Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1986

Nadat de regen in België enkele verrassende winnaars had opgeleverd, was alles in Frankrijk, met zonnig weer en 30 °C weer "normaal". 50.000 toeschouwers zagen Eddie Lawson, Carlos Lavado, Luca Cadalora en Egbert Streuer/Bernard Schnieders hun races winnen.

Raymond Roche had met de voor hem nieuwe Honda NSR 500 graag wat extra training gehad op het Circuit Paul Ricard, maar door de voorbereidingen voor de Formule 1-race was dat niet mogelijk geweest. Dankzij zijn circuitkennis wist hij de machine toch goed af te stellen en hij realiseerde de vierde tijd. Daarmee stonden er twee Fransen op de eerste startrij, want Christian Sarron stond op de tweede plaats achter Eddie Lawson. Sarron had dat gedaan met slechts één snelle ronde, omdat hij twee motorblokken had opgeblazen. Roche was de snelste Honda-coureur, want Wayne Gardner had wel afstellingsmoeilijkheden en reed slechts de zevende tijd. Hij concludeerde dat zijn beste motorblok niet in het beste frame zat en dat er zaterdagnacht nog het een en ander omgebouwd moest worden. Lawson had zijn eigen problemen tijdens de training gehad. In een race in Laguna Seca had hij een sleutelbeen aan een kant gescheurd en aan de andere kant gekneusd, zodat hij met veel pijn reed. Tot overmaat van ramp was hij ook in gevecht geraakt met enkele marshals die weigerden hem - zonder het juiste pasje - met een scooter en zijn vriendin achterop de baan te laten verkennen.

2½ uur moest het publiek zichzelf vermaken tussen de zijspanrace en de 500cc-race, maar men kon dat doen door de Alpenetappe Gap-Serre Chevalier van de Tour de France te volgen. Na de opwarmronde bleek de koppeling van Randy Mamola niet goed te functioneren en snel werden er nieuwe koppelingsplaten gehaald. Het vervangen kostte slechts enkele minuten, maar met twee Fransen op de eerste startrij was de organisatie niet van plan Mamola die tijd ook te gunnen, zelfs niet na een pauze van 2½ uur. Enkele seconden voor de Yamaha gerepareerd was werd er gestart, met Mamola als laatste, maar Christian Sarron kreeg zijn machine bijna niet aan de praat en zat vlak voor hem. Aan de kop van het veld reed snelle starter Ron Haslam, maar hij werd al snel gepasseerd door Raymond Roche, Wayne Gardner en Eddie Lawson. In de tweede ronde had Lawson de leiding al overgenomen en Roche, die hem probeerde te volgen, kwam ten val. Gardner ging samen met Rob McElnea achter Lawson aan, maar had problemen met de bokkige Honda NSR 500. Zijn achterband versleet erg hard en hij viel terug naar de vijfde plaats. Intussen was een ontketende en woedende Mamola aan zijn inhaalrace begonnen, maar ook Christian Sarron kwam naar voren. Nadat McElnea een fout maakte kwam Mike Baldwin op de tweede plaats terecht, maar hij legde het af tegen Mamola, die tweede werd, en Sarron, die als derde eindigde.

Net als in de 500cc-klasse bereikten in de 250cc-klasse twee Fransen de eerste startrij: Dominique Sarron (derde) en Jean-François Baldé (vierde). Ook Jean-Louis Guignabodet deed het met zijn MIG-Rotax opmerkelijk goed door als achtste te trainen, terwijl Honda's topcoureur Toni Mang slechts de tiende tijd reed. Yamaha was heer en meester met Martin Wimmer op poleposition en Carlos Lavado op de tweede startplaats.

Net als eerder Randy Mamola kwam Carlos Lavado uit de opwarmronde terug met een probleem, in dit geval een lekkend koelsysteem. De machine kon op tijd voor de start worden gerepareerd, maar Lavado startte minder goed dan Sito Pons en Dominique Sarron, die ervandoor gingen terwijl ze werden achtervolgd door Jacques Cornu, Jean-François Baldé, Toni Mang, Pierre Bolle, Fausto Ricci, Niall Mackenzie, Virginio Ferrari en daarachter pas Lavado en Martin Wimmer. Lavado werkte zich naar voren, maar maakte een fout en viel weer terug naar de elfde plaats. Sarron en Pons wisten intussen een voorsprong op te bouwen, maar Lavado kwam er toch nog bij, vooral door zijn stuurmanskunsten, want de Honda's waren sneller dan zijn Yamaha. Zelfs de Parisienne van Bolle liep harder. Hoe dicht het veld bij elkaar lag bleek uit het verschil op de finish: Tadahiko Taira werd tiende met slechts 36 seconden achterstand op Lavado.

Na de start van de 125cc-race namen de Garelli-rijders Luca Cadalora en Fausto Gresini samen de leiding, maar ze werden meteen gevolgd door August Auinger, Ezio Gianola, Lucio Pietroniro, Pier Paolo Bianchi, Bruno Kneubühler en Jussi Hautaniemi. Gianola viel al in de tweede ronde terug met een slecht lopende motor. Cadalora en Gresini probeerden er samen vandoor te gaan, maar konden Auinger en Kneubühler niet afschudden. Auinger prikte zijn machine af en toe tussen beide Italianen, maar op de streep reed er steeds een Garelli voorop. Pas in de laatste twee ronden moesten Auinger en Kneubühler iets afhaken, wat tenietgedaan werd toen de koplopers achterblijver Esa Kytölä moesten passeren. Cadalora kon zonder problemen voorbij, maar Gresini werd even opgehouden. Hij werd nog wel tweede, maar Auinger zat weer vlak achter hem.

Opnieuw haalden Egbert Streuer en Bernard Schnieders niet alles uit de kast om een snelle trainingstijd te zetten. Ze werden achter Alain Michel en Jean-Marc Fresc tweede en stonden daarmee toch op de eerste startrij. Michel en Rolf Biland bliezen tijdens de trainingen een motor op, maar Biland stond desondanks op de derde startplaats naast de broers Markus en Urs Egloff. Bernard Schnieders voorspelde het verloop van de race: ze zouden Michel/Fresc op kop laten rijden tot de laatste ronde en hen dan aan het einde van Mistral Straight passeren.

Rolf Biland had de beste start in de zijspanrace, maar zijn rol was al na een halve ronde uitgespeeld door een gebroken zuigerveer. Egbert Streuer en Bernard Schnieders kwamen na de eerste ronde als leiders door, gevolgd door Steve Webster/Tony Hewitt, Alain Michel/Jean-Michel Fresc en Theo van Kempen/Geral de Haas. Dat was echter niet de geplande strategie van Streuer en even later reed hij op de derde plaats achter Michel en Webster. Die laatste kon het tempo echter niet volgen en haakte af. Zo bleef Michel zeven ronden lang voor Streuer rijden, daarna nam Streuer twee ronden lang de leiding. In de voorlaatste ronde wist Michel nog een aanval van Streuer af te slaan, maar in de laatste ronde deden de Nederlanders precies wat Bernard Schnieders al op zaterdag voorspeld had: Streuer remde Michel aan het einde van de Mistral Straight uit en won.

Verschillende coureurs leken de vrede getekend te hebben in Frankrijk. August Auinger had in België nog protest aangetekend tegen het gevaarlijke rijden van Luca Cadalora en Fausto Gresini, maar verklaarde na deze race nadrukkelijk dat er eerlijk gereden was. Egbert Streuer had in het verleden nogal eens kritiek op de rijstijl van Alain Michel, maar vond dat die dit keer zeer sportief gereden had. Na de race namen ze enkele stokbroden mee en gingen ze samen aan de vijver op het circuit vissen.

Kort voor de Franse GP veranderde de organisatie het tijdschema, waardoor de 125cc-klasse niet op zaterdag maar evenals de andere klassen op zondag zou rijden. Men laste echter tussen de zijspanrace en de 500cc-race een pauze van 2½ uur in. Dat leek een vreemd idee, maar niet voor de Fransen die de Tour de France wilden volgen.

Freddie Spencer was wel in Frankrijk aanwezig, maar slechts als toeschouwer. Voor HRC had hij slecht nieuws, want het herstel van zijn operatie aan een peesschedeontsteking verliep langzamer dan gedacht en hij vreesde op zijn vroegst bij de GP van San Marino weer te kunnen rijden. Voor Raymond Roche was dat goed nieuws, want hij had aanvankelijk voor twee races de Honda NSR 500's van Spencer gekregen, maar mocht het seizoen er nu misschien wel mee afmaken. Dan moest hij er in Silverstone wel op blijven zitten, want hij was in zijn enige twee races met de NSR gevallen.