Clarice Lispector

Clarice Lispector w wieku pięciu lat wyemigrowała z rodzicami i dwiema starszymi siostrami do Brazylii, uciekając przed żydowskimi pogromami, które były częścią życia na Ukrainie i w innych częściach Imperium Rosyjskiego na początku XX w. Około 1930 r. jej matka zmarła na syfilis, zarażona przez rosyjskich żołnierzy, którzy ją zgwałcili. Lispector przez jakiś czas studiowała prawo, a następnie zajęła się dziennikarstwem. Jej pierwsza powieść Perto do coração selvagem (1944), zyskała uznanie krytyków za delikatną interpretację okresu dziewczęcego dojrzewania. W swoich późniejszych książkach: A maçã no escuro (1961), A paixão segundo G.H. (1964), Água viva (1973), A hora da estrela (1977) i Um sopro de vida: pulsações (1978) jej bohaterki, wyobcowane i poszukujące sensu życia, stopniowo zyskują świadomość siebie i akceptują swoje miejsce w bezwzględnym świecie. Książki: Laços de família (1960) i A legião estrangeira (1964) koncentrują się na odkrywaniu osobistych chwil w codziennym życiu bohaterów i braku komunikacji między osobami we współczesnym mieście. Międzynarodową sławę Lispector zyskała dzięki dziełom, które przedstawiają osobistą, niemal egzystencjalistyczną wizję ludzkiego życia i są napisane w stylu prozy charakteryzującej się prostym słownictwem i eliptyczną strukturą zdań. Jej artystyczna wizja wykracza poza czas i miejsce. Bohaterki Lispector w podstawowych sytuacjach kryzysowych są kobietami tylko przypadkowo żyjącymi współcześnie w Brazylii^[2].

• Clarice Lispector – Biografia [online], releituras.com [zarchiwizowane z adresu 2020-02-29]  (port.).