What do you think?
Rate this book
Quarantaine
Op 20 april schreef Ilja Leonard Pfeijffer in zijn "Viraal dagboek': "In de eerste zin van zijn verslag van de Peloponnesische Oorlog zegt Thucydides dat hij meteen bij het uitbreken van het conflict is begonnen te schrijven, omdat zijn inschatting was dat de gebeurtenissen ingrijpend zouden zijn [...]. In mijn geval duurde het iets langer. Aanvankelijk bagatelliseerde ik de dreiging van het virus [...]. Maar zodra ik inzag dat ik een kolossale inschattingsfout had gemaakt en besefte dat mensen stikten op brancards in de gangen van ziekenhuizen in Noord-Italië en dat extreme maatregelen onafwendbaar waren, ben ik begonnen aan dit dagboek met dezelfde gedachte die Thucyides in zijn tijd had.'
224 pages, Paperback
First published November 1, 2020
About the author
Ilja Leonard Pfeijffer
64 books1,781 followersIlja Leonard Pfeijffer is a poet and writer. Distinguished in nearly every genre imaginable, he is one of the most celebrated authors of the Dutch language and is recognized as one of the most compelling voices in contemporary Dutch literature. He has more than forty titles to his name, including poetry, novels, short stories, plays, essays, scientific studies, columns, translations and anthologies. Exhibiting a powerful style and classical command of form, his work has contributed to literary revival and growing engagement, both of which are explicitly expressed in his work as a columnist and television documentary maker as well.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 69 reviews
Read
November 9, 2020Verschenen in Humo
3,5 sterren
Tijdens het lezen van Quarantaine moest ik meermaals denken aan Stephen King. Niet omwille van het reeds in 1978 uitgebrachte De beproeving (The stand) waarin de King of horror een supergriep opvoert die 99 procent van de gehele beschaving wegveegt, maar vanwege een beklijvende tip uit zijn schrijfmemoires: beschrijving maakt van de lezer een ‘zintuiglijke deelnemer’ aan het verhaal. Te karige beschrijvingen verwarren lezers en overdaad begraaft de arme boekenminnaar onder beelden en details. ‘The trick is to find a happy medium.’ De kunst van evenwichtig afmeten is waarin literair koorddanser Ilja Leonard Pfeijffer uitblinkt. Trouw aan King’s adagium is een stad niet zomaar uitgestorven maar liggen terrastafeltjes als dode insecten op hun rug en bungelen gesloten parasols als lijkzakken aan hun ophanging. Zo is Arturo, de eerste virusdode in de familie, 'een vrolijke en gulle man, een weggetjesweter en een ondernemer die danste met de samenleving en zakendeed met Engelen en duivels.' Met één zin danst Arturo meteen ook op uw netvlies.
‘Wat maakt een boek goed?’ vroeg Pfeijffer zich onlangs in VPRO’s Zomergasten af. Het allerbelangrijkste van een roman noemt hij het decor. Wat je bijblijft is de sfeer, dat is hetgeen wat je weer naar het boek doet grijpen.
Het decor van dit dagboek is Genua, waar de uitgeweken Nederlander met zijn Italiaanse geliefde Stella woont. De sfeer loopt van laconiek (het zal wel een griepje zijn) naar de paniek van overvolle ziekenhuizen, dreigende faillissementen en verhitte gesprekken tussen mensen die plots hun voorheen onaangeroerd talent tot virologie etaleren. De Libriswinnaar is bedreven in het blootleggen van contradicties: dierbaren komen samen om angstvallig op afstand te blijven en offeren het volle leven om het vege lijf te redden. ‘Alle dagen zijn eender, maar alles is vreemd en onzeker. De etmalen verglijden volgens een onveranderlijk stramien, maar ik heb behoefte aan houvast.’
De flamboyante Nederlander schrijft lichtvoetig over loodzware onderwerpen en schommelt in zijn bedenkingen genuanceerd tussen de noodzaak van strenge maatregelen en het gevaar dat de remedie soms erger lijkt dan de kwaal. Bijwijlen toont hij de klauwen die hij in Grand Hotel Europa zo fel aanscherpte: ‘Dit zou een moment zijn waarop Europa zou kunnen laten zien dat het meer is dan een vrijhandelszone voor multinationals. Maar iedereen in Europa denkt alleen aan zichzelf. We erkennen nog maar één morele waarde en dat is de volksgezondheid.’
Het waardevolste aan dit dagboek is de menselijkheid die -ontdaan van alle cijfers, polemiek en het vers verworven jargon van afvlakkende curves en contact tracing- tevoorschijn komt. ‘Een vriend van mij,’ zei iemand tegen Pfeijffer, ‘heeft vorige week binnen drie dagen zijn beide ouders verloren.’ Dergelijk individueel drama schreeuwt luider dan eender welke statistiek. Ikzelf vond bijvoorbeeld de duizenden pasfoto’s van slachtoffers aan de muren van het Auschwitz-museum minder indrukwekkend dan dat ene jeugdige gezicht op een reuzengrote afbeelding in Pol Pot’s voormalige Cambodjaanse gevangenis. Nabije individualiteit genereert empathie. Dit dagboek realiseert (zich) dat.
