Franciszek Pająk (oficer)
Franciszek Pająk (ur. 14 grudnia 1896, zm. 4 listopada 1962 w Londynie) – major piechoty Wojska Polskiego.
 major piechoty
| |
| Data urodzenia |
14 grudnia 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
4 listopada 1962 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys
edytujDo Wojska Polskiego został przyjęty z byłej armii austro-węgierskiej[1]. 1 czerwca 1921, w stopniu porucznika, służył w 2 Armii, a jego oddziałem macierzystym był 37 Pułk Piechoty[2]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1242. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 37 pp[3]. Później został przeniesiony do 81 Pułku Piechoty w Grodnie i przydzielony do Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej[4][5][6]. W 1923 pełnił służbę na stanowisku oficera 1. kompanii, a w następnym roku oficera 2. kompanii[7]. 1 grudnia 1924 został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 483. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. W roku szkolnym 1925/26 był dowódcą 1. kompanii Oficerskiej Szkoły Piechoty (II rocznik), w roku szkolnym 1926/27 i 1927/28 – dowódcą 5. kompanii Oficerskiej Szkoły Piechoty (I, a następnie II rocznik absolwentów V promocji)[9]. Z dniem 15 sierpnia 1928 został przeniesiony do 73 Pułku Piechoty w Katowicach[10][11]. W czerwcu 1934 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[12] i przydzielony do Batalionu KOP „Stołpce” na stanowisko dowódcy 1 kompanii granicznej „Mikołajewszczyzna”. 27 czerwca 1935 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 i 29. lokatą w korpusie oficerów piechoty[13], a w sierpniu tego roku przeniesiony z KOP do 79 Pułku Piechoty w Słonimie na stanowisko dowódcy batalionu[14]. Późnie został przesunięty na stanowisko kwatermistrza.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 dowodził batalionem marszowym 80 Pułku Piechoty, który został włączony w skład Zgrupowania „Drohiczyn” i 11 września wymaszerował ze Słonimia. 15 września dotarł do rejonu Chomska. W następnych dniach, po dołączeniu oddziałów wycofywanych z Prużan, objął dowództwo pułku piechoty, który posługiwał się kryptonimem „Rar” lub „Rarańcza”[15]. 25 września dowodzony przez niego oddział wymaszerował z Dubeczna do Butmer, a następnie w kierunku Włodawy[16]. Po reorganizacji, zarządzonej 28 września, dowodzony przez niego oddział otrzymał nazwę „180 Pułk Piechoty” i wszedł w skład 50 Dywizji Piechoty[17]. Na jego czele walczył w bitwie pod Kockiem[18][19]. Po kapitulacji oddziałów Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie” dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu II C Woldenberg[20].
Zmarł 4 listopada 1962 w Londynie[21].
Ordery i odznaczenia
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Wykaz oficerów 1920 ↓, s. 86.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 128, 804.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 92.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 358, 432, 1505.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 311, 372, 1358.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 137, 213.
- ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 405, 407.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 742.
- ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 386, 409, 412, 414.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 24 lipca 1928 roku, s. 219.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 56, 601.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 179.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 70.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 102.
- ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 238.
- ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 257.
- ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 267.
- ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 274, 277, 279, 380.
- ↑ Wróblewski 1989 ↓, s. 28, 39, 65, 79, 95, 96, 108, 113, 122, 123, 136, 139, 146, 154, 171, 199, 200, 209.
- ↑ Straty ↓.
- ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 380.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 56.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1920.
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
- Wacław Lenkiewicz, Andrzej Sujkowski, Hugo Zieliński: Księga Pamiątkowa 1830 – 29 XI 1930. Szkice z dziejów piechoty polskiej. Ostrów-Komorowo: Szkoła Podchorążych Piechoty, 1930.
- Jan Wróblewski: Samodzielna Grupa Operacyjna „Polesie” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1989. ISBN 83-11-07659-6.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2020-10-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].