Watykan | ||||
| Miejsce | |||||
| Konsekrator | |||||
| Współkonsekratorzy | |||||
| |||||
Życiorys
edytujUrodził się 31 stycznia 1965 w Genui[1]. Po zdaniu matury w Liceo Colombo, studiował w seminarium duchownym w Genui, gdzie zdobył tytuł licencjata teologii. 4 lutego 1989 przyjął święcenia kapłańskie[1] z rąk kard. Giovanniego Canestri[2]. Uzupełniał potem wykształcenie na Papieskich Uniwersytetach: Laterańskim – w zakresie prawa kanonicznego i cywilnego (JUD), przygotowując rozprawę na temat problemów stosunków państwo-kościół na początku XX wieku[1][2] i Salezjańskim – w dziedzinie psychologii środków społecznego przekazu[1]. W 2007 roku uzyskał dyplom z psychologii komunikacji[2][3].
W latach 1988–2003 był osobistym sekretarzem arcybiskupów Genui: kardynałów Giovanniego Canestriego, Dionigiego Tettamanziego i Tarcisia Bertonego. W latach 2003–2007 był też mistrzem ceremonii liturgicznych dwóch ostatnich metropolitów archidiecezji, a także kolejnego – kard. Angelo Bagnasco[1][3][4].
W latach 2003–2005 kierował archidiecezjalnym Urzędem ds. Wychowania i Szkoły, ze szczególnym uwzględnieniem nauczania religii katolickiej. W latach 1996–2001 był także członkiem Rady kapłańskiej, w latach 2004–2007 był kierownikiem duchowym seminarium w Genui, a w latach 2005–2007 był kanclerzem Kurii arcybiskupiej[3][4][5]. Od 1992 wykładał prawo kanoniczne w genueńskiej sekcji Wydziału Teologicznego Północnych Włoch i w Wyższym Instytucie Nauk Religijnych[4].
Ogłosił wiele prac i artykułów z zakresu duchowości. Był także kierownikiem duchowym i duszpasterzem różnych grup młodzieżowych, jak również asystentem duchowym kilku żeńskich wspólnot zakonnych[5].
Od 1 października 2007 do 29 sierpnia 2021 sprawował urząd Mistrza Papieskich Ceremonii Liturgicznych[4][6][7]. W związku z tym, podczas konklawe w dniach 12-13 marca 2013 pełnił funkcję notariusza[8].
W przemówieniu ze stycznia 2010 poparł wezwania do „reformy reformy” liturgii. Powiedział: „Od kilku lat w kręgach kościelnych słychać było kilka głosów mówiących o konieczności nowej odnowy liturgicznej”, dodając, że nowy ruch odnowy byłby „zdolny do przeprowadzenia reformy reformy, a raczej posunąć się o krok do przodu w zrozumieniu autentycznego ducha liturgii i jej celebracji”[9].
19 lutego 2014 papież Franciszek mianował go członkiem Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich[10].
22 styczniaw 2019 papież powierzył mu opiekę nad chórem Kaplicy Sykstyńskiej[11].
Pytany, czy przebywanie blisko papieża zmieniło jego życie, wyznał, że przede wszystkim stało się to błogosławieństwem dla jego wiary[7].
Za każdym razem, gdy zbliżam się do tego ubranego na biało człowieka, ogarniają mnie uczucia nie tylko ludzkie, ale przede wszystkim związane z wiarą. Innym darem jest dostrzeżenie złożoności i wielkości Kościoła. Tu, na Zachodzie przeżywamy pewne zmęczenie, ale w innych częściach świata widać wielką żywotność i rozkwit; tam się rozumie, że Duch Święty działa.
29 sierpnia 2021 papież Franciszek mianował go biskupem diecezjalnym diecezji tortońskiej[12][13]. Święcenia biskupie otrzymał 17 października 2021 w bazylice św. Piotra na Watykanie. Głównym konsekratorem był papież Franciszek[14][15], a współkonsekratorami arcybiskupi Marco Tasca, metropolita Genui i Vittorio Viola, sekretarz Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów[16]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Emitte Spiritum Tuum” (Ześlij Ducha Twego). Ingres do katedry w Tortonie, w trakcie którego kanonicznie objął urząd, odbył się 7 listopada 2021[16].