Toen deze columns tussen 11 maart en 26 juni bijna dagelijks verschenen in De Standaard en NRC Handelsblad beefden we in de Lage Landen mee met het voorhoedegevecht in de laars van Europa, maar nu we zelf door Covid-golven worden overspoeld, verliezen deze cursiefjes noodgedwongen aan nieuwswaarde en momentum. Persoonlijke beslommeringen als Pfeijffer’s verstoorde aankoop van een nieuw huis helpen daar niet bij. Hoewel deze bundeling van enigszins overeenstemmende stukken van 300 woorden te fragmentarisch is om diepgravend inzicht te verwerven en de anekdotische leeservaring hierdoor soms wat -excusez le mot- kortademig aanvoelt, wordt deze getuigenis uit het waanzinnige jaar 2020 ongetwijfeld ooit van onschatbare waarde. Moge Quarantaine snel een historisch document worden.
3,5 sterren
3,5 sterren
Tijdens het lezen van Quarantaine moest ik meermaals denken aan Stephen King. Niet omwille van het reeds in 1978 uitgebrachte De beproeving (The stand) waarin de King of horror een supergriep opvoert die 99 procent van de gehele beschaving wegveegt, maar vanwege een beklijvende tip uit zijn schrijfmemoires: beschrijving maakt van de lezer een ‘zintuiglijke deelnemer’ aan het verhaal. Te karige beschrijvingen verwarren lezers en overdaad begraaft de arme boekenminnaar onder beelden en details. ‘The trick is to find a happy medium.’ De kunst van evenwichtig afmeten is waarin literair koorddanser Ilja Leonard Pfeijffer uitblinkt. Trouw aan King’s adagium is een stad niet zomaar uitgestorven maar liggen terrastafeltjes als dode insecten op hun rug en bungelen gesloten parasols als lijkzakken aan hun ophanging. Zo is Arturo, de eerste virusdode in de familie, 'een vrolijke en gulle man, een weggetjesweter en een ondernemer die danste met de samenleving en zakendeed met Engelen en duivels.' Met één zin danst Arturo meteen ook op uw netvlies.
‘Wat maakt een boek goed?’ vroeg Pfeijffer zich onlangs in VPRO’s Zomergasten af. Het allerbelangrijkste van een roman noemt hij het decor. Wat je bijblijft is de sfeer, dat is hetgeen wat je weer naar het boek doet grijpen.
Het decor van dit dagboek is Genua, waar de uitgeweken Nederlander met zijn Italiaanse geliefde Stella woont. De sfeer loopt van laconiek (het zal wel een griepje zijn) naar de paniek van overvolle ziekenhuizen, dreigende faillissementen en verhitte gesprekken tussen mensen die plots hun voorheen onaangeroerd talent tot virologie etaleren. De Libriswinnaar is bedreven in het blootleggen van contradicties: dierbaren komen samen om angstvallig op afstand te blijven en offeren het volle leven om het vege lijf te redden. ‘Alle dagen zijn eender, maar alles is vreemd en onzeker. De etmalen verglijden volgens een onveranderlijk stramien, maar ik heb behoefte aan houvast.’
De flamboyante Nederlander schrijft lichtvoetig over loodzware onderwerpen en schommelt in zijn bedenkingen genuanceerd tussen de noodzaak van strenge maatregelen en het gevaar dat de remedie soms erger lijkt dan de kwaal. Bijwijlen toont hij de klauwen die hij in Grand Hotel Europa zo fel aanscherpte: ‘Dit zou een moment zijn waarop Europa zou kunnen laten zien dat het meer is dan een vrijhandelszone voor multinationals. Maar iedereen in Europa denkt alleen aan zichzelf. We erkennen nog maar één morele waarde en dat is de volksgezondheid.’
Het waardevolste aan dit dagboek is de menselijkheid die -ontdaan van alle cijfers, polemiek en het vers verworven jargon van afvlakkende curves en contact tracing- tevoorschijn komt. ‘Een vriend van mij,’ zei iemand tegen Pfeijffer, ‘heeft vorige week binnen drie dagen zijn beide ouders verloren.’ Dergelijk individueel drama schreeuwt luider dan eender welke statistiek. Ikzelf vond bijvoorbeeld de duizenden pasfoto’s van slachtoffers aan de muren van het Auschwitz-museum minder indrukwekkend dan dat ene jeugdige gezicht op een reuzengrote afbeelding in Pol Pot’s voormalige Cambodjaanse gevangenis. Nabije individualiteit genereert empathie. Dit dagboek realiseert (zich) dat.
Toen deze columns tussen 11 maart en 26 juni bijna dagelijks verschenen in De Standaard en NRC Handelsblad beefden we in de Lage Landen mee met het voorhoedegevecht in de laars van Europa, maar nu we zelf door Covid-golven worden overspoeld, verliezen deze cursiefjes noodgedwongen aan nieuwswaarde en momentum. Persoonlijke beslommeringen als Pfeijffer’s verstoorde aankoop van een nieuw huis helpen daar niet bij. Hoewel deze bundeling van enigszins overeenstemmende stukken van 300 woorden te fragmentarisch is om diepgravend inzicht te verwerven en de anekdotische leeservaring hierdoor soms wat -excusez le mot- kortademig aanvoelt, wordt deze getuigenis uit het waanzinnige jaar 2020 ongetwijfeld ooit van onschatbare waarde. Moge Quarantaine snel een historisch document worden.
