- Snape
Dyrektor kazał ci przekazać Potter, że jego życzeniem jest, bym w tym roku uczył cię oklumencji.
- Harry
Uczył czego?
- Snape
Oklumencji, Potter. To magiczna zdolność obrony umysłu przed penetracją z zewnątrz. To zapomniana dziedzina magii, ale niezwykle użyteczna.
— Severus Snape w rozmowie z Harrym Potterem w domu przy Grimmauld Place 12[źródło]
Snape w trakcie lekcji oklumencji
Oklumencja (ang. Occlumency) — magiczna obrona umysłu przed penetracją z zewnątrz, czyli legilimencją. Aby uchronić się przed działaniem legilimencji, należy wyzbyć się wszelkich emocji z umysłu i zamknąć go przed innymi.
W 1995 roku, Severus Snape z polecenia Albusa Dumbledore'a uczył oklumencji Harry'ego Pottera, którego umiejętność ta miała obronić przed wniknięciem w jego umysł Lorda Voldemorta. Oklumencja to nie tylko ćwiczenie odporności emocjonalnej i nie okazywanie uczuć. To umiejętność wytworzenia zapory przed próbą wdarcia się w nasz umysł i poznania naszych sekretów przez kogoś z zewnątrz. Odpowiednio opanowana oklumencja pozwala zachować w tajemnicy te sfery naszej duszy-psychiki (wspomnienia, silne przeżycia, myśli), których nie chcemy ujawniać.
Metody[]
Według Severusa Snape'a, uchodzącego za mistrza oklumencji, podstawą tej zdolności jest wyczyszczenie własnego umysłu z wszelkich uczuć, myśli i wspomnień, by stał się on nieprzenikniony i pusty dla osoby chcącej wniknąć w cudze myśli i je wykorzystać. Umysł ma przypominać czystą kartkę, zaporę nie do przejścia dla tych, którzy chcieliby dotrzeć w głąb cudzej duszy i poznać jej sekrety. Snape uważał, że ci co mają serce na dłoni i nie panują nad sobą są głupcami i dają wielką przewagę tym, którzy zechcą wniknąć w cudzy umysł.
Nauka oklumencji[]
Snape wyrzuca Harry'ego z lekcji oklumencji.
Nauka tej dziedziny magii polega na oczyszczeniu umysłu ze wszystkich myśli i emocji, co uniemożliwi penetrację z zewnątrz naszych myśli i poznaniu ich przez intruza. Jest to sztuka trudna, nie należy się więc zbytnio dziwić, że Harry miał trudności z jej przyswojeniem, tym bardziej, że jego nauczycielem był wywołujący silne emocje Severus Snape.
Lekcje z opanowania oklumencji, skończyły się dla Harry'ego Pottera niepowodzeniem. W filmie, podczas Bitwy w Departamencie Tajemnic, Voldemort wniknął w jego umysł. Harry był w stanie odeprzeć atak i wywołane przez czarnoksiężnika wizje, za pomocą uczuć „miłości” i „współczucia”, które w sobie wzbudził. Uwolnił się spod władzy Voldemorta za pomocą uczuć, których Czarny Pan nigdy nie poznał. Później w VII części, Harry po śmierci Zgredka, potrafił kontrolować kontakt z umysłem Voldemorta. Łączył się z nim, gdy sam tego chciał, a nie jak dotąd, tylko gdy Voldemort był wzburzony lub sam śnił (np. atak Nagini na Artura Weasleya), lub gdy Voldemort tego chciał. Potrafił kontrolować kontakt z uczuciami i myślami Voldemorta, za sprawą własnej siły woli – najprawdopodobniej na skutek cząstki Voldemorta w jego własnym ciele. Nie było więc to wykorzystanie oklumencji, w jej typowym znaczeniu, wykładanym mu przez Severusa Snape'a.
Voldemort ufał Snape'owi i nie potrafił przebić się przez zaporę umysłu Snape'a - choćby niewerbalnie
Snape jest opisany jako czarodziej, który znakomicie opanował oklumencję, dzięki czemu mógł udawać wiernego sługę Voldemorta, będąc cały czas po stronie Albusa Dumbledore'a. Podczas spotkania śmierciożerców w rezydencji Malfoyów (VII tom, Harry Potter i Insygnia Śmierci), był stanowczy i wiarygodny, a informacje, które przekazywał Voldemortowi były cenne (mimo że nie przekazywał najcenniejszych faktów). Nie budził podejrzeń nawet u samego Voldemorta – mistrza legilimencji.
W roku szkolnym 1995 – 1996, Draco Malfoy musiał dobrze opanować oklumencję, gdyż żadne zabiegi Snape'a (w tym próba zdobycia jego zaufania) nie skłoniły Malfoya, do wyjawienia czym się zajmuje w trakcie VI roku nauki. Do końca był on odporny na różne formy legilimencji. W tym okresie oklumencji nauczyła go Bellatriks Lestrange, by Draco nie zdradził przed nikim, że został śmierciożercą. Miał do wykonania zadanie od samego Voldemorta i musiał dokonać tego w tajemnicy przed innymi. Chciał wykonać zadanie i stać się sławny, dlatego przed nikim nie przyznał się co robił przez cały VI rok. Pewne cechy charakteru Dracona, ułatwiały mu rozwinięcie oklumencji, zagłuszał własne wyrzuty i współczucie, w trakcie realizowania zadania zabicia Albusa Dumbledore'a (Katie Bell o mało nie zginęła od naszyjnika, a Ron został otruty), o czym wspomina J.K. Rowling.
J. K. Rowling o oklumencji – Harry i Draco[]
Draco był bardzo dobrym Oklumenem.
"...Sądzę, że Draco byłby bardzo uzdolniony w oklumencji, w przeciwieństwie do Harry'ego. Problem Harry'ego ( z oklumencją) tkwił w tym, że nie umiał ukrywać zbyt głęboko własnych emocji, oraz że w pewnym sensie przeżył zbyt wiele złych rzeczy. Ale dzięki temu ma bardzo osobisty stosunek do tego, czego doświadczył. Nie tłamsi uczuć, stara się uczciwie stawić im czoła, ale nie umie się odciąć od własnych wspomnień (tego co mu się przytrafiło). Draco natomiast to ktoś, kto umie oddzielić siebie od swoich emocji. Zagłusza w sobie litość, przez co z łatwością znęca się nad innymi. Zagłusza własne współczucie – jak inaczej zostałby śmierciożercą? W zasadzie odcina się od dobrej strony własnej natury."
(wywiad z J.K. Rowling z 16 lipca 2005r, Mugglenet.com)
Znani użytkownicy[]
- Horacy Slughorn
- Severus Snape (mistrz oklumencji)
- Albus Dumbledore
- Bellatriks Lestrange
- Draco Malfoy
- Gellert Grindelwald (prawdopodobnie)
- Maxwell Barnett
- Barty Crouch Jr. (prawdopodobnie)
- Narcyza Malfoy (prawdopodobnie)
- Lucjusz Malfoy (prawdopodobnie)
Etymologia[]
łac.
- occludo – „zamknąć”
- mens – „umysł”, „serce”, „dusza”, „wspomnienia”