Televisie in Nederland

De Nederlandse televisie begon tijdens de jaren 30 in het Philips Natuurkundig Laboratorium, waar gewerkt werd aan manieren om televisie-uitzendingen te maken. Tussen 1948 en 1951 volgden er experimentele uitzendingen. Op 2 oktober 1951 was de eerste landelijke uitzending, vanuit studio Irene. De eerste zender kreeg de naam die hij tot 19 augustus 2014 heeft gehad: Nederland 1. Sindsdien heet de zender NPO 1. De zender werd vooral gebruikt voor nieuws- en informatievoorziening. In 1956 werd besloten dat er zou worden uitgezonden volgens het verzuilde systeem dat ook al voor de radio van toepassing was. Uiteindelijk kregen de vijf omroepen AVRO, VARA, KRO, NCRV en V.P.R.O. allen een eigen deel zendtijd en werd er niet gekozen voor één nationale omroep.

In 1967 was er voor het eerst reclame op de Nederlandse televisie en werd ook kleuren-tv geïntroduceerd. Twee jaar later werd het open bestel ingevoerd en mochten nieuwe omroepen zoals de uit zendpiraterij voortgekomen TROS en de uit onvrede ontstane EO toetreden tot de publieke omroep, zij het onder bepaalde voorwaarden. Een ledencriterium dat bepaalde (en bepaalt) of een omroep mag uitzenden en zo ja, hoelang, was het belangrijkst. Deze status werd A, B, C of aspirant-status genoemd, heden hebben alle omroepen met leden de A of aspirant-status. Ook werd de NOS als verzorger van algemene uitzendingen (met name nieuws en sport) opgericht vanuit de NTS, en kwam er een algemeen toezichtsorgaan: het Commissariaat voor de Media.

In 1989 begon de eerste commerciële omroep RTL Véronique met uitzenden. Dat moest nog vanuit het buitenland, omdat binnenlandse commerciële omroepen nog verboden waren. De publieke omroep bestond inmiddels ook al uit drie zenders. In 1992 werden binnenlandse commerciële omroepen toegestaan, sindsdien zijn verschillende commerciële omroepen gaan uitzenden via de kabel en zijn er ook alweer veel verdwenen. Verder zijn er ook meer publieke omroepen bij gekomen.

Met de introductie van digitale televisie is er weer veel veranderd. Digitale televisie wordt meestal ontvangen via de kabel, maar door de digitale techniek kunnen er veel meer zenders worden meegestuurd. Dat laatste is ook gebeurd en op dit moment kunnen er honderden zenders worden ontvangen, waarvan vele zich richten op specifieke thema's. De publieke omroep heeft daar ook gebruik van gemaakt. Een andere recente ontwikkeling is die van hdtv dat in 2009 werd ingevoerd op de publieke netten en de beeldkwaliteit heeft vergroot.

Om televisie te kunnen kijken zijn er televisiesignalen nodig. Sinds 2006 is het niet meer mogelijk om analoge signalen via de antenne uit de lucht te ontvangen. Digitale televisie kwam daarvoor in de plaats. Veruit de meeste Nederlandse televisiekijkers ontvangen nu hun televisiesignaal via de kabel en voor afgelegen huizen is de satelliet een optie. Van de wel bekabelde huizen gebruiken ook veel mensen de satelliet, omdat de beeldkwaliteit vaak goed is en het vaak onderdeel is van een speciaal abonnement.

De grootste aanbieder van kabeltelevisie is Ziggo. Meestal zijn televisie-abonnementen in combinatie met internet en telefonie aan te schaffen. Voor de satelliet is Canal Digitaal de grootste verstrekker. Een andere optie is digitale televisie via de ether met KPN digitenne.

Mensen die kabeltelevisie ontvangen, kunnen ook een digitale decoder aanschaffen en zich zo abonneren op digitale televisie. Hierdoor stijgen de beeld- en geluidskwaliteit en kunnen er (tegen betaling) veel extra zenders worden ontvangen.

In het geval van digitale televisie zijn er vaak verschillende zenderpakketten te kiezen. Naast de door gemeenten verplicht aan te bieden basiszenders op de kabel kunnen klanten een uitbreidingspakket kiezen met extra Nederlandse en buitenlandse zenders. Vaak kunnen daarnaast nog themapakketten worden aangeschaft.

