Noors

Oorspronkelijk werd in alle Scandinavische landen dezelfde taal gesproken: het Oernoords en (vanaf ca. 700) het Oudnoords. Rond 1350, nadat een groot deel van de Noorse bevolking aan een pestepidemie was bezweken, ontwikkelde zich een aparte Noorse taal, het Middelnoors. Deze taal ging in ca. 1525 over in modern Noors.

Het runenschrift werd gebruikt als schrijftaal tot in de middeleeuwen, toen het geleidelijk werd vervangen door het Latijnse schrift.

In 1397 raakte Noorwegen zijn status als zelfstandig koninkrijk kwijt, en in 1536 werd Noorwegen een provincie van Denemarken. Het Deens werd de schrijftaal, de taal van de middenklasse, de ambtenarij, school en kerk. De Noorse taal handhaafde zich echter in de dialecten van het platteland. Vooral in West-Noorwegen behield het Noors zijn eigen karakter.

Nadat Noorwegen in 1814 onafhankelijk werd, ontwikkelden de twee aparte schrijftalen zich in de loop van de 19e eeuw. Het Riksmål ("rijkstaal"), later Bokmål ("boekentaal") genoemd, was gebaseerd op de "beschaafde", verdeenste uitspraak van de elite. Het Landsmål ("landtaal"), later Nynorsk ("nieuwnoors") genoemd, was gebaseerd op de dialecten van West-Noorwegen.

Er ontstond een beweging die één gezamenlijke Noorse taal, het Samnorsk, nastreefde, maar die beweging heeft nooit veel aanhangers gehad. Wel ondergingen beide schrijftalen veel spellingwijzigingen om ze dichter bij elkaar te brengen. De Noren hebben zich er voorlopig bij neergelegd dat er twee Noorse standaardtalen naast elkaar bestaan.

•  
  Verspreiding van het Oudnoords rond het jaar 900. In het rood gekleurde gebied werd het westelijk dialect gesproken, dat zich later ontwikkelde tot Noors, IJslands en Faeröers.
•  
  Runensteen in een kerkhof in Gran (Oppland) in Noorwegen. Het runenschrift werd gebruikt tot in de middeleeuwen.
•  
  Dichter en taalkundige Ivar Aasen stelde in de 19e eeuw de Noorse schrijftaal Nynorsk samen. De taal was gebaseerd op de dialecten van West-Noorwegen.

Kenmerkend voor het Noors is de prosodie: het is een toontaal. Er bestaan twee verschillende tonen, en deze kunnen betekenisonderscheidend zijn. Bijvoorbeeld: het verschil tussen bønder ("boeren") en bønner ("bonen" of "gebeden", afhankelijk van de context) is nauwelijks hoorbaar, op de toon of liever het accent na. Oftewel: beide woorden spreek je uit als beuner. Dit komt doordat het Noors zogeheten 'stille' letters kent. De d is stil als deze na de l, n of r komt. Hierdoor klinkt kald (koud) als kal, Trondheim als Tronheim. De g is stil als deze voor de j komt (gjøre (doen) wordt uitgesproken als jøre) of in bijvoeglijk naamwoorden die eindigen op -ig (hyggelig (leuk, gezellig) wordt uitgesproken als hygeli). De h is stil als deze voor de j of v komt; hjelpe (helpen) klinkt als jelpe, hvor (waar (vraagwoord)) klinkt als woer. De t is stil in het veelgebruikte woord det (het, dat) en ook bij de bepaalde vorm enkelvoud van een onzijdig zelfstandig naamwoord, zoals het geval is bij bijvoorbeeld flyet (vliegtuig).

Het Noors kent aardig wat Nederlandse leenwoorden. Een twintigtal voorbeelden, die zowel voor het Bokmål als het Nynorsk gelden, zijn:

Ook op gebied van werkwoorden lijkt het Noors regelmatig sterk op het Nederlands. De volgende voorbeelden komen uit het Nederlands dan wel historische varianten van het Duits.

• Noorsetaal.org