3,5 sterren
Read
February 27, 2021Quarantaine is een verzameling dagboekfragmenten, geschreven als columns voor de kranten De Standaard en NRC Handelsblad. Ilja Leonard Pfeijffer woont en werkt in het Italiaanse Genua. Hij begon aan het dagboek twee dagen vòòr de lockdown in maart 2020; het boek eindigt in juni, 40 dagen na de quarantaine. In het epicentrum van de pandemie beschrijft hij het leven met zijn vrouw Stella, de beslissingen van de overheid, de reacties van de Italianen.
Quarantaine is zwierig geschreven en met een gemak dat de grote meester verraadt. Het decor is dystopisch, bijna apocalyptisch. Toch bevat het boek veel minder humor dan we van Pfeijffer gewoon zijn. Het is éénlijniger (is dat een woord?), er is geen spelen met humor, genres, taal en mensen, wat in de lijn ligt van de dramatische gebeurtenissen die aan de basis liggen van dit boek.
https://wimoosterlinck.wordpress.com/...
Quarantaine is zwierig geschreven en met een gemak dat de grote meester verraadt. Het decor is dystopisch, bijna apocalyptisch. Toch bevat het boek veel minder humor dan we van Pfeijffer gewoon zijn. Het is éénlijniger (is dat een woord?), er is geen spelen met humor, genres, taal en mensen, wat in de lijn ligt van de dramatische gebeurtenissen die aan de basis liggen van dit boek.
https://wimoosterlinck.wordpress.com/...
November 29, 2020
Zo recent en toch zo surrealistisch.
December 7, 2020
Heler, vlot leesbaar en helemaal menselijk.
Pfeijffer ligt ons niet altijd, dat zal een beetje aan ons en een beetje aan hem liggen. Maar zijn Quarantaine-dagboek hebben we graag gelezen. Helder, scherpzinnig en met prachtige zinnen beschrijft hij dag op dag zijn eigen ervaringen en die van zijn omgeving tijdens de scherpe lockdown gedurende het voorjaar van 2020 in Genua, Italië waar hij woont.
Een confronterend relaas omwille van de harde feiten waarmee de Italianen geconfronteerd worden en verhelderend omdat we allemaal wel eens opnieuw uit het oog verliezen waarom we in deze situatie zijn beland en wat daar de bedoeling van is.
Maar wat zijn dagboek helemaal lezenswaardig maakt, is de menselijkheid er van. Ook Pfeijffer twijfelt en stelt de boel in vraag, waarna hij daags nadien weer helemaal overtuigd is van de logica van de quarantaine. Bij aanvang sprak hij over 'een griepje' maar snel geeft hij toe dat hij de impact en de gevolgen van COVID-19 schromelijk onderschat heeft. Pfeijffer geeft zichzelf en zijn omgeving bloot, wat het voor de lezer aangenaam maakt omdat de twijfels, de opstandigheid, de aanvaarding, de paniek en de hunkering naar een normaal leven (wat dat ook moge zijn) herkenbaar zijn en elkaar regelmatig afwisselen.
Puik werk, zinvol leesvoer.
Pfeijffer ligt ons niet altijd, dat zal een beetje aan ons en een beetje aan hem liggen. Maar zijn Quarantaine-dagboek hebben we graag gelezen. Helder, scherpzinnig en met prachtige zinnen beschrijft hij dag op dag zijn eigen ervaringen en die van zijn omgeving tijdens de scherpe lockdown gedurende het voorjaar van 2020 in Genua, Italië waar hij woont.
Een confronterend relaas omwille van de harde feiten waarmee de Italianen geconfronteerd worden en verhelderend omdat we allemaal wel eens opnieuw uit het oog verliezen waarom we in deze situatie zijn beland en wat daar de bedoeling van is.
Maar wat zijn dagboek helemaal lezenswaardig maakt, is de menselijkheid er van. Ook Pfeijffer twijfelt en stelt de boel in vraag, waarna hij daags nadien weer helemaal overtuigd is van de logica van de quarantaine. Bij aanvang sprak hij over 'een griepje' maar snel geeft hij toe dat hij de impact en de gevolgen van COVID-19 schromelijk onderschat heeft. Pfeijffer geeft zichzelf en zijn omgeving bloot, wat het voor de lezer aangenaam maakt omdat de twijfels, de opstandigheid, de aanvaarding, de paniek en de hunkering naar een normaal leven (wat dat ook moge zijn) herkenbaar zijn en elkaar regelmatig afwisselen.
Puik werk, zinvol leesvoer.
October 12, 2021
Extra punten voor het woord 'amateurmisantroopje'.
April 5, 2021
Ik had het moeten weten. Dit is geen roman. Het zijn kleine stukjes dagboek, om dagelijks in een krant te verschijnen. De stukjes zijn zelfs te kort voor mijmeringen. Halverwege het boek begonnen die stukjes danig op mijn zenuwen te werken.
Niet uit gelezen.
Ik zal het boekje snel weer naar de bib brengen, want er zijn nog mensen die het gereserveerd hebben.
Niet uit gelezen.
Ik zal het boekje snel weer naar de bib brengen, want er zijn nog mensen die het gereserveerd hebben.
January 17, 2022
Dit gaat zooooooo weird zijn om over 20 jaar terug te lezen. Of dan aan een tiener te laten lezen ofzo.
