Antoni Furdal

W latach 1948–1952 studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim filologię polską i słowiańską^[1] ; był uczniem Kazimierza Nitscha i Tadeusza Lehra-Spławińskiego^[3] . Habilitację uzyskał w 1965 roku na Uniwersytecie Wrocławskim^[1] , tam też został mianowany profesorem nadzwyczajnym w 1973 roku, a profesorem zwyczajnym – w 1981 roku^[1] [3] .

Był zatrudniony w Zakładzie Językoznawstwa Polskiej Akademii Nauk w Krakowie, później zaś na Uniwersytecie Wrocławskim, gdzie od 1970 roku był kierownikiem Katedry Językoznawstwa Ogólnego. Od roku 1979 pracował także w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu (wcześniej Wyższa Szkoła Pedagogiczna we Wrocławiu, obecnie Uniwersytet Opolski)^[1] .

Dwukrotnie wyróżniony nagrodą resortową (w 1978 i 1981 – nagroda zespołowa). Był odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej^[4].

Prace naukowe Antoniego Furdala dotyczą przede wszystkim: dialektologii języka polskiego, stylistyki, semiotyki, słowiańskiej fonologii historycznej oraz teorii języka^[1] [3] .

Do ważniejszych jego publikacji zaliczyć można^[1] [3] :

• Mazowieckie dyspalatalizacje spółgłosek wargowych miękkich (1955)
• Rozpad języka prasłowiańskiego w świetle rozwoju głosowego (1961)
• O przyczynach zmian głosowych w języku polskim (1964)
• Klasyfikacja odmian współczesnego języka polskiego (1973)
• Językoznawstwo otwarte (1977)

Opublikował także powieść pt. Każdy ma swego młodszego brata (1994)^[3] .

• Stanisław Urbańczyk: Furdal Antoni. W: Encyklopedia języka polskiego. Red. Stanisław Urbańczyk. Wrocław – Warszawa – Kraków: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991, s. 92. ISBN 83-04-029-94-4.
• Furdal Antoni. W: Obyczaje, języki, ludy świata. Encyklopedia PWN. Red. Sławomir Żurawski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007, s. 251. ISBN 978-83-01-14874-4.

• Spis publikacji Antoniego Furdala w katalogu NUKAT