What do you think?
Rate this book
Het moois dat we delen
In het stadje waar Soumia en Luc wonen, speelt het leven zich voornamelijk af aan de schoolpoort, bij de plaatselijke kruidenier én op het voetbalveld. Soumia en Luc wonen in dezelfde buurt, maar kennen elkaar niet. Zij probeert met de moed der wanhoop het verleden achter zich te laten. Hij leeft in en met het verleden. Wanneer ze elkaar bij toeval leren kennen, komen ze voor verscheurende keuzes te staan.
270 pages, Paperback
First published October 17, 2019
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 822 reviews
November 12, 2019
"Haat is aan het zegevieren. Niet omdat haat aan het winnen is, maar omdat we allemaal verloren hebben."
Ken je dat gevoel? Een boek beginnen; niet meer kunnen stoppen en dan aan die laatste bladzijde komen en gewoon opnieuw willen beginnen? Dit is er zo ééntje. Wat een pareltje!
Beklijvend. Ontroerend. Hartverscheurend.
Mustread!!!
Ken je dat gevoel? Een boek beginnen; niet meer kunnen stoppen en dan aan die laatste bladzijde komen en gewoon opnieuw willen beginnen? Dit is er zo ééntje. Wat een pareltje!
Beklijvend. Ontroerend. Hartverscheurend.
Mustread!!!
March 3, 2020
Op de een of andere manier kies ik altijd boeken die me doen huilen om te lezen in de trein. Het moois dat we delen was geen uitzondering. Dit boek van Ish Ait Hamou is absoluut de hype waard. Het verhaal is rauw, oprecht en ontzettend indrukwekkend. Een verhaal over de verharding van onze maatschappij, zo pakkend geschreven, zo echt.
Mijn complete recensie lees je op Boekvinder.be.
Mijn complete recensie lees je op Boekvinder.be.
January 11, 2020
Ish Ait Hamou is een man met het hart op de juiste plaats en een groot gevoel voor rechtvaardigheid. Er zouden meer Ish Ait Hamou's op onze wereld mogen rondlopen. Maar laat ze alsjeblieft toch niet allemaal een boek schrijven.
'Het moois dat we delen' loopt over van de goede intenties, maar bulkt helaas ook van de clichés. Het verhaal mist geloofwaardigheid, de personages overtuigen niet.
Nergens lees ik mooie zinnen of raak ik in vervoering. Wel integendeel, ik erger me continu aan banaal taalgebruik en platitudes. De boodschap van Ish raakt bedolven onder negatieve vooroordelen: Vlaamse familie van slachtoffers willen enkel wraak en behoren tot rechtse racistische clubjes, geweld zal met geweld bekocht worden, en niemand is echt tot communicatie in staat. Hoe deprimerend allemaal.
Allicht is dit boek niet voor mij geschreven want jawel, literatuur mag voor mij best met een grotere L geschreven worden en van iets meer gelaagdheid ben ik ook niet vies. So little time and so many books to read, weet je wel.
Ik ben blij wanneer ik recensies lees waarbij mensen wèl ontroerd raakten en ik vermoed dat het in middelbare scholen op een leeslijst kan komen of er reeds op staat. Goed voor Ish, jammer voor de letteren.
Danser blijf bij uw leest!
'Het moois dat we delen' loopt over van de goede intenties, maar bulkt helaas ook van de clichés. Het verhaal mist geloofwaardigheid, de personages overtuigen niet.
Nergens lees ik mooie zinnen of raak ik in vervoering. Wel integendeel, ik erger me continu aan banaal taalgebruik en platitudes. De boodschap van Ish raakt bedolven onder negatieve vooroordelen: Vlaamse familie van slachtoffers willen enkel wraak en behoren tot rechtse racistische clubjes, geweld zal met geweld bekocht worden, en niemand is echt tot communicatie in staat. Hoe deprimerend allemaal.
Allicht is dit boek niet voor mij geschreven want jawel, literatuur mag voor mij best met een grotere L geschreven worden en van iets meer gelaagdheid ben ik ook niet vies. So little time and so many books to read, weet je wel.
Ik ben blij wanneer ik recensies lees waarbij mensen wèl ontroerd raakten en ik vermoed dat het in middelbare scholen op een leeslijst kan komen of er reeds op staat. Goed voor Ish, jammer voor de letteren.
Danser blijf bij uw leest!
December 3, 2019
Luc is een oudere Vlaamse man die eenzaam en teruggetrokken bestaan leidt en vooral leeft in het verleden. Hij voelt zich ongemakkelijk bij de toename van de Marokkaanse inwoners in de buurt. Soumia is één van deze inwoners en probeert na een gevangenisstraf van 5 jaar haar leven weer op te pakken.
"Heel soms komen twee verwoeste wegen samen op een hoopvol kruispunt."
Het verhaal is opgedeeld in 4 delen, en wisselt de perspectieven van Luc en Soumia af. Ondanks de bijna sobere schrijfstijl komen de personages al binnen enkele pagina's tot leven. Het verdriet, de eenzaamheid, de twijfel, het kruipt onder je huid en laat je niet meer los. Naast de emotie geeft 'Het moois dat we delen' ook voldoende stof tot nadenken. Hoe gaan wij als maatschappij om met migratie? Wat doe je wanneer je verteerd wordt door gevoelens van angst en schuld, maar niet kunt en durft te delen? En op welke vooroordelen kun je jezelf betrappen? En belangrijker nog, ben je bereid om je open te stellen voor een andere waarheid die je ook de andere kant van het verhaal laat zien?
