Anna Prucnal

Córka Jana i Wiktorii^[1]. Ukończyła warszawską Akademię Muzyczną. Studiowała w berlińskiej Komische Oper u reżysera Waltera Felsensteina. W latach 60. XX w. była solistką Teatru Wielkiego w Warszawie; występowała także w kabaretach: STS, Pod Egidą i Dudek. Zagrała w bułgarskim filmie Słońce i cień oraz w kilku filmach produkcji NRD, gdzie cieszyła się popularnością jako aktorka filmowa i piosenkarka.

W grudniu 1970 wyemigrowała do Francji, gdzie zamieszkała; jest żoną pisarza i reżysera Jean Maillanda. We Francji Anna Prucnal jest znana jako pieśniarka i aktorka teatralna i filmowa. Jest jedyną polską aktorką, która zagrała w filmie Federico Felliniego (w Mieście kobiet, 1980). Koncertowała m.in. w paryskiej Olympii (1981) i Theatre de la Ville (1979), w Kanadzie, Belgii i Japonii; wielokrotnie występowała na festiwalu w Awinionie, grała także w spektaklach operowych (dzieła Weilla, Poulenca, Claude'a Prey). Śpiewa piosenki w kilku językach: francuskim, niemieckim, polskim, rosyjskim i włoskim (pisał dla niej m.in. Georges Moustaki) do tekstów m.in. Aleksandra Wertyńskiego, Władimira Majakowskiego, Bułata Okudżawy i żydowskie.

W 1974 zagrała Annę Planetę, wyuzdaną proletariuszkę w awangardowym francusko-niemiecko-kanadyjskim filmie Sweet movie jugosłowiańskiego reżysera Dušana Makavejeva. W PRL uznano film za pornograficzny i antykomunistyczny, skutkiem czego ustanowiono zapis cenzorski na nazwisko Anny Prucnal. Zalecenia cenzorskie dotyczące aktorki zanotował Tomasz Strzyżewski, który w swojej książce o peerelowskiej cenzurze opublikował notkę informacyjną z 17 sierpnia 1974 Głównego Urzędu Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk. Wytyczne dla cenzorów głosiły:

Dodatkowo władze komunistyczne odebrały jej polski paszport.

W 1989, po kilkunastu latach nieobecności, przyjechała do Polski, towarzysząc prezydentowi Francji François Mitterrandowi w jego oficjalnej wizycie państwowej. Dała wtedy koncert na placu Zamkowym w Warszawie.

27 kwietnia 2010 wystąpiła z recitalem w warszawskim Och-Teatrze przy ul. Grójeckiej.

Ma syna Piotra, reżysera, i wnuczkę Alicję.

• 1971 Le Petit Mahagonny
• 1971 La Vie parisienne
• 1972 Les Sept péchés capitaux
• 1972 Donna Mobil
• 1973 Le Creux de la vague
• 1973 Les Quatre jumelles
• 1974 Ubu à l'opéra
• 1975 A.A. Les théâtres d'Adamov
• 1975 Folies bourgeoises
• 1975 L'Homme occis
• 1975 Les Nuits de Paris
• 1976 La Grand-mère française
• 1977 Jacques ou la soumission
• 1977 Travail à domicile
• 1978 Remagen
• 1978 Kabaret
• 1984 La Belle Hélène
• 1984 La Voix humaine
• 1986 Ghetto
• 1987 Enchaînés
• 1988 Réveille-toi Philadelphie
• 1990 L'Opéra de quat'sous
• 1991 La Chambre
• 1992 Monsieur Brecht
• 1993 La Voix humaine
• 1994 Les Lendemains qui chantent faux
• 1996 Gernika 1937, une revue lyrique
• 1999 Le Cirque de Giuseppe
• 2000 Le Chant du cygne et autres histoires
• 2002 L'Etranger de la ville
• 2003 Le Mal rouge et or
• 2004 Anna Prucnal dit Jean Cocteau
• 2005 Les Monologues du vagin

• 1967 Letkiss-Boy
• 1967 Träume sind so wunderschön
• 1979 Félicité
• 1979 L'Été
• 1980 Théâtre de la ville
• 1981 Avec Amour
• 1982 Loin de Pologne
• 1984 L'âge de cœur
• 1987 Rêve d'ouest, rêve d'est
• 1987 Ivre vive - Luna moon
• 1988 Concert 88
• 1993 Monsieur Brecht
• 1993 C'était à Babelsberg
• 1995 Dédicaces
• 1995 L'intégrale
• 1996 Rêve d'Ouest - Rêve d'Est
• 1998 Anna Prucnal chante Vertynski
• 1999 Les années fatales
• 2001 Le Cirque de Giuseppe
• 2002 Je vous aime
• 2006 Monsieur Brecht
• 2006 Rêve d'ouest - Rêve d'est

• 2002 Ja, urodzona w Warszawie (Moi qui suis née à Varsovie) (w Polsce ukazała się w 2005 roku)

• TomaszT. Strzyżewski TomaszT., Wielka księga cenzury PRL w dokumentach, Warszawa: Prohibita, 2015, ISBN 978-83-61344-70-4 .

• Anna Prucnal w bazie IMDb (ang.)
• Anna Prucnal w bazie Filmweb
• Anna Prucnal w bazie filmpolski.pl
• Anna Prucnal, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2021-04-09] .
• Prucnalistka - rozmowa z Anną Prucnal, którą przeprowadził Remigiusz Grzela
• Anna Prucnal na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”