Althans, laten we hopen dat het dan weer heel raar is.
Althans, laten we hopen dat het dan weer heel raar is.
April 9, 2021
"Aanvankelijk bagatelliseerde ik de dreiging van het virus en schudde ik mijn hoofd in ongeloof over de paniek die om zich heen begon te grijpen," schreef Ilja Leonard Pfeijffer op 20 april 2020.
Pfeijffers dagboeknotities verschenen toen al ruim een maand in een vaste column op onze ontbijttafel. Ze vormden een dagelijks ijkpunt. "En...hoe gaat het met Ilja?", vroeg mijn vrouw dan aan mij (of omgekeerd, naar gelang wie als eerste de krant te pakken kreeg).
Ondertussen zijn we een jaar verder.
Ilja is gestopt met zijn column, maar het virus woekert verder. Vrienden, het is te vroeg om Quarantaine te lezen. Ik breng mijn boekje terug naar de bib, koop wel een exemplaar in de winkel en bewaar het voor later. Voorlopig geraak ik niet veel verder dan de eerste alinea.
Pfeijffers dagboeknotities verschenen toen al ruim een maand in een vaste column op onze ontbijttafel. Ze vormden een dagelijks ijkpunt. "En...hoe gaat het met Ilja?", vroeg mijn vrouw dan aan mij (of omgekeerd, naar gelang wie als eerste de krant te pakken kreeg).
Ondertussen zijn we een jaar verder.
Ilja is gestopt met zijn column, maar het virus woekert verder. Vrienden, het is te vroeg om Quarantaine te lezen. Ik breng mijn boekje terug naar de bib, koop wel een exemplaar in de winkel en bewaar het voor later. Voorlopig geraak ik niet veel verder dan de eerste alinea.
February 18, 2021
Een boek dat we over enkele jaren terug kunnen lezen en waarvan we dan hopelijk kunnen denken ‘jeetje wat was me dat voor een bizarre tijd’.
April 18, 2021
Dagboek uit de beginperiode van corona . Zeer herkenbaar . Heb me zelf op bepaald moment afgevraagd of het niet interessant zou zijn een dagboek in deze rare periode bij te houden . Om niet te vergeten. Ikja heeft het gedaan . Het is een verzameling van columns die dagelijks gepubliceerd werden.
December 8, 2020
*** 4,0 ***
Read
June 12, 2021Een document, dat ik graag over een paar jaar zal willen herlezen. Wat zeg ik, één jaar later, nu de derde golf min of meer achter ons ligt, dacht ik bij het lezen al: oh ja, zo was het toen… Dit, en de prachtige schrijfstijl van woordkunstenaar Pfeiffer, kan slechts met vijf sterren beloond worden.
January 22, 2021
3,5 sterren. Genoten van deze dagelijkse column in De Standaard. Nu alle stukjes op 2 dagen gelezen. Dat was (voor mijzelf) geen goed idee...
January 14, 2021
Pakkend relaas over leven tijdens de eerste lockdown in Italië. De schrijver is een meester in het scheppen van de sfeer: het eerste ongeloof, de verveling en troosteloosheid, de angst dat het vroegere leven voorgoed verdwenen is, de voorzichtige hoop.
December 13, 2020
Een mooi geschreven covidquarantainedagboek dat een goed beeld geeft van de situatie in met name het Italië van de eerste covidmaanden. Pfeijffer heeft het vrij sober gehouden waardoor zowel zijn persoonlijke beleving als de virusfeiten des te meer indruk maken. Voor komende generaties zal dit een interessant tijdsbeeld geven maar het is ook nu al erg de moeite waard om te lezen. Het zal voor velen van ons zeer herkenbaar zijn. Een aanrader.
June 1, 2021
Een jaar later dit dagboek lezen en vaststellen dat het nog zo herkenbaar is.
November 21, 2020
Will be very interesting to reread in 10 years, 20 years and see what relics of the year 2020 have stuck and how life was in times of turmoil. However Pheijffer’s writing and presence in northern Italy makes it a worthwhile read in the year 2020 too.
May 22, 2024
https://looneybooks79.blog/2024/05/22...
Wie herinnert er zich het desastreuze jaar 2020 nog en de daaropvolgende periode waarbij de ene lockdown en covid-maatregel de andere opvolgde? Wie wíl het zich eigenlijk nog herinneren?
En toch zijn er de getuigenissen die uit dat jaar zijn gebleven. Eentje hiervan is dit boek, deel van Uitgeverij Arbeiderspers Privé-domein reeks, waarin Ilja Leonard Pfeijffer (die onlangs nog de Boon Literatuurprijs in de categorie Fictie en Non-Fictie ontving voor zijn boek Alkibiades) een dagboek van een quarantaineperiode beschrijft.
Ilja begint twee dagen voor de quarantaine ingaat met dit dagboek, dat hij trouwens destijds voor NRC Handelsblad en De Standaard schreef en elke dag behalve de zaterdag liet drukken in deze kranten. De zaterdagen heeft hij wel in dit boek erbij aangevuld. Dat de ganse wereld in een lockdown terecht zou komen had niemand zien aankomen en vonden velen van ons waarschijnlijk overdreven, zeker voor een 'gewoon griepje' zoals het in het begin werd voorgesteld. (ik heb nog steeds een trauma overgehouden aan het feit dat ze het in het begin zo bestempelden, wetende hoeveel slachtoffers het op dat moment al had gemaakt in China)! Italië bleek het eerste Europese land te zijn dat werd getroffen door deze ziekte, deels door de vele toeristen en na het ski-seizoen in de Alpen volgde sowieso de rest van Europa!