"Haat is aan het zegevieren. Niet omdat haat aan het winnen is, maar omdat we allemaal verloren hebben."
'Het moois dat we delen' was mijn eerste Ish Ait Hamou en heeft me enorm geraakt. De prachtige trage opbouw, de fragmenten van de gebroken binnenwereld van Soumia en Luc, de rake zinnen en de wanhopige schreeuw om nuance en nabijheid. Ik heb gehuild en het boek onbedoeld in één ruk uitgelezen. Hartverscheurend, confronterend en indrukwekkend mooi! ❤
"Heel soms komen twee verwoeste wegen samen op een hoopvol kruispunt."
Het verhaal is opgedeeld in 4 delen, en wisselt de perspectieven van Luc en Soumia af. Ondanks de bijna sobere schrijfstijl komen de personages al binnen enkele pagina's tot leven. Het verdriet, de eenzaamheid, de twijfel, het kruipt onder je huid en laat je niet meer los. Naast de emotie geeft 'Het moois dat we delen' ook voldoende stof tot nadenken. Hoe gaan wij als maatschappij om met migratie? Wat doe je wanneer je verteerd wordt door gevoelens van angst en schuld, maar niet kunt en durft te delen? En op welke vooroordelen kun je jezelf betrappen? En belangrijker nog, ben je bereid om je open te stellen voor een andere waarheid die je ook de andere kant van het verhaal laat zien?
"Haat is aan het zegevieren. Niet omdat haat aan het winnen is, maar omdat we allemaal verloren hebben."
'Het moois dat we delen' was mijn eerste Ish Ait Hamou en heeft me enorm geraakt. De prachtige trage opbouw, de fragmenten van de gebroken binnenwereld van Soumia en Luc, de rake zinnen en de wanhopige schreeuw om nuance en nabijheid. Ik heb gehuild en het boek onbedoeld in één ruk uitgelezen. Hartverscheurend, confronterend en indrukwekkend mooi! ❤
October 27, 2019
Dit boek heeft mij vooral doen nadenken over de verhouding tussen literatuur en de maatschappelijke en politieke actualiteit. Natuurlijk een thema zo oud als de kunst zelf: hoe verhouden kunst en realiteit zich? Kan kunst de wereld redden of toch op zijn minst een steentje verleggen?
Dit boek kan nu niet gelezen worden zonder de actualiteit mee in rekening te nemen. Dat geldt misschien voor elke roman op het moment van verschijnen, maar er zijn natuurlijk gradaties. Sommige slagen erin om via het concrete verhaal vooral een groter universeel thema op de voorgrond te brengen dat meer los staat van tijd en ruimte, andere romans willen duidelijk een kroniek van de tijd zijn. Tot deze tweede categorie behoort “Het moois dat we delen”.
De heftigheid van het onderwerp -het effect op de levens van betrokkenen bij terroristische aanslagen- gooit de Vlaamse lezer automatisch terug naar de sfeer van de dagen rond de aanslagen in Brussel en Zaventem. En daar hebben we allemaal sterke emoties en gedachten rond. Ook de manier waarop de boekenmarketeers en de kranten schrijver en boek presenteren is heel nadrukkelijk dat het om een poging gaat wederzijds begrip te creëren rond de maatschappelijke kloof die rond “de Islam” in onze samenleving is ontstaan. Daarom kan een bespreking van dit boek niet anders dan ook een bespreking zijn van die kloof.
Wie niet tegen spoilers kan, leest best niet verder.
De roman kreunt wel onder het goede doel. De plot is zodanig geconstrueerd en de personages zijn zodanig gekozen om een soort balans in het lijden aan beide zijden -de moslims en de autochtonen- te creëren. Aan de ene kant is er de oude man Luc, die zijn vrouw bij een zelfmoordaanslag heeft verloren, aan de andere kant Soumia, die de fout maakte oude, geradicaliseerde vrienden te vertrouwen en die de bommenleggers zonder het te weten een lift gaf naar het station waar ze de zelfmoordaanslag uitvoerden. Ze zat vijf jaar onschuldig in de gevangenis en staat bekend als de taxi-terroriste. Het leed van de teruggekeerde Soumia, die alles verloren is en niet weet hoe haar leven op te pikken en van haar onschuldige vader en broertje, wiens levens ook onherroepelijk getekend zijn, wordt in de balans gelegd met het verlies van de oude weduwnaar.
Ait Hamou werkt dan zorgvuldig en met veel gevoel een evolutie uit bij de twee personages die elkaar ontmoeten en die tot wederzijds begrip leidt. Niet dat het goed afloopt of zo want de dom-racistische entourage van Luc beslist er anders over en Soumia eindigt als zoenoffer. De andere zijde moordt ook. Evenwicht in de plot.