Publikacje
edytuj- 2000: Dio mi basta. Monsignor Tommaso Reggio, ISBN 978-88-211-7236-6
- 2001: Ascolta le parole della mia bocca, ISBN 978-88-8441-011-5
- 2001: O Trinità che adoro! Il mistero di Dio rivelato da Gesù, ISBN 978-88-8441-008-5
- 2007: Per amore del cuore di Gesù, ISBN 978-88-8441-033-7
- 2004: Conquistato dal Tuo mistero ti cerco, ISBN 978-88-8441-053-5
- 2010: Sługa Liturgii, ISBN 978-83-930176-2-1
- 2010: La libertà è amore. Madre Eugenia Ravasco, ISBN 978-88-215-6693-6
- 2011: Liturgical Reflections of a Papal Master of Ceremonies, ISBN 978-0-9778846-5-0
- 2013: Liturgia. Gloria di Dio, santificazione dell'uomo, ISBN 978-88-215-7650-8
- 2016: Alla luce Signore vediamo la luce, ISBN 978-88-6929-161-6
- 2018: L'amore ci sospinge. Rinnovare il sì al Signore davanti alla sua Parola, ISBN 978-88-6929-157-9
- 2018: La gioia del Natale, ISBN 978-88-6929-348-1
- 2019: Il Rosario meditato, ISBN 978-88-6929-363-4
- 2019: La meraviglia della Pasqua, ISBN 978-88-6929-361-0
- 2020: O Trinità che adoro! Il mistero di Dio rivelato da Gesù, ISBN 978-88-6929-572-0
Ordery i odznaczenia
edytuj- Wielki Oficer Orderu Chrystusa – 11 maja 2010.
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e Franciszek potwierdził. Ks. Guido Marini papieskim ceremoniarzem przez kolejne 5 lat. archwwa.pl, 2017-12-22. [dostęp 2021-09-11]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (pol.).
- ↑ a b c Mons. Guido Marini è il nuovo Vescovo di Tortona. diocesitortona.it, 2021-08-29. [dostęp 2021-09-11]. (wł.).
- ↑ a b c Andrea Tornielli: Il Papa conferma il suo cerimoniere Guido Marini. La Stampa, 2017-12-22. [dostęp 2021-09-11]. (wł.).
- ↑ a b c d Rinunce e nomine, 01.10.2007. vatican.va, 2007-10-01. [dostęp 2021-09-11]. (wł.).
- ↑ a b Rinunce e nomine, 29.08.2021. vatican.va, 2021-08-29. [dostęp 2021-09-11]. (wł.).
- ↑ Watykan: mistrz ceremonii liturgicznych zostaje. Franciszek podjął decyzję [online], deon.pl, 1 października 2018 [dostęp 2019-10-01].
- ↑ a b Papieski ceremoniarz: u Benedykta fascynowała mnie pokora, przy Franciszku rozbudzam wiarę. misyjne.pl, 2019-11-15. [dostęp 2021-03-09]. [zarchiwizowane z tego adresu].
- ↑ Prałat Marini notariuszem w czasie konklawe [online], deon.pl, 10 marca 2013 [dostęp 2013-03-12].
- ↑ Jem Sullivan: Papal liturgist Marini backs liturgical 'reform of reform'. catholicnews.com, 2021-03-28. [dostęp 2021-09-11]. (ang.).
- ↑ Rinunce e nomine, 19.02.2014. vatican.va, 2014-02-19. [dostęp 2021-09-11]. (wł.).
- ↑ Cindy Wooden: Pope gives liturgical office oversight of Sistine Chapel Choir. ncronline.org, 2019-01-22. [dostęp 2021-09-11]. (ang.).
- ↑ Nomina del Vescovo di Tortona (Italia). vatican.va, 2021-08-29. [dostęp 2021-09-11]. (wł.).
- ↑ Master of Papal Liturgical Ceremonies named bishop of Tortona, I. vaticannews.va, 2021-08-29. [dostęp 2021-09-11]. (ang.).
- ↑ Santa Messa con Ordinazioni Episcopali, 17.10.2021. press.vatican.va. [dostęp 2021-10-17].
- ↑ Papież osobiście wyświęci swego mistrza ceremonii na biskupa. ekai.pl. [dostęp 2021-09-13].
- ↑ a b Guido Marini. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2021-10-17]. (ang.).
Linki zewnętrzne
edytuj- Nota biograficzna Guido Mariniego na stronie diecezji tortońskiej. [dostęp 2024-03-09]. (wł.).
- Guido Marini [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2021-09-11] (ang.).
- KAI: Ks. Guido Marini nowym ceremoniarzem papieskim. liturgia.pl. [dostęp 2007-10-02]. (pol.).