Ilja Leonard Pfeijffer beschrijft elke dag de horror in het begin waarbij cijfers over sterfgevallen en besmettingen overheersten, beelden van overvolle ziekenhuizen met te weinig middelen en een tekort aan beschermingsmateriaal, het moeten sluiten van restaurants en winkels (behalve voor levensnoodzakelijke middelen zoals eten, medicatie en voor sommige bleek toiletpapier daar ook toe te horen) en het moeten opgesloten zitten in je eigen cocon. Als je geluk had dan had je iemand bij je maar vele (vooral ouderen) zaten alleen. Dat het ook net die ouderen waren die dubbel en dik moesten opletten voor deze ziekte bleek ook nog eens een extra zorg.
Ilja en zijn Stella zien Genua, waar ze wonen, veranderen in een spookstad waar een enkeling de straat door moet om iets van levensmiddelen te halen. En tot het paranoïde toe handen ontsmetten en uit de buurt van elkaar blijven, zeker bij een klein vermoeden van besmetting. Want op dat moment waren er nog geen degelijke testen en vooral was er nog geen vaccin! Dat waren de dagen dat angst heerste over iedereen!
Ook beschrijft Ilja hoe die angst zich zoal uit: mensen die uit schuldgevoel, omdat ze iemand zouden kunnen besmet hebben en die persoon daardoor de dood hebben ingejaagd, dan zelfmoord plegen. Een dame die drie dagen met haar dode echtgenoot vastzit op het apartementje waar ze wonen want door de symptomen die de man had moet er eerst op corona getest worden, zowel op de dode man als op de overlevende vrouw, maar de testen duren lang en zijn niet altijd even adequaat... gevolg, een dame die vol angst en met haar verdriet vast zit in haar woning met een dode geliefde.
Quarantaine komt van het Italiaans en is ontstaan in de 14e eeuw tijdens de pestepidemie toen de boten aankwamen in Venetië (ik dacht dat het Genua was, wat dit boek nog een extra ironische toon zou hebben bezorgd maar bleek na onderzoek dat ik verkeerd ben) moest de bemanning veertig dagen wachten eer ze mochten van boord gaan. Veertig dagen = Quaranta giorni en dat werd Quarantena... Dus werd er verwacht dat na veertig dagen alles terug normaal zou worden, vooral in het dagboek van Ilja werd die hoop groter naarmate het einde van die veertig dagen naderden. Maar dat was duidelijk zonder rekening gehouden te hebben met dat smerig virus dat rondwaardde!
Maar als de versoepelingen kwamen bleef Ilja schrijven, bleef hij zijn dagen neerpennen (tot veertig dagen na het einde van de quarantaine, hoe symbolisch!)
Wie herinnert er zich het desastreuze jaar 2020 nog en de daaropvolgende periode waarbij de ene lockdown en covid-maatregel de andere opvolgde? Wie wíl het zich eigenlijk nog herinneren?
En toch zijn er de getuigenissen die uit dat jaar zijn gebleven. Eentje hiervan is dit boek, deel van Uitgeverij Arbeiderspers Privé-domein reeks, waarin Ilja Leonard Pfeijffer (die onlangs nog de Boon Literatuurprijs in de categorie Fictie en Non-Fictie ontving voor zijn boek Alkibiades) een dagboek van een quarantaineperiode beschrijft.
Ilja begint twee dagen voor de quarantaine ingaat met dit dagboek, dat hij trouwens destijds voor NRC Handelsblad en De Standaard schreef en elke dag behalve de zaterdag liet drukken in deze kranten. De zaterdagen heeft hij wel in dit boek erbij aangevuld. Dat de ganse wereld in een lockdown terecht zou komen had niemand zien aankomen en vonden velen van ons waarschijnlijk overdreven, zeker voor een 'gewoon griepje' zoals het in het begin werd voorgesteld. (ik heb nog steeds een trauma overgehouden aan het feit dat ze het in het begin zo bestempelden, wetende hoeveel slachtoffers het op dat moment al had gemaakt in China)! Italië bleek het eerste Europese land te zijn dat werd getroffen door deze ziekte, deels door de vele toeristen en na het ski-seizoen in de Alpen volgde sowieso de rest van Europa!
Ilja Leonard Pfeijffer beschrijft elke dag de horror in het begin waarbij cijfers over sterfgevallen en besmettingen overheersten, beelden van overvolle ziekenhuizen met te weinig middelen en een tekort aan beschermingsmateriaal, het moeten sluiten van restaurants en winkels (behalve voor levensnoodzakelijke middelen zoals eten, medicatie en voor sommige bleek toiletpapier daar ook toe te horen) en het moeten opgesloten zitten in je eigen cocon. Als je geluk had dan had je iemand bij je maar vele (vooral ouderen) zaten alleen. Dat het ook net die ouderen waren die dubbel en dik moesten opletten voor deze ziekte bleek ook nog eens een extra zorg.