Wie echter goed kijkt, ziet dat wat betreft de uitwerking van de personages, heel subtiel de balans overhelt naar de goede moslimkant. De offers van de zwoegende vader van Soumia, de wijze kruidenier Hassan die de verzoenende schakel is in de buurt, het broertje dat gewoon kind wil zijn en zijn talenten als voetballertje ontplooit. En dan Soumia zelf die voor de aanslag een beloftevolle jonge vrouw was, die in het park op een bankje zoende met haar lief. Van Luc daarentegen komen we niet zo veel te weten buiten dat hij vroeger ook een voetballende goalgetter was zoals het broertje (duidelijk vooral een verhaal-technische ingreep, zodat voetbal “iets moois dat ze delen” kan worden). Wel vernemen we dat de stuurse Luc het veranderende stadsbeeld met de hoofddoeken en zo toch ook maar niets vond, de schoonbroer en generatiegenoten van Luc zijn van het “waarom keren ze niet terug van waar ze komen”-type en de jonge neven van Luc zijn lid van een soort Dries Van Langenhove-club, die het broertje van Soumia in mekaar slaan.
Van de “slechte” moslims, de bommenleggers, krijgen we geen psychologische tekening: die vragen een lift, laten een bom ontploffen en verder niets. Dat vind ik een gemiste kans. Waarom werkt Ait Hamou die personages niet uit? Waarom lezen we niet wat het verschil is tussen de Allah van Soumia’s vader en die van de bommenleggers? Wat geloven die mensen precies? En hoe rechtvaardigen ze dat blinde geweld? We komen zelfs niet te weten hoe de ander moslimpersonages erover denken, het lijkt wel een taboe.
Zo bekeken, is Ait Hamou toch wat een geniepige apologeet. Het moslimfundamentalisme onder de mat, het platte blanke racisme niet.
Verder kan Ait Hamou wel een verhaal vertellen en een spanningsboog opbouwen: ik wou weten hoe het afliep. En hij kan personages neerzetten. Als hij niet zo overduidelijk een actuele maatschappelijk impact zou willen hebben, zou hij dichter bij het schrijven van een echt goed boek kunnen komen.
Literatuur mag volgens mij niet al te dicht op de huid van de actualiteit zitten.
Dit boek kan nu niet gelezen worden zonder de actualiteit mee in rekening te nemen. Dat geldt misschien voor elke roman op het moment van verschijnen, maar er zijn natuurlijk gradaties. Sommige slagen erin om via het concrete verhaal vooral een groter universeel thema op de voorgrond te brengen dat meer los staat van tijd en ruimte, andere romans willen duidelijk een kroniek van de tijd zijn. Tot deze tweede categorie behoort “Het moois dat we delen”.
De heftigheid van het onderwerp -het effect op de levens van betrokkenen bij terroristische aanslagen- gooit de Vlaamse lezer automatisch terug naar de sfeer van de dagen rond de aanslagen in Brussel en Zaventem. En daar hebben we allemaal sterke emoties en gedachten rond. Ook de manier waarop de boekenmarketeers en de kranten schrijver en boek presenteren is heel nadrukkelijk dat het om een poging gaat wederzijds begrip te creëren rond de maatschappelijke kloof die rond “de Islam” in onze samenleving is ontstaan. Daarom kan een bespreking van dit boek niet anders dan ook een bespreking zijn van die kloof.
Wie niet tegen spoilers kan, leest best niet verder.
De roman kreunt wel onder het goede doel. De plot is zodanig geconstrueerd en de personages zijn zodanig gekozen om een soort balans in het lijden aan beide zijden -de moslims en de autochtonen- te creëren. Aan de ene kant is er de oude man Luc, die zijn vrouw bij een zelfmoordaanslag heeft verloren, aan de andere kant Soumia, die de fout maakte oude, geradicaliseerde vrienden te vertrouwen en die de bommenleggers zonder het te weten een lift gaf naar het station waar ze de zelfmoordaanslag uitvoerden. Ze zat vijf jaar onschuldig in de gevangenis en staat bekend als de taxi-terroriste. Het leed van de teruggekeerde Soumia, die alles verloren is en niet weet hoe haar leven op te pikken en van haar onschuldige vader en broertje, wiens levens ook onherroepelijk getekend zijn, wordt in de balans gelegd met het verlies van de oude weduwnaar.
Ait Hamou werkt dan zorgvuldig en met veel gevoel een evolutie uit bij de twee personages die elkaar ontmoeten en die tot wederzijds begrip leidt. Niet dat het goed afloopt of zo want de dom-racistische entourage van Luc beslist er anders over en Soumia eindigt als zoenoffer. De andere zijde moordt ook. Evenwicht in de plot.
Wie echter goed kijkt, ziet dat wat betreft de uitwerking van de personages, heel subtiel de balans overhelt naar de goede moslimkant. De offers van de zwoegende vader van Soumia, de wijze kruidenier Hassan die de verzoenende schakel is in de buurt, het broertje dat gewoon kind wil zijn en zijn talenten als voetballertje ontplooit. En dan Soumia zelf die voor de aanslag een beloftevolle jonge vrouw was, die in het park op een bankje zoende met haar lief. Van Luc daarentegen komen we niet zo veel te weten buiten dat hij vroeger ook een voetballende goalgetter was zoals het broertje (duidelijk vooral een verhaal-technische ingreep, zodat voetbal “iets moois dat ze delen” kan worden). Wel vernemen we dat de stuurse Luc het veranderende stadsbeeld met de hoofddoeken en zo toch ook maar niets vond, de schoonbroer en generatiegenoten van Luc zijn van het “waarom keren ze niet terug van waar ze komen”-type en de jonge neven van Luc zijn lid van een soort Dries Van Langenhove-club, die het broertje van Soumia in mekaar slaan.
