Gebruiker:Bever/Jo Hermanns

In zijn werk combineerde hij vanaf het begin van zijn loopbaan de praktijk van de hulpverlening aan kinderen en ouders met wetenschappelijk onderzoek en beleidsadviezen. Zo was hij onder andere van 1985 tot 1998 directeur van de Stichting Opvoedingsondersteuning Zuid-Limburg, die aanvankelijk uit twee medische kleuterdagverblijven bestond. Hij vormde deze stichting om tot een multifunctionele voorziening die naast kinderpsychiatrische behandeling, ook pedagogische spreekuren voor ouders en preventieprojecten in peuterspeelzalen en op middelbare scholen aanbood. Het 'Steunpunt Opvoeding' dat hij in 1991 samen met anderen oprichtte kan gezien worden als het eerste Centrum voor Jeugd en Gezin. Hermanns introduceerde in de jeugdzorg onder andere het werken met doelen en doelbereikschalen (Goal Attainment Scaling) en de Intensieve Pedagogische Thuishulp.

Als beleidsadviseur gaf Hermanns van 1992 tot 1997 leiding aan de ontwikkeling en implementatie van de Advies- en Meldpunten Kindermishandeling (AMK's). Ook op Curaçao werkte hij mee aan de oprichting van een AMK, dat in 2004 openging onder de naam Sentro Jo Hermanns.^[4] In de periode 2003 tot 2008 werkte hij met vele anderen aan een landelijk plan voor het bestrijden van kindermishandeling.^[5]

Hij schreef daarnaast in opdracht van de rijksoverheid en/of koepelorganisaties toekomstvisies op de gezinsvoogdij, de voogdij, de jeugdreclassering en de pleegzorg. In de pleegzorg introduceerde hij met Ton Horn het verschil tussen de opvoedvariant en hulpverleningsvariant^[6], dat daarna ook in de wet is vastgelegd.

Aan het eind van zijn carrière ontwikkelde hij een Nederlandse variant van het Amerikaanse 'wraparound care model' voor hulp aan gezinnen met veel en ernstige problemen.^[7] Daarnaast zat hij in een aantal commissies en adviesorganen op het gebied van zorg en onderwijs. Hij is als beleidsadviseur nog deeltijds actief.

De kern van Hermanns' visie op de jeugdzorg is dat hulp bij het opvoeden en opgroeien het beste in de eigen leefomgeving kan plaatsvinden: concreet, doelgericht en uitgaande van de behoeften en beleving van het individuele gezin ('vraaggestuurd'). Het gangbare denken in medische diagnoses (stoornissen) en behandeling was naar zijn mening te overheersend geworden, zodat veel gezinnen en kinderen onnodig werden geproblematiseerd en hulp kregen die maar deels bij hun problemen paste.^[8] Hermanns was in 1977 gepromoveerd op een proefschrift over een screeninginstrument voor ontwikkelingsproblemen bij kinderen^[9] maar merkte jaren later op dat het effect van 'screeningslijstjes' vaak gering is en dat hulpverleners vooral goed moeten luisteren naar ouders om achter de echte problemen te komen.^[10]

Veel geciteerd is zijn oratie uit 2009: Het opvoeden verleerd.^[11] Hierin is voor het eerst beschreven wat later de ‘paradox van Hermanns’^[12] is genoemd. Deze houdt in dat de Nederlandse jeugd de minst problematische en meest gelukkige ter wereld is, en alsmaar minder problematisch wordt terwijl er tegelijkertijd vrijwel geen enkele land zoveel kinderen in specialistische jeugdzorg heeft als Nederland.

Sinds 2003 heeft Hermanns zich veel beziggehouden met de stelselherziening in de jeugdzorg. Zo zat hij in opdracht van de rijksoverheid de 'Inventgroep' voor, die onder andere voorstelde^[13] om lokale centra voor signalering en interventies op te richten. Deze zouden ouders ondersteunen én een aanspreekpunt voor andere instanties zijn. De Centra voor Jeugd en Gezin zijn uit dit idee voortgekomen. Hermanns ondersteunde ook de zeven ‘Gideonsgemeenten'^[14] bij het formuleren van een visie op de toekomst van het lokaal jeugdbeleid.

Regelmatig wordt Hermanns door radio, tv en schrijvende pers gevraagd om commentaar bij ontwikkelingen en problemen met jeugd, jeugdzorg en jeugdbeleid.

Categorie:Nederlands psycholoog