Titte
„Titt“ wiest op düsse Siet. Dat Woort hett noch annere Bedüden: kiek dorför ünner Titt (Mehrdüdig Begreep).
En Titte oder Titt (Pl. Titten) is bi högere Söögdeerter de Münnen vun en Melkdrüsenanlage. Se steiht jummers en beten af, dormit de Lütten dor an sugen un Melk kriegen könnt. .[1] Vun de Titten an sik her, is de Namm Titt(e) bi'e Minschen up de ganze Bost vun de Froenslüde overgahn. Vundeswegen warrt hüdigendags (wo man bloß noch en minne Tahl vun Lüde in de Landweertschop togange is) meist bi dat Woort Titten an de Bossen vun Froenslüde dacht.
Upboo
[ännern | Bornkood ännern]Normolerweise hett en Titt de Form vun en Zylinder un is wat langtrocken. Se besteiht ut en Hollte (Zistern), wo en Reeg vun Melkdrüsen tosamen in münnen doot un ut en Tittengang. De Tittengang is de gemeensame Utgang vun de Melkdrüsen ut de Zistern. Um de Titten to sitt Huutgeweev.
De Primaten un dor ok de Minschen mit, hefft keen „echte Titten“. Bi jem münnt de Melkutgäng direktemang in en Hööchde up de Huut, de „Nippel“ nömmt warrt. Vundeswegen weer dat passlich, wenn de Titt bi'n Minschen (un Apen) Bostwaart(en) nömmt weert, as dat up Hoochdüütsch begäng is.
Laag un Tahl
[ännern | Bornkood ännern]Bi Söögdeerter sünd de Titten paarwiese anleggt un könnt sik bi unnerscheedliche Gruppen vun Deerter bannig verschelen, wat de Laag angeiht. De Titten ehre Tahl is anpasst an de döörsnittliche Tahl vun de Jungen, de smeten weert. Over'n Dumen kann een seggen, datt de Tahl vun de Titten dubbelt so groot is, as de Tahl vun Lüttjen, de de Deerter in'n Döörsnitt smieten doot.
Wo de Titten for bruukt weert
[ännern | Bornkood ännern]Bi all Söögdeerter weert de Titten bruukt, datt de Jungen noog to'n Drinken kriegt. Anners as bi de Kloakendeerter könnt de Jungen en Titt in den Mund nehmen un dor an sugen un so Melk kriegen. Bi de Kloakendeerter flutt de Melk dör en Melkfeld in dat Fell un de Jungen mütt tosehn, datt se de Melk dor uplicken doot.
Belege
[ännern | Bornkood ännern]- ↑ Gerhard Storch: Mammalia, Säugetiere. In: W. Westheide, R. Rieger: Spezielle Zoologie. Deel 2. Wirbel- oder Schädeltiere. Spektrum Akademischer Verlag, München 2004; S. 446–447, ISBN 3-8274-0307-3.