Van de “slechte” moslims, de bommenleggers, krijgen we geen psychologische tekening: die vragen een lift, laten een bom ontploffen en verder niets. Dat vind ik een gemiste kans. Waarom werkt Ait Hamou die personages niet uit? Waarom lezen we niet wat het verschil is tussen de Allah van Soumia’s vader en die van de bommenleggers? Wat geloven die mensen precies? En hoe rechtvaardigen ze dat blinde geweld? We komen zelfs niet te weten hoe de ander moslimpersonages erover denken, het lijkt wel een taboe.
Zo bekeken, is Ait Hamou toch wat een geniepige apologeet. Het moslimfundamentalisme onder de mat, het platte blanke racisme niet.
Verder kan Ait Hamou wel een verhaal vertellen en een spanningsboog opbouwen: ik wou weten hoe het afliep. En hij kan personages neerzetten. Als hij niet zo overduidelijk een actuele maatschappelijk impact zou willen hebben, zou hij dichter bij het schrijven van een echt goed boek kunnen komen.
Literatuur mag volgens mij niet al te dicht op de huid van de actualiteit zitten.
March 31, 2021
Re-read March 2021: Audiobook
5*
Prachtig gekozen stemmen om de karakters leven in te blazen en nog een extra dimensie aan het verhaal toe te voegen. Ik was toch al een stukje vergeten hoe typisch de schrijfstijl van Ish is. Eenvoudige zinnen en korte hoofdstukken, maar ze weten zo goed de eenzaamheid, afstand en verbondenheid te schetsen.
Ik ben nog steeds van mening dat het boek dikker had mogen zijn, omdat het zo fijn wegleest. Maar daarmee zou de essentie van het verhaal verloren gegaan zijn. Ik kan alleen maar hopen dat er snel nog een boek van deze auteur zijn hand volgt.
---
First read: October 2019
4 *
Ik laat Nederlandstalige auteurs meestal links liggen omdat de situaties en locaties ofwel "TE" herkenbaar/waarheidsgetrouw zijn of juist "net niet" om geloofwaardig te zijn.
Maar Ish slaagt erin om mijn nieuwsgierigheid te prikkelen met een verhaal gebaseerd op waargebeurde feiten, waar ik weinig kennis van heb. Hij schetst een gemeenschap, die ik graag zou kunnen plaatsen/vinden. Een situatie neer te pennen waar ik graag meer wil over weten zonder alle politieke propaganda of vooroordelen...
Stuk voor stuk mooie verwoording passeren de revue en doorheen het hele verhaal klinkt zijn stem luid door. Je kan het hem bijna horen vertellen als je zijn boek leest.
Ik dacht er wel enkele dagen voor nodig te hebben om dit boek uit te lezen gezien het compleet buiten mijn favoriete genre is en ik een fysiek boek niet graag overal mee naartoe neem. Maar ik kon niet het geduld opbrengen en moest zo snel mogelijk het einde weten. Dus is het nachtwerk geworden, maar het was het helemaal waard en eigenlijk had het boek best nog wat dikker mogen zijn...
5*
Prachtig gekozen stemmen om de karakters leven in te blazen en nog een extra dimensie aan het verhaal toe te voegen. Ik was toch al een stukje vergeten hoe typisch de schrijfstijl van Ish is. Eenvoudige zinnen en korte hoofdstukken, maar ze weten zo goed de eenzaamheid, afstand en verbondenheid te schetsen.
Ik ben nog steeds van mening dat het boek dikker had mogen zijn, omdat het zo fijn wegleest. Maar daarmee zou de essentie van het verhaal verloren gegaan zijn. Ik kan alleen maar hopen dat er snel nog een boek van deze auteur zijn hand volgt.
---
First read: October 2019
4 *
Ik laat Nederlandstalige auteurs meestal links liggen omdat de situaties en locaties ofwel "TE" herkenbaar/waarheidsgetrouw zijn of juist "net niet" om geloofwaardig te zijn.
Maar Ish slaagt erin om mijn nieuwsgierigheid te prikkelen met een verhaal gebaseerd op waargebeurde feiten, waar ik weinig kennis van heb. Hij schetst een gemeenschap, die ik graag zou kunnen plaatsen/vinden. Een situatie neer te pennen waar ik graag meer wil over weten zonder alle politieke propaganda of vooroordelen...
Stuk voor stuk mooie verwoording passeren de revue en doorheen het hele verhaal klinkt zijn stem luid door. Je kan het hem bijna horen vertellen als je zijn boek leest.
Ik dacht er wel enkele dagen voor nodig te hebben om dit boek uit te lezen gezien het compleet buiten mijn favoriete genre is en ik een fysiek boek niet graag overal mee naartoe neem. Maar ik kon niet het geduld opbrengen en moest zo snel mogelijk het einde weten. Dus is het nachtwerk geworden, maar het was het helemaal waard en eigenlijk had het boek best nog wat dikker mogen zijn...