Ilja en zijn Stella zien Genua, waar ze wonen, veranderen in een spookstad waar een enkeling de straat door moet om iets van levensmiddelen te halen. En tot het paranoïde toe handen ontsmetten en uit de buurt van elkaar blijven, zeker bij een klein vermoeden van besmetting. Want op dat moment waren er nog geen degelijke testen en vooral was er nog geen vaccin! Dat waren de dagen dat angst heerste over iedereen!
Ook beschrijft Ilja hoe die angst zich zoal uit: mensen die uit schuldgevoel, omdat ze iemand zouden kunnen besmet hebben en die persoon daardoor de dood hebben ingejaagd, dan zelfmoord plegen. Een dame die drie dagen met haar dode echtgenoot vastzit op het apartementje waar ze wonen want door de symptomen die de man had moet er eerst op corona getest worden, zowel op de dode man als op de overlevende vrouw, maar de testen duren lang en zijn niet altijd even adequaat... gevolg, een dame die vol angst en met haar verdriet vast zit in haar woning met een dode geliefde.
Quarantaine komt van het Italiaans en is ontstaan in de 14e eeuw tijdens de pestepidemie toen de boten aankwamen in Venetië (ik dacht dat het Genua was, wat dit boek nog een extra ironische toon zou hebben bezorgd maar bleek na onderzoek dat ik verkeerd ben) moest de bemanning veertig dagen wachten eer ze mochten van boord gaan. Veertig dagen = Quaranta giorni en dat werd Quarantena... Dus werd er verwacht dat na veertig dagen alles terug normaal zou worden, vooral in het dagboek van Ilja werd die hoop groter naarmate het einde van die veertig dagen naderden. Maar dat was duidelijk zonder rekening gehouden te hebben met dat smerig virus dat rondwaardde!
Maar als de versoepelingen kwamen bleef Ilja schrijven, bleef hij zijn dagen neerpennen (tot veertig dagen na het einde van de quarantaine, hoe symbolisch!)
August 29, 2023
Niet te geloven dat de eerste - erg zware en dodelijke Coronagolf - al drie jaar achter de rug is. Tijd om eens terug te blikken op deze bijzondere periode, een die in een mensenleven hopelijk maar een keer zal voorkomen.
De voorbije tien dagen las ik “Quarantaine: Dagboek in tijden van besmetting” van Ilja Leonard Pfeijffer. Korte, dagelijkse stukjes van anderhalve pagina lang. Neergepend op zijn kleine appartement in Genua. Alle bijdragen werden bijna integraal gepubliceerd in De Standaard in het voorjaar van 2020.
Op 20 april van dat jaar schreef Ilja Leonard Pfeijffer in zijn ‘Viraal dagboek’: ‘In de eerste zin van zijn verslag van de Peloponnesische Oorlog zegt Thucydides dat hij meteen bij het uitbreken van het conflict is begonnen te schrijven, omdat zijn inschatting was dat de gebeurtenissen ingrijpend zouden zijn [...]. In mijn geval duurde het iets langer. Aanvankelijk bagatelliseerde ik de dreiging van het virus [...]. Maar zodra ik inzag dat ik een kolossale inschattingsfout had gemaakt en besefte dat mensen stikten op brancards in de gangen van ziekenhuizen in Noord-Italië en dat extreme maatregelen onafwendbaar waren, ben ik begonnen aan dit dagboek met dezelfde gedachte die Thucyides in zijn tijd had.’
Het dagboek is erg vlot leesbaar. Soms op het feitelijke af. En tegen de stijl in van de schrijver, nauwelijks tot niet ironisch geschreven. Een kleinood dat het lezen waard is.
De voorbije tien dagen las ik “Quarantaine: Dagboek in tijden van besmetting” van Ilja Leonard Pfeijffer. Korte, dagelijkse stukjes van anderhalve pagina lang. Neergepend op zijn kleine appartement in Genua. Alle bijdragen werden bijna integraal gepubliceerd in De Standaard in het voorjaar van 2020.
Op 20 april van dat jaar schreef Ilja Leonard Pfeijffer in zijn ‘Viraal dagboek’: ‘In de eerste zin van zijn verslag van de Peloponnesische Oorlog zegt Thucydides dat hij meteen bij het uitbreken van het conflict is begonnen te schrijven, omdat zijn inschatting was dat de gebeurtenissen ingrijpend zouden zijn [...]. In mijn geval duurde het iets langer. Aanvankelijk bagatelliseerde ik de dreiging van het virus [...]. Maar zodra ik inzag dat ik een kolossale inschattingsfout had gemaakt en besefte dat mensen stikten op brancards in de gangen van ziekenhuizen in Noord-Italië en dat extreme maatregelen onafwendbaar waren, ben ik begonnen aan dit dagboek met dezelfde gedachte die Thucyides in zijn tijd had.’
Het dagboek is erg vlot leesbaar. Soms op het feitelijke af. En tegen de stijl in van de schrijver, nauwelijks tot niet ironisch geschreven. Een kleinood dat het lezen waard is.
September 25, 2021
Cursiefjes uit het vagevuur
Een gedwongen stilstand lijkt voor een scrittore de uitgelezen kans om zich op zijn ideeënwereld te storten en zijn pen in arabesken te laten dansen. Voor Ilja Leonard Pfeijffer waren de afgelopen maanden echter eerder vruchteloos. Als de wereld stilstaat, als het rinkelen van de koffiekopjes en het klinken van de glazen stopt, als het gegons en gezoem van het leven op de Italiaanse pleintjes niet langer hoorbaar is, verliest deze uomo del mondo zijn schrijfzin. Gelukkig hielden deze stukjes voor NRC Handelsblad en De Standaard hem aan de gang.
Ruim 100 stukjes, gebundeld als 'Quarantaine. Dagboek in tijden van besmetting', bieden een heerlijk heldere kijk op wat de coronacrisis teweegbracht in Italië. Pfeijffer beschrijft, analyseert en hekelt. Hij heeft het over beslissingen van de overheden, de uitzichtloosheid van het zorgpersoneel, de chaos van de regelgeving en de uiteindelijke terugkeer van zijn nemesis, de geteenslipperde toerist. Maar tegelijk maakt hij heel concreet voelbaar hoe deze pandemie ons leven 'on hold' zette en overhoop gooide. Lees zijn stuk over het vervangen van zijn defecte koelkast!
'Dit grauwe bestaan is een schimmige en onwaardige afspiegeling van dat kleurrijke leven, dat steeds meer begint te lijken op een lang vervlogen herinnering. Niet-leven is moeilijk.'
Een gedwongen stilstand lijkt voor een scrittore de uitgelezen kans om zich op zijn ideeënwereld te storten en zijn pen in arabesken te laten dansen. Voor Ilja Leonard Pfeijffer waren de afgelopen maanden echter eerder vruchteloos. Als de wereld stilstaat, als het rinkelen van de koffiekopjes en het klinken van de glazen stopt, als het gegons en gezoem van het leven op de Italiaanse pleintjes niet langer hoorbaar is, verliest deze uomo del mondo zijn schrijfzin. Gelukkig hielden deze stukjes voor NRC Handelsblad en De Standaard hem aan de gang.
Ruim 100 stukjes, gebundeld als 'Quarantaine. Dagboek in tijden van besmetting', bieden een heerlijk heldere kijk op wat de coronacrisis teweegbracht in Italië. Pfeijffer beschrijft, analyseert en hekelt. Hij heeft het over beslissingen van de overheden, de uitzichtloosheid van het zorgpersoneel, de chaos van de regelgeving en de uiteindelijke terugkeer van zijn nemesis, de geteenslipperde toerist. Maar tegelijk maakt hij heel concreet voelbaar hoe deze pandemie ons leven 'on hold' zette en overhoop gooide. Lees zijn stuk over het vervangen van zijn defecte koelkast!
'Dit grauwe bestaan is een schimmige en onwaardige afspiegeling van dat kleurrijke leven, dat steeds meer begint te lijken op een lang vervlogen herinnering. Niet-leven is moeilijk.'
July 26, 2023
***1/2
"Dit grauwe bestaan is een schimmige en onwaardige afspiegeling van dat kleurrijke leven, dat steeds meer begint te lijken op een lang vervlogen herinnering. Niet-leven is moeilijk."
Twee zinnen uit de column die Pfeiffer schreef op 12 maart 2020, dag twee van de quarantaine. Meer dan 100 dagen vat hij in 300 woorden de teneur van die periode, met z'n combinatie van onzekerheid, angst en kleine gelukjes. Van horrorstatistieken en paniekpolitiek. Van een overheid die z'n verantwoordelijkheden ontloopt en een bevolking in de tang tussen wanhoop en egoïsme. Als hij emmert over espresso in kartonnen bekertjes, over geen drie maal daags naar het restaurant kunnen gaan, dan zou je 'm zo voor z' n kop willen slaan, maar het is soms ook confronterend en/of herkenbaar. En dan moest de tweede golf nog komen. Het boek herinnerde me nu al aan talloze frappante dingen die ik al vergeten was, of verdrongen had. Benieuwd hoe we het binnen, pakweg, een jaar of 10-20 gaan herlezen.
"Dit grauwe bestaan is een schimmige en onwaardige afspiegeling van dat kleurrijke leven, dat steeds meer begint te lijken op een lang vervlogen herinnering. Niet-leven is moeilijk."
Twee zinnen uit de column die Pfeiffer schreef op 12 maart 2020, dag twee van de quarantaine. Meer dan 100 dagen vat hij in 300 woorden de teneur van die periode, met z'n combinatie van onzekerheid, angst en kleine gelukjes. Van horrorstatistieken en paniekpolitiek. Van een overheid die z'n verantwoordelijkheden ontloopt en een bevolking in de tang tussen wanhoop en egoïsme. Als hij emmert over espresso in kartonnen bekertjes, over geen drie maal daags naar het restaurant kunnen gaan, dan zou je 'm zo voor z' n kop willen slaan, maar het is soms ook confronterend en/of herkenbaar. En dan moest de tweede golf nog komen. Het boek herinnerde me nu al aan talloze frappante dingen die ik al vergeten was, of verdrongen had. Benieuwd hoe we het binnen, pakweg, een jaar of 10-20 gaan herlezen.
