Ernie Els

Dorastał w RPA, gdzie, zanim zajął się golfem, grał m.in. w rugby, krykieta i tenisa. W wieku 8 lat rozpoczął przygodę z golfem. W wieku 13 lat nie wiedział jeszcze, czy chce zająć się golfem, czy tenisem, gdyż osiągał podobne sukcesy w obu dyscyplinach. W wieku 14 lat osiągnął handicap 0 (dla porównania w całej Polsce jest tylko kilku amatorów z handicapem 0) i zdecydował, że życie poświęci temu sportowi. W 1984 roku wygrał mistrzostwa świata juniorów w grupie 13-14 lat wygrywając wtedy ze swoim późniejszym rywalem na zawodowych arenach Philem Mickelsonem. W 1989 roku przeszedł na zawodowstwo i z powodzeniem brał udział w rozgrywkach z serii European, Asian i PGA Tour. W 1994 roku wygrał US Open Golf i był to jego pierwszy wygrany turniej wielkoszlemowy. W latach 1994–1996 jako jedyny w historii wygrał trzykrotnie z rzędu mistrzostwa świata w formule matchplay. W 1997 roku po raz drugi wygrał US Open Golf i niemal po raz czwarty mistrzostwa świata matchplay, gdzie dopiero w finale uległ Vijay Singhowi. W tym też roku w uznaniu zasług otrzymał dożywotnią kartę uprawniającą do gry w cyklu European Tour. W 2002 roku wygrał kilka turniejów PGA i European Tour, w których udawało mu się wygrywać bezpośrednie pojedynki nawet z Tigerem Woodsem. W tym samym roku wygrał British Open i był to jego kolejny wygrany turniej wielkoszlemowy w karierze, a także po raz czwarty wygrał mistrzostwa świata matchplay. W 2003 roku zwyciężył w European Tour Order of Merit i po raz piąty triumfował w mistrzostwach świata matchplay. W 2005 roku doznał kontuzji kolana i musiał poddać się operacji, co wyłączyło go z gry na prawie cały sezon.

Do chwili obecnej wygrał 4 turnieje wielkoszlemowe, 7 mistrzostw świata matchplay, 18 turniejów z cyklu PGA Tour i 23 turnieje z cyklu European Tour.

• Oficjalna strona