May 16, 2022
Het moois dat we delen is een beloftevol boek dat de belofte wat mij betreft niet waar kan maken. Geslaagd vind ik de setting, het thema en het wisselende vertelperspectief: het verhaal wordt door de ogen van een jonge Belgisch-Marokkaanse vrouw (deel 1), door de ogen van een oude Belgische weduwnaar (deel 2) en beurtelings door deze personages (deel 3 en 4) verteld.
Minder geslaagd vind ik het taalgebruik en de manier waarop Ish scènes verbeeldt. Op belangrijke momenten moest ik passages meerdere keren teruglezen om de situatie te snappen. De plotwending aan het einde van het boek en de slotscène laten een rare smaak in mijn mond achter. Jammer. Want dit verhaal verdient in deze tijd een groot publiek. Overigens is het verhaal en de compositie sterk genoeg om er een filmscenario van te destilleren. Welke filmmaker durft??
Minder geslaagd vind ik het taalgebruik en de manier waarop Ish scènes verbeeldt. Op belangrijke momenten moest ik passages meerdere keren teruglezen om de situatie te snappen. De plotwending aan het einde van het boek en de slotscène laten een rare smaak in mijn mond achter. Jammer. Want dit verhaal verdient in deze tijd een groot publiek. Overigens is het verhaal en de compositie sterk genoeg om er een filmscenario van te destilleren. Welke filmmaker durft??
October 13, 2019
Ik had de hardcover editie besteld en bij dit boek heb je geen flap dat de inhoud van het boek weer geeft. Maar al gauw wist ik dat het niet goed zat. Er was iets gebeurd , iets wat mensen hun leven veranderd heeft. Een verhaal dat me letterlijk terug naar de keel greep en op bepaalde momenten ik terug de traantjes moest inhouden. Ik begon mezelf ook vragen op te leggen, hoe zou ik reageren op bepaalde situaties, hoe zou ik ermee omgaan, en wat zou ik eraan doen. Eigenlijk een verhaal waar ik weer niet goed van ben. Je wordt weer met de neus op de feiten gedrukt. En alle gevoelens komen hier aan bod, liefde en haat, woede en vergeving, verdriet en blijdschap. Wantrouwen en vertrouwen. En hoop.... Een verhaal dat terug lang zal nazinderen. Eenvoudig geschreven maar het raakt je tot het diepste van je ziel.
October 22, 2019
Voor mij een typisch Ish Ait Hamou-boek: het raakt, het ontroert, het sleept je mee...
September 29, 2020
Het heeft even geduurd voordat ik hem uit had. Ik kwam er in het begin niet lekker in en ik wist niet zo goed of het aan mijn stemming lag, of dat het boek niks voor mij was. Daarom besloot ik hem een poosje aan de kant te leggen, om het later nogmaals te proberen. En ik ben blij dat ik dat heb gedaan, want hoewel ik me door het eerste deel heen heb moeten bijten was het uiteindelijk wel een goed boek!
Het laat heel duidelijk zien hoe snel mensen geneigd te zijn om een groepering over één kam te scheren. Er is iets ergs gebeurd en gelijk zijn alle anderen uit dezelfde groepering ook slecht. Dit verhaal zou heel goed iemands realiteit kunnen zijn en dat maakt het boek hartverscheurend.
Het laat heel duidelijk zien hoe snel mensen geneigd te zijn om een groepering over één kam te scheren. Er is iets ergs gebeurd en gelijk zijn alle anderen uit dezelfde groepering ook slecht. Dit verhaal zou heel goed iemands realiteit kunnen zijn en dat maakt het boek hartverscheurend.
July 16, 2023
tot 3u 's nachts blijven lezen omdat ik het niet kon neerleggen... pakkend verhaal. alleen was het soms net iets té hallmark-movie voor mij, een heel duidelijk moraal in het verhaal en een dramatische (en hartverscheurende) wending op het einde... het mocht soms iets menselijker zijn dan puur het doel van het boek te belichamen. het is ook nogal duidelijk gericht naar Vlamingen, haha. desalniettemin, racism ended!
December 8, 2019
Ik mocht het boek 'Het moois dat we delen' lezen van Standaard Uitgeverij. Voordien had ik nog niks van deze auteur gelezen maar wel al heel veel positieve dingen over gehoord.
Vanaf het eerste hoofdstuk weed al meteen duidelijk dat ik enorm van de schrijfstijl hou. Wat is dit prachtig neergeschreven. Het voelt zo echt!
Het boek gaat over je plek in de samenleving (terug)vinden, over haat en liefde, over verdriet en eenzaamheid, over familie, over recht en onrecht, over oordelen en veroordelen,..
Het verhaal is zo aangrijpend, en tegelijk ook zo mooi. Een boek dat je doet nadenken. Hoe zou je zelf reageren?
Vijf sterren en mijn favoriete boek van 2019! De andere boeken van Ish Ait Hamou ga ik sowieso binnenkort ook lezen. Heel erg bedankt aan de uitgeverij om mij dit boek te leren kennen.
Vanaf het eerste hoofdstuk weed al meteen duidelijk dat ik enorm van de schrijfstijl hou. Wat is dit prachtig neergeschreven. Het voelt zo echt!
Het boek gaat over je plek in de samenleving (terug)vinden, over haat en liefde, over verdriet en eenzaamheid, over familie, over recht en onrecht, over oordelen en veroordelen,..
Het verhaal is zo aangrijpend, en tegelijk ook zo mooi. Een boek dat je doet nadenken. Hoe zou je zelf reageren?