NPO 1, 2 en 3 zijn gratis live op internet te zien.^[1]

Op de Nederlandse televisie is een globaal onderscheid te maken tussen:

• De drie landelijke zenders van de Nederlandse Publieke Omroep (NPO) waarop de verschillende omroepen, de NOS en enkele andere organisatie uitzenden.
• Regionale en lokale zenders
• Commerciële zenders
• Buitenlandse zenders
• Zenders die enkel digitaal te ontvangen zijn, vaak extra buitenlandse zenders of themakanalen

De (reguliere) kanalen van de NPO zijn de kanalen NPO 1, 2 en 3. Ze worden gefinancierd door enerzijds de overheid en anderzijds via reclame-opbrengsten van de STER. Op de netten zenden veel grote en kleine organisaties (omroepen) hun programma's uit en verdelen onderling de zendtijd.

Voor de omroepfusies in 2014 waren dit de uitzendende publieke omroepen in Nederland:

Na de fusies in het Nederlands omroepbestel is dit het overzicht van de huidige publieke omroeporganisaties. Ondanks de fusies zenden slechts AVROTROS en KRO-NCRV onder een gezamenlijke vlag uit.

De volgende organisaties zenden ook uit op de publieke netten:

De meeste regionale televisiezenders zenden uit voor een provincie. RTV Oost voor Overijssel was de eerste die in 1992 begon met enkele keren per week uit te zenden. De meeste regionale zenders worden gesubsidieerd door de overheid: via OC&W, of via het provinciefonds.

Lokale zenders moeten het doen zonder subsidies en werken dus vaak met weinig geld en vrijwilligers. Hierdoor kunnen er maar weinig uitzendingen gemaakt worden. Dit geldt overigens niet voor het Amsterdamse AT5, het is de grootste en wellicht ook bekendste lokale (maar wel in heel Noord-Holland te ontvangen) zender in Nederland en zendt ook 24 uur per dag uit.

Sinds de introductie van digitale televisie, zijn er in Nederland veel commerciële kanalen te ontvangen. De twee grootste en bekendste bedrijven met commerciële zenders zijn RTL en SBS. In totaal beheren zij acht zenders:

Andere bekende commerciële zenders in Nederland zijn:

• Nickelodeon
• STAR Channel
• MTV
• TLC
• Comedy Central
• Discovery Channel
• National Geographic Channel

In Nederland zijn veel buitenlandse zenders te ontvangen, sommigen open via de kabel, anderen alleen digitaal. Voorbeelden zijn:

• Één en Canvas (Vlaams België)
• La Une, La Deux (Franstalig België) en TV5 Monde
• BBC 1 en BBC 2 (Engeland)
• ARD (Das Erste), ZDF en WDR (Duitsland)
• TF1 en France 2 (Frankrijk)
• Rai Uno (Italië)

De meeste zenders zijn de publieke netten van het desbetreffende land, maar digitaal zijn er ook commerciële buitenlandse zenders te ontvangen.

Voorts zijn met behulp van een schotelantenne zeer veel andere buitenlandse zenders te ontvangen die niet in de kabelpakketten zijn opgenomen, maar uitzenden via een satelliet.

Om digitale zenders te ontvangen is een digitale ontvanger (decoder) nodig. Abonnees van digitale televisie kunnen alle bovengenoemde kanalen ontvangen met een betere beeld- een geluidskwaliteit. Daarnaast zijn er veel extra zenders te kiezen, vaak als onderdeel van een bepaald zenderpakket. Veel aanbieders leveren naast een standaardpakket (met de zenders die ook analoog te ontvangen zijn) een vastgesteld uitbreidingspakket met extra publieke, commerciële en buitenlandse zenders. Veel van de Nederlandse zenders richten zich op bepaald thema, zo zijn er pakketten te kiezen voor bijvoorbeeld Turkse kijkers, kijkers met kinderen of liefhebbers van zeilen. Ook zijn de premiumkanalen voor extra kosten te ontvangen voor bijvoorbeeld de nieuwste films (Film1) of sport (Eredivisie Live).