Alfred Jahn

polski geograf

Alfred Jahn (ur. 22 kwietnia 1915 w Kleparowie, zm. 1 kwietnia 1999 we Wrocławiu) – polski geograf, geomorfolog i polarnik, autor ponad 350 prac naukowych, rektor Uniwersytetu Wrocławskiego (1962–1968), członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk.

Alfred Jahn
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

22 kwietnia 1915
Kleparów

Data i miejsce śmierci

1 kwietnia 1999
Wrocław

Profesor
Specjalność: nauki przyrodnicze
Alma Mater

Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie

Doktorat

1939
Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie

Profesura

1950

Doktor honoris causa
Uniwersytet Wrocławski – 1985
UMCS Lublin – 1985
UAM Poznań – 1990
Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Uniwersytet Wrocławski

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej
Grób profesora Alfreda Jahna na cmentarzu Świętego Wawrzyńca we Wrocławiu

Życiorys

edytuj

Urodził się w rodzinie Fryderyka (1881–1961), Austriaka z pochodzenia, z zawodu szewca, i Heleny z Jaworskich[1][2]. Miał siostrę Janinę (1907–1997)[2], nauczycielkę, oraz braci – Celestyna, prawnika i Bronisława, szewca[3], który zmarł podczas II wojny światowej w łagrze pod Władywostokiem[1]. Ukończył we Lwowie szkołę powszechną i V Państwowe Gimnazjum im. Hetmana Stanisława Żółkiewskiego. W 1933 zdał maturę z pierwszą lokatą i podjął studia geograficzne na Uniwersytecie Jana Kazimierza, specjalizując się pod kierunkiem prof. Augusta Zierhoffera w geomorfologii. Skończył je w 1937 pracą dyplomową o rzeźbie północnej krawędzi Podola, po czym został asystentem Instytucie Geograficznym na tejże uczelni. Brał udział w wyprawie na Grenlandię, zorganizowanej przez Aleksandra Kosibę. Materiały naukowe z tej wyprawy posłużyły mu do napisania pracy doktorskiej Badania nad strukturą i temperaturą gleb w Zachodniej Grenlandii. Tytuł doktora filozofii Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie otrzymał w 1939.

Wojnę spędził w rodzinnym Lwowie. W 1940 ożenił się z Marią Szaynowską[3]. W latach1941–1944 był karmicielem wszy w Instytucie Badań nad Tyfusem Plamistym i Wirusami prof. Rudolfa Weigla. Dzięki tej pracy przez dwa lata utrzymywała się cała rodzina. Po ponownym zajęciu Lwowa przez Sowietów (lipiec 1944) i po odmowie zatrudnienia na uniwersytecie, znalazł pracę w Urzędzie Geologicznym miasta Lwowa. W maju 1945 wraz z wieloma innymi Polakami został zmuszony do opuszczenia Lwowa.

W latach 1945–1949 był pracownikiem Uniwersytetu Lubelskiego (UMCS). W 1946 habilitował się u swego lwowskiego prof. Augusta Zierhoffera w Poznaniu, na podstawie dysertacji o utworach czwartorzędowych i morfologii doliny Bugu pod Sokalem. W tym okresie pracował także w Regionalnym Urzędzie Planowania Przestrzennego i przez 3 lata jako nauczyciel geografii w Liceum Rolniczym w Lublinie[3]. W roku 1950 uzyskał tytuł profesora[4] i objął funkcję kierownika zakładu geografii fizycznej, a później geomorfologii na Uniwersytecie we Wrocławiu. W latach 1962–1968 był rektorem tejże uczelni. Podczas demonstracji w marcu 1968 stanął po stronie strajkujących studentów, narażając się na represje ze strony komunistycznych władz.

W latach 1961–1967 był redaktorem „Acta Universitatis Wratislaviensis”, a w latach 1968–1997 „Czasopisma Geograficznego”[1].

Od 1971 był członkiem korespondentem, od 1983 członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk[5], w latach 1981–1986 członkiem jej prezydium, a także członkiem Komitetu Nauk Geograficznych, Komitetu Zagospodarowania Ziem Górskich, Komitetu Badań Polarnych (w latach 1981–1984 jego przewodniczącym) i Komitetu Badań Czwartorzędu PAN[6]. W latach 1988���1990 przewodniczył Komisji Nauk o Ziemi wrocławskiego Oddziału PAN[1]. Ponadto był członkiem Belgijskiego Towarzystwa Geologicznego, Norweskiej Akademii Nauk, Niemieckiej Akademii Przyrodników Leopoldina, Międzynarodowego Towarzystwa Glacjologicznego i Międzynarodowego Stowarzyszenia Zmarzlinoznawstwa, a także założycielem i prezesem Klubu Polarnego (1971–1975), zrzeszającego polskich badaczy i podróżników polarnych[3].

W latach 1971–1975 pełnił funkcję prezesa Polskiego Towarzystwa Geograficznego[7]. Inicjator akcji sprowadzenia do Wrocławia i wyeksponowania Panoramy Racławickiej. Od 1980 przewodniczący Społecznego Komitetu Odbudowy Panoramy Racławickiej[8].

Zmarł we Wrocławiu, pochowany na cmentarzu Św. Wawrzyńca.

