Anton Jugow

Anton Jugow
Антон Югов
Pełne imię i nazwisko	Anton Tanew Jugow
Data urodzenia	15 sierpnia 1904
Data śmierci	6 lipca 1991
	Premier Bułgarii
Okres	od 18 kwietnia 1956; do 17 marca 1962
Przynależność polityczna	Bułgarska Partia Komunistyczna
Poprzednik	Wyłko Czerwenkow
Następca	Todor Żiwkow
	Minister Spraw Wewnętrznych
Okres	od 9 września 1944; do 20 stycznia 1950
Przynależność polityczna	Bułgarska Partia Komunistyczna
Poprzednik	Wergił Dimow
Następca	Rusi Christozow
	Minister przemysłu ciężkiego
Okres	od 20 stycznia 1950; do 1954
Poprzednik	Wyłko Goczew
Następca	Tano Cołow
	Odznaczenia
	;

Anton Tanew Jugow bułg. Антон Танев Югов (ur. 15 sierpnia 1904 w Rugunowcu w Macedonii Egejskiej, zm. 6 lipca 1991 w Sofii), bułgarski działacz komunistyczny. Od 1928 członek Bułgarskiej Partii Komunistycznej (BPK), uczestnik powstania wrześniowego 1923.

Życiorys

Po I wojnie światowej wraz z rodziną przeniósł się do Płowdiwu, gdzie pracował w zakładach tytoniowych, tam też związał się z ruchem komunistycznym. Od 1928 członek Bułgarskiej Partii Komunistycznej. W latach 1934–1936 przebywał w Moskwie, gdzie ukończył Międzynarodową Szkołę Leninowską. W 1937 powrócił do Bułgarii i został sekretarzem Komitetu Centralnego Bułgarskiej Partii Robotniczej (komunistycznej). Używał pseudonimu Paszko. W 1941 aresztowany przez policję i osadzony w obozie pracy Gonda Woda. W 1942 został skazany na karę śmierci, ale wyroku nie wykonano.

W 1944 objął stanowisko ministra spraw wewnętrznych w rządzie Kimona Georgiewa. Odpowiadał za podporządkowanie organów bezpieczeństwa Bułgarskiej Partii Robotniczej (komunistycznej) i przeprowadzenie samosądów na przedstawicielach dawnej elity politycznej. W latach 1944–1964 zasiadał w bułgarskim parlamencie^[1].

W 1950 objął stanowisko ministra przemysłu ciężkiego, w rządzie kierowanym przez Wyłko Czerwenkowa. Po jego odsunięciu stanął na czele rządu, kierując nim do 1962. Pod jego rządami doszło do pełnej kolektywizacji rolnictwa^[2]. W 1972 został oskarżony o prowadzenie działalności antypartyjnej i wykluczony z KC BPK^[3]. Zrehabilitowano go w styczniu 1990.

Przypisy

↑ Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 530-531. ISBN 978-954-430-603-8.
↑ The Collectivization of Agriculture in Communist Eastern Europe: Comparison and Entanglements. Budapeszt: Central European University Press, 2014, s. 366–368. ISBN 978-6155225635.
↑ Martin McCauley & Stephen Carter, Leadership and Succession in the Soviet Union, Eastern Europe, and China, M.E. Sharpe, 1986, s. 143.

Bibliografia

Angeł Curakow: Encikłopedia prawitelstwata na Byłgaria. Sofia: 2005. ISBN 954-402-058-6. (bułg.).

[1] Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 530-531. ISBN 978-954-430-603-8.

[oxford-2] The Collectivization of Agriculture in Communist Eastern Europe: Comparison and Entanglements. Budapeszt: Central European University Press, 2014, s. 366–368. ISBN 978-6155225635.

[3] Martin McCauley & Stephen Carter, Leadership and Succession in the Soviet Union, Eastern Europe, and China, M.E. Sharpe, 1986, s. 143.

[1]