March 3, 2021
"Maar het enige wat ons interesseert, is de haastige hervatting van onze kleine leventjes, waarin we onze pleziertjes weer voor onszelf opeisen als ons geboorterecht en met een positivistische, neoliberale glimlach als volleerde consumenten gemaakt vertrouwen uitstralen in een toekomst die met zekerheid net zo fantastisch zal zijn als vroeger." (p. 187)
Pfeijffer, als inwoner van Genua, getuigt over de lange quarantaine tijdens de zware corona-crisis in 2020. Angst en smetvrees primeren hier. Toch kan ik het niet altijd vinden met het "petit bourgeois"-gehalte van deze schrijver (ik genoot wel van zijn Grand Hotel Europa). Elke dag in restaurantjes gaan eten en of gaan drinken in koffiebars, een verbouwing van een chique pand: zijn dat niet een beetje overdreven luxetrekjes temidden van een dodelijke crisis...? Heeft hij het dan in bovenstaand citaat eigenlijk over zichzelf?
Pfeijffer, als inwoner van Genua, getuigt over de lange quarantaine tijdens de zware corona-crisis in 2020. Angst en smetvrees primeren hier. Toch kan ik het niet altijd vinden met het "petit bourgeois"-gehalte van deze schrijver (ik genoot wel van zijn Grand Hotel Europa). Elke dag in restaurantjes gaan eten en of gaan drinken in koffiebars, een verbouwing van een chique pand: zijn dat niet een beetje overdreven luxetrekjes temidden van een dodelijke crisis...? Heeft hij het dan in bovenstaand citaat eigenlijk over zichzelf?
January 27, 2022
***(*)
Hij kan niet veel fout doen bij mij. Dit is een bundeling van krantenartikels, leuk voor de krant, maar best te kort voor in boekformaat. De diepgang is weg. Zijn dagboek op de fiets had dit wel. Maar als het concept je niet stoort (Privédomein), herken je duidelijk de hand van Ilja.
15 dagen na quarantaine = vintage Ilja.
Hij kan niet veel fout doen bij mij. Dit is een bundeling van krantenartikels, leuk voor de krant, maar best te kort voor in boekformaat. De diepgang is weg. Zijn dagboek op de fiets had dit wel. Maar als het concept je niet stoort (Privédomein), herken je duidelijk de hand van Ilja.
15 dagen na quarantaine = vintage Ilja.
November 9, 2020
Prachtig verwoord
August 8, 2021
Bundeling van dagelijkse stukjes die I.L.P. in de krant publiceerde tijdens de eerste corona-lockdown. Authentiek toen ze verschenen, maar als bundel achteraf kan het niet blijven boeien.
December 20, 2020
Heel interessant, maar ik denk nog veel interessanter om te lezen als we een paar jaar verder zijn (en dit soort Corona typische momenten hopelijk al wat vergeten zijn)
January 9, 2021
Getuigeverslag van de eerste lockdown dat leest als een roman. Non-fictie als herinnering, vaccin tegen het vergeten.
January 6, 2024
Mooi dagboek van een onzekere Corona tijd.
July 24, 2022
Alhoewel ik geen fan van Pfeijffer ben, mede omdat ik zijn vrouwenbeeld niet deel, heeft dit boek met wel geïnteresseerd. Hij beschrijft hierin elke dag een bericht van de eerste lockdown tijdens de pandemie. Die natuurlijk in Genua, waar hij woont, heel anders beleefd wordt, als bij mij in midden Europa. Tussen de regels door, is er steeds weer een kritische noot richting de Italiaanse overheid, waar heel veel op papier klopt maar in werkelijkheid niet zo uitgevoerd wordt.
Ook was de sfeer van de lockdown erg goed beschreven. Deels een saamhorigheid, en deels een angst voor het onbekende. Niemand wist precies hoe en waar hij zich kon besmetten en hoe erg dan de ziekte zou zijn. Dus een bepaalde angst was altijd aanwezig. Exact deze verschillende invalshoeken laat hij heel goed zien. Maar ook hoe het leven en de lockdown langzaamaan weer verandert. Ergens gaat men weer naar een „nieuw“ normaal toe.
Een heel mooi tijddocument, van een tijd die zeker sporen heeft nagelaten, maar zo niet meer terugkomt.
Ook was de sfeer van de lockdown erg goed beschreven. Deels een saamhorigheid, en deels een angst voor het onbekende. Niemand wist precies hoe en waar hij zich kon besmetten en hoe erg dan de ziekte zou zijn. Dus een bepaalde angst was altijd aanwezig. Exact deze verschillende invalshoeken laat hij heel goed zien. Maar ook hoe het leven en de lockdown langzaamaan weer verandert. Ergens gaat men weer naar een „nieuw“ normaal toe.
Een heel mooi tijddocument, van een tijd die zeker sporen heeft nagelaten, maar zo niet meer terugkomt.
March 1, 2023
Wel interessant om te weten hoe de lockdown tijdens de coronatijd door iemand in Italië / Genua werd beleefd, maar je houdt er tijdens het lezen / luisteren toch wel rekening mee dat dit stel niet bestaat uit de doorsnee burger.
Het is toch wel vrij decadent dat je driemaal daags uit eten kunt gaan, en daarnaast ook nog voor elke kop koffie of aperitief op een terras neerstrijkt. Ook al zijn de prijzen voor een kop koffie in Italië wat gunstiger dan in NL.
Het is toch wel vrij decadent dat je driemaal daags uit eten kunt gaan, en daarnaast ook nog voor elke kop koffie of aperitief op een terras neerstrijkt. Ook al zijn de prijzen voor een kop koffie in Italië wat gunstiger dan in NL.
Displaying 1 - 30 of 69 reviews