Dorobek naukowy

edytuj

Książkowe publikacje naukowe

edytuj
  • A. Jahn, 1956: Wyżyna Lubelska. Rzeźba i czwartorzęd. Prace Geograficzne IG PAN, 7, Warszawa.
  • A. Jahn, 1966: Alaska. PWN.
  • A. Jahn, 1970: Zagadnienia strefy peryglacjalnej. PWN.
  • A. Jahn, 1971: Lód i zlodowacenia. PWN.
  • A. Jahn, 1975: Problems of the periglacial zone. PWN.
  • A. Jahn, 1992: Z morfologii Karpat Wschodnich. Wyd. Uniw. Wrocławskiego.

Artykuły naukowe

edytuj
  • A. Jahn, 1980: Główne cechy i wiek rzeźby Sudetów. Czasopismo Geograficzne, t. LI, z. 2, s. 129–154.

Publikacje inne

edytuj
  • A. Jahn, 1991: Z Kleparowa w świat szeroki. Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław (autobiografia).
  • A. Jahn, 1969: Grenlandia. Państwowe Wydawnictwo Wiedza Powszechna, Warszawa.

Redaktor monografii

edytuj
  • A. Jahn (red.), 1985: Karkonosze polskie. Zakład Narodowy im. Ossolińskich (nie był autorem żadnego z rozdziałów)
  • A. Jahn, S. Kozłowski, T. Wiszniowska (red.), 1989: Jaskinia Niedźwiedzia w Kletnie. Zakład Narodowy im. Ossolińskich (nie był autorem żadnego z rozdziałów)

Ordery i odznaczenia

edytuj

Nagrody i wyróżnienia

edytuj

Upamiętnienie

edytuj
 
Tablica ku czci Alfreda Jahna na budynku Panoramy Racławickiej we Wrocławiu

Jego nazwiskiem nazwano jeden ze szczytów na Spitsbergenie[13]. 30 grudnia 2004 na budynku Panoramy Racławickiej odsłonięto tablicę pamiątkową poświęconą profesorowi. W 2005 Gimnazjum nr 20 we Wrocławiu przyjęło Alfreda Jahna za patrona szkoły, a w 2006 jego marmurowe popiersie autorstwa Tomasza Rodzińskiego ustawiono w galerii „Wielcy Wrocławianie” we wrocławskim ratuszu. W 2022 roku na Uniwersytecie Wrocławskim powstało Centrum Badań Regionów Zimnych im. Alfreda Jahna, którego misją jest rozwój badań nad zmianami środowiskowymi zachodzącymi w regionach zimnych, ze szczególnym uwzględnieniem środowisk zmarzlinowych, peryglacjalnych i paraglacjalnych. Jednym z głównych celów instytucji jest również promowanie i dbanie o zachowanie dziedzictwa naukowego prof. Jahna[14]. Siedziba Centrum została otwarta w budynku Biblioteki Uniwersytetu Wrocławskiego we wrześniu 2023 roku.

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e f Jahn Alfred Giganci Nauki [dostęp 2024-07-24].
  2. a b KRESOWE DROGI - Alfred Jahn - z Kleparowa do Wrocławia [online], www.kresowianie.info [dostęp 2024-07-24].
  3. a b c d Słownik Biograficzny Ziemi Jeleniogórskiej : Alfred Jahn [online], jbc.jelenia-gora.pl [dostęp 2024-07-24].
  4. Prof. zw. dr hab. czł. rzecz. PAN Alfred Jahn, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2023-05-12].
  5. JAHN, Alfred [online], Polska Akademia Nauk – Członkowie PAN [dostęp 2023-02-02] (pol.).
  6. Alfred Jahn (1915–1999) [zarchiwizowane 2009-06-05].
  7. Lista członków Polskiego Towarzystwa Geologicznego, stan na 31 stycznia 1971, Rocznik Polskiego Towarzystwa Geologicznego Tom XL-1970, Zeszyt 3–4, Kraków 1971
  8. Biogramy - Jahn Alfred Encyklopedia Solidarności [dostęp 2024-07-24].
  9. M.P. z 1955 r. nr 106, poz. 1419 - Uchwała Rady Państwa z dnia 7 maja 1955 r. nr 0/755 - na wniosek Ministra Szkolnictwa Wyższego.
  10. Uchwała Prezydium Rządu w sprawie przyznania nagród za osiągnięcia w dziedzinie nauki, postępu technicznego, literatury i sztuki za rok 1952. „Trybuna Ludu”. Rok V, Nr 203 (1265), s. 6, 23 lipca 1952. Warszawa: KC PZPR. [dostęp 2024-07-24]. 
  11. Doktorzy honoris causa UMCS. umcs.lublin.pl. [dostęp 2011-02-23].
  12. Jahn Alfred, [w:] Andrzej Paczos, Słownik Biograficzny Ziemi Jeleniogórskiej, Książnica Karkonoska, 2010 [dostęp 2023-10-03] (pol.).
  13. Polskie nazwy na Spitsbergenie. hornsund.igf.edu.pl. [dostęp 2022-06-20].
  14. Zarządzenie Nr 43/2022 Rektora Uniwersytetu Wrocławskiego z dnia 28 lutego 2022 r. w sprawie utworzenia Centrum Badań Regionów Zimnych im. Alfreda Jahna w Instytucie Geografii i Rozwoju Regionalnego na Wydziale Nauk o Ziemi i Kształtowania Środowiska Uniwersytetu Wrocławskiego oraz wprowadzenia zasad funkcjonowania Stacji Polarnej im. Stanisława Baranowskiego na Spitsbergenie [online], Uniwersytet Wrocławski, 28 lutego 2022 [dostęp 2023-10-03] (pol.).

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj