Wikipedia

Francis Picabia

francuski malarz i poeta

Francis Picabia, właśc. Francis-Marie Martinez Picabia (ur. 22 stycznia 1879 w Paryżu, zm. 30 listopada 1953 tamże)[1] – francuski malarz, rysownik, ilustrator, grafik i poeta[1][2]; jeden z najbardziej wpływowych artystów XX wieku[3].

Francis Picabia
ilustracja
Imię i nazwisko

Francis-Marie Martinez Picabia

Data i miejsce urodzenia

22 stycznia 1879
Paryż

Data i miejsce śmierci

30 listopada 1953
Paryż

Narodowość

francuska

Dziedzina sztuki

malarstwo, rysunek, ilustracja, asamblaż, poezja

Epoka

modernizm

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Życiorys

edytuj

Matka była Francuzką, a ojciec, hiszpańskiego pochodzenia, był pracownikiem ambasady Kuby w Paryżu[2][4].

Picabia kształcił się w paryskich uczelniach artystycznych. Pod koniec lat 90. XIX w. studiował m.in. u Fernanda Cormona w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Dekoracyjnych[2][4], a w latach 1903–1908 znalazł się pod wpływem impresjonistów (Sisley)[4][5]. Od 1909 r. wpływ ma niego zaczęli wywierać kubiści. W latach 1911–1912 dołączył do grupy mającej swoje spotkania w wiosce Puteaux w atelier Jacques’a Villona: Apollinaire, Gleizes, La Fresnaye, Léger, Metzinger[2][5]. Zaowocowało to stworzeniem grupy Section d’Or[3][6]. Picabia znał dobrze Marcela Duchampa[7].

W latach następnych Picabia odegrał znaczącą rolę w ruchu dadaistycznym zarówno jako artysta plastyk, jak i poeta[3][4]. Przebywał kilkakrotnie w Nowym Jorku, gdzie był jednym z animatorów dadaizmu – razem z Duchampem założyli czasopismo „291”[4][6]. W 1916 r. w Barcelonie założył własne pismo dadaistyczne „391”, które ukazywało się nieregularnie do 1924 r.[4][6] Później przebywał w Zurychu i Paryżu gdzie kontynuował swoje związki i dokonania w ruchu dadaistycznym[7]. W 1921 r. ostatecznie zerwał z dadaizmem, co ogłosił w piśmie „Cannibale”[2][4]. Po czym na pewien czas, do 1925 r., związał się z surrealistami (André Breton)[2][4].

W latach 30. obok abstrakcji geometrycznej, zajmował się też malarstwem naturalistycznym i figuratywnym[4][7]. Przed końcem II wojny światowej powrócił do malarstwa abstrakcyjnego i do poezji[2][4][7].

W 1949 r. w Paryżu w Galerie René Drouin odbyła się retrospektywna wystawa dzieł Francisa Picabii[4].

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b Francis Picabia [online], RKD – Netherlands Institute for Art History [dostęp 2021-06-14] (ang. • niderl.).
  2. ↑ a b c d e f g Ian Chilvers, John Glaves-Smith, Dictionary of Modern and Contemporary Art, wyd. 2, Oxford University Press, 2009, s. 1517–1519, ISBN 978-0-19-923965-8 (ang.).
  3. ↑ a b c Christopher Masters, Picabia, Francis, [w:] Hugh Brigstocke, Oxford Companion to Western Art, Oxford University Press, 2003, DOI: 10.1093/acref/9780198662037.001.0001, ISBN 978-0-19-172759-7 [dostęp 2021-06-14] (ang.).
  4. ↑ a b c d e f g h i j k Beverley Calté, Biographie de Francis Picabia [online], Comité Picabia [dostęp 2021-06-14] (fr.).
  5. ↑ a b Francis Picabia [online], The Great Cat [dostęp 2021-06-14] (ang.).
  6. ↑ a b c Ian Chilvers, Harold Osborne (red.), Oxford Dictionary of Art, Oxford University Press, 1994, s. 382–383, ISBN 0-19-866133-9 (ang.).
  7. ↑ a b c d Lothar Altmann (red.), Leksykon malarstwa i grafiki, Warszawa: Arkady, 2012, s. 433, ISBN 978-83-213-4729-5 (pol.).

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Francis_Picabia&oldid=74105325”