Vijf sterren en mijn favoriete boek van 2019! De andere boeken van Ish Ait Hamou ga ik sowieso binnenkort ook lezen. Heel erg bedankt aan de uitgeverij om mij dit boek te leren kennen.
November 11, 2019
Maatschappelijke thema's die op gevoelsniveau worden besproken maar waarbij er aandacht is voor nuances en wederzijdse erkenning.
Ook literair gezien is het van hoogstaand niveau.
Ook literair gezien is het van hoogstaand niveau.
November 24, 2019
En daar zijn ze, mijn eerste 5 sterren van dit jaar. Dit boek dreunt nog zo na dat ik er verder weinig over kan zeggen. Lees het!
December 28, 2019
In het nieuwe boek van Ish Ait Hamou, Het moois dat we delen, leren we een jonge vrouw kennen die met de moed der wanhoop haar leven opnieuw probeert op te bouwen. Ze leeft in een appartement samen met haar vader en haar jongere broertje die haar zelf ook niet makkelijk dichterbij laten komen. Pas later in het boek leer je het hele verhaal van Soumia kennen, en wat het haar zo moeilijk maakt terug haar plaats in de maatschappij op te nemen.
In dezelfde wijk woont Luc, een bejaarde Vlaamse man, die in zijn buurt meer en meer Marokkaanse migranten heeft zien verschijnen. Hij heeft zijn eigen verhaal, en heeft het moeilijk met het feit dat hij zijn eigen buurt niet meer herkent. En hoewel hij toch buiten komt en contact probeert te zoeken. Als je begrijpt wat beide verhaallijnen met elkaar te maken hebben, ben je benieuwd of en hoe de verhalen van die ‘zij’ en die ‘hij’ nog samen komen in een ‘wij’. Na de eerste hoofdstukken waarin je langzaamaan met Soumia kennis maakt, ontrolt het verhaal na een trage start zich sneller voor je ogen en komt er ook wat meer vaart in.
Ish legt veel empathie, begrip en inzicht aan de dag om de twee levens en de verhalen stukje bij beetje te ontsluieren, wat van groter belang is dan de schrijfstijl die eenvoudig is en die niet veel te raden laat. In tegenstelling tot het heel afwachtende plot weliswaar. In zijn boek oordeelt de auteur niet over zijn personages, en laat hij deze zo eerlijk en eenvoudig mogelijk aan bod komen. Er wordt ingezoomd op de familieleden van beiden die allen een andere rol innemen en zo een spiegel vormen van onze samenleving.
Als je als lezer de verhalen samen legt, kruipt er onbehagen door je heen. Ish legt pijnpunten bloot over onze verdeelde samenleving die heviger zijn dan in zijn vorige boek Cécile, en heeft het over zware thema’s zoals identiteit en wat ons uniek maakt, de media die heel wat dingen uitvergroten, polarisatie en het uiten van woede en wraakgevoelens.
Ish liep zelf met heel wat gevoelens van frustratie en teleurstelling rond toen hij terugkwam van de opnames voor het tv-programma Terug naar eigen land, een programma waarin hij met andere bekende Vlamingen de vluchtelingenroute naar Europa volgde. Vanuit die gevoelens heeft hij dit verhaal op papier gezet. Hij doet dit op zo’n manier dat hij dingen losmaakt bij zo vele lezers waardoor dit boek al weken op nummer 1 staat in heel wat Vlaamse boekenlijstjes, en vooral een breed publiek aan het lezen zet en doet nadenken hierover. Een mooi verhaal met een mooie uitwerking, is dan mijn conclusie. Ish is vooral ook een persoon die verbinding zoekt, en laat ons dit nu net enorm nodig hebben.
In dezelfde wijk woont Luc, een bejaarde Vlaamse man, die in zijn buurt meer en meer Marokkaanse migranten heeft zien verschijnen. Hij heeft zijn eigen verhaal, en heeft het moeilijk met het feit dat hij zijn eigen buurt niet meer herkent. En hoewel hij toch buiten komt en contact probeert te zoeken. Als je begrijpt wat beide verhaallijnen met elkaar te maken hebben, ben je benieuwd of en hoe de verhalen van die ‘zij’ en die ‘hij’ nog samen komen in een ‘wij’. Na de eerste hoofdstukken waarin je langzaamaan met Soumia kennis maakt, ontrolt het verhaal na een trage start zich sneller voor je ogen en komt er ook wat meer vaart in.
Ish legt veel empathie, begrip en inzicht aan de dag om de twee levens en de verhalen stukje bij beetje te ontsluieren, wat van groter belang is dan de schrijfstijl die eenvoudig is en die niet veel te raden laat. In tegenstelling tot het heel afwachtende plot weliswaar. In zijn boek oordeelt de auteur niet over zijn personages, en laat hij deze zo eerlijk en eenvoudig mogelijk aan bod komen. Er wordt ingezoomd op de familieleden van beiden die allen een andere rol innemen en zo een spiegel vormen van onze samenleving.
Als je als lezer de verhalen samen legt, kruipt er onbehagen door je heen. Ish legt pijnpunten bloot over onze verdeelde samenleving die heviger zijn dan in zijn vorige boek Cécile, en heeft het over zware thema’s zoals identiteit en wat ons uniek maakt, de media die heel wat dingen uitvergroten, polarisatie en het uiten van woede en wraakgevoelens.
Ish liep zelf met heel wat gevoelens van frustratie en teleurstelling rond toen hij terugkwam van de opnames voor het tv-programma Terug naar eigen land, een programma waarin hij met andere bekende Vlamingen de vluchtelingenroute naar Europa volgde. Vanuit die gevoelens heeft hij dit verhaal op papier gezet. Hij doet dit op zo’n manier dat hij dingen losmaakt bij zo vele lezers waardoor dit boek al weken op nummer 1 staat in heel wat Vlaamse boekenlijstjes, en vooral een breed publiek aan het lezen zet en doet nadenken hierover. Een mooi verhaal met een mooie uitwerking, is dan mijn conclusie. Ish is vooral ook een persoon die verbinding zoekt, en laat ons dit nu net enorm nodig hebben.
July 23, 2020
Je zou Ish Ait Hamou kunnen verwijten dat hij een linkse naïeveling is die denkt dat liefde uiteindelijk haat overwint, maar dan heb je dit boek niet goed gelezen. Haat, daarbij verliest iedereen. En ja, er gebeuren mooie en hoopvolle dingen in dit boek en dat maakt het net zo hartverwarmend om te lezen, maar het is niet al rozengeur en maneschijn.
In heldere, eenvoudige en o zo vlotte taal beschrijft hij het verhaal van een jonge vrouw van Marokkaanse origine die betrokken is geraakt bij een vreselijke gebeurtenis en een oude man die door dezelfde gebeurtenis getekend is. Hun ontmoeting is de katalysator voor goede én slechte dingen die gebeuren. Maar nog interessanter is hun eigen verhaal, dat meer omspant dan de gebeurtenis en de gevolgen ervan.
Dit boek is ook heerlijk herkenbaar: je herkent de stad Brussel, je herkent een ploeg als RWDM, je herkent een "minister van Asiel en Migratie" zoals hij in het boek heet, het type dat scoort bij de achterban met een "harde" aanpak van moslims. Je herkent ons land, zoals het er nu voor staat. En Ish Ait Hamou maakt duidelijk dat zelfs een land dat in zulke woelige baren terechtgekomen is, uiteindelijk bestaat bij gratie van de inwoners en dat zijn mensen, met elk hun verhaal, maar ook met (om de titel te parafraseren) al het moois dat ze delen.
In heldere, eenvoudige en o zo vlotte taal beschrijft hij het verhaal van een jonge vrouw van Marokkaanse origine die betrokken is geraakt bij een vreselijke gebeurtenis en een oude man die door dezelfde gebeurtenis getekend is. Hun ontmoeting is de katalysator voor goede én slechte dingen die gebeuren. Maar nog interessanter is hun eigen verhaal, dat meer omspant dan de gebeurtenis en de gevolgen ervan.
Dit boek is ook heerlijk herkenbaar: je herkent de stad Brussel, je herkent een ploeg als RWDM, je herkent een "minister van Asiel en Migratie" zoals hij in het boek heet, het type dat scoort bij de achterban met een "harde" aanpak van moslims. Je herkent ons land, zoals het er nu voor staat. En Ish Ait Hamou maakt duidelijk dat zelfs een land dat in zulke woelige baren terechtgekomen is, uiteindelijk bestaat bij gratie van de inwoners en dat zijn mensen, met elk hun verhaal, maar ook met (om de titel te parafraseren) al het moois dat ze delen.
November 24, 2019
Wat mij betreft beter dan zijn novelle 'Als je iemand verliest die je niet kan verliezen'. De situaties die Ish beschrijft, zijn vaak pijnlijk herkenbaar. Een mooi pleidooi voor meer begrip tussen moslims en Belgen. Toch vind ik het jammer dat de boodschap er - stilistisch gezien - zo dik opligt.
June 30, 2020
***(*)
Dit is een boek dat ik zelf nooit zou gekocht, maar kijk, ik had het gekregen voor kerst.
Hoewel het verhaal vrij clichématig, redelijk voorspelbaar en braaf is, heb ik toch van dit boek genoten. Dat komt omdat het verhaal traag en bedachtzaam verteld wordt, omdat je voelt dat de auteur een lieve, goede mens is en omdat je niet anders kan dan sympathie voelen voor de beide hoofdpersonages, Soumia en Luc. Er spreekt hoop uit dit boek, hoop op een wereld met meer begrip voor elkaar.
Ik vind dit eerder een YA-boek, toch ken ik wat mensen in mijn omgeving die dit boek beter eens zouden lezen om eens anders te leren kijken naar hun omgeving, om eens ruimer te denken dan wij en zij.
De auteur vertelt dit verhaal naar me dunkt uit een eerlijke verontwaardiging, maar wil niet shockeren. Ik ben eigenlijk benieuwd wat een Dimitri Verhulst met dit gegeven zou gedaan hebben - remember Kaddisj voor een kut.
Dit is een boek dat ik zelf nooit zou gekocht, maar kijk, ik had het gekregen voor kerst.
Hoewel het verhaal vrij clichématig, redelijk voorspelbaar en braaf is, heb ik toch van dit boek genoten. Dat komt omdat het verhaal traag en bedachtzaam verteld wordt, omdat je voelt dat de auteur een lieve, goede mens is en omdat je niet anders kan dan sympathie voelen voor de beide hoofdpersonages, Soumia en Luc. Er spreekt hoop uit dit boek, hoop op een wereld met meer begrip voor elkaar.
Ik vind dit eerder een YA-boek, toch ken ik wat mensen in mijn omgeving die dit boek beter eens zouden lezen om eens anders te leren kijken naar hun omgeving, om eens ruimer te denken dan wij en zij.
De auteur vertelt dit verhaal naar me dunkt uit een eerlijke verontwaardiging, maar wil niet shockeren. Ik ben eigenlijk benieuwd wat een Dimitri Verhulst met dit gegeven zou gedaan hebben - remember Kaddisj voor een kut.
July 25, 2023
“haat is aan het zegevieren. niet omdat haat aan het winnen is, maar omdat we allemaal verloren hebben.”
ik twijfelde tussen vier of vijf sterren, omdat ik enkele zaken in het boek minder vond, maar besloot toch om dit vijf sterren te geven omdat het me deed huilen, omdat het tamara met slechts een paragraaf deed huilen, omdat het gevoelige snaren raakte, omdat het ingewikkelde gevoelens zo goed verwoordde.
ik twijfelde tussen vier of vijf sterren, omdat ik enkele zaken in het boek minder vond, maar besloot toch om dit vijf sterren te geven omdat het me deed huilen, omdat het tamara met slechts een paragraaf deed huilen, omdat het gevoelige snaren raakte, omdat het ingewikkelde gevoelens zo goed verwoordde.
April 8, 2020
“Haat is aan het zegevieren. Niet omdat haat aan het winnen is, maar omdat we allemaal verloren hebben.”
damnnnnnnnn.
Toen ik dit boek begon had ik echt geen idee wat ik moest verwachten maar wow dit was echt een goed boek!! Een super belangrijke boodschap ook. Dat einde omg. Dit boek is ook zo belangrijk voor onze huidige maatschappij. LEES DIT BOEK. Het leest ook super vlot, had het in 1 avond uitgelezen, het was echt een goede leeservaring.
Maar de onderwerpen die dit boek bespreekt is echt zoooooo belangrijk. 👏🏼👏🏼👏🏼
“We kunnen wel geloven dat we Belg zijn, maar het zal altijd een kruising zijn tussen wie we willen zijn en wat anderen ons toelaten te zijn” sprak echt tot mijn hart.
(Deze recensie is echt een rommel I know)
damnnnnnnnn.
Toen ik dit boek begon had ik echt geen idee wat ik moest verwachten maar wow dit was echt een goed boek!! Een super belangrijke boodschap ook. Dat einde omg. Dit boek is ook zo belangrijk voor onze huidige maatschappij. LEES DIT BOEK. Het leest ook super vlot, had het in 1 avond uitgelezen, het was echt een goede leeservaring.
Maar de onderwerpen die dit boek bespreekt is echt zoooooo belangrijk. 👏🏼👏🏼👏🏼
“We kunnen wel geloven dat we Belg zijn, maar het zal altijd een kruising zijn tussen wie we willen zijn en wat anderen ons toelaten te zijn” sprak echt tot mijn hart.
(Deze recensie is echt een rommel I know)
April 21, 2020
Het moois dat we delen is de vierde roman van Ish Ait Hamou en wat voor één! Het moois dat we delen begint met het verhaal van Soumia waarin we vernemen dat ze omwille van strafbare feiten in de gevangenis heeft gezeten. Ze is terug vrij en gaat bij haar vader en broertje inwonen. In het begin is het niet duidelijk wat Soumia precies op haar kerfstok heeft, maar aan de hand van flashbacks komen we dat mondjesmaat te weten. Niet enkel haar verleden is moeilijk te verwerken, maar ook hoe dat verleden blijft nazinderen in het heden en het leven van haar vader en broertje maakt het er niet gemakkelijker op.
Soumia krijgt een baantje bij de plaatselijke kruidenierszaak om haar leven terug op te pakken en zo komt Luc ten tonele. Hoe de twee verhalen samenkomen wordt al snel duidelijk. Het verhaal eindigt daarop in een apotheose, waarbij één van de twee hoofdpersonages ook tot een katharsis komt net als het ware een Griekse tragedie. Het slot beroert, laat ons met verstomming achter en blijft nazinderen, maar toch is er een sprankeltje hoop!
Het moois dat we delen is veel meer dan een gewoon verhaal. Het is een hoogdringende roman in tijden van verrechtsing, toenemend racisme en een steeds meer toenemende onverdraagzaamheid. Het doet ons inzien dat niet alles even zwart en wit is, maar dat er daartussen nog een hele schakering aan grijs zit. Angst voedt ons echter en kan leiden tot onverdraagzaamheid. In Het moois dat we delen zit heel veel betekenis en het boek doet ons ook beseffen dat niet iedereen slechte bedoelingen heeft: iedereen heeft zijn eigen verhaal en we moeten openstaan om daarnaar te luisteren, want anders resulteert dit in een maatschappij waarin iedereen op zichzelf is gericht.
Het moois dat we delen stond wekenlang op nummer 1 in de top 10 en dit toont aan hoezeer dit thema ons beroert, maar ook dat er duidelijk een platform is voor een boek met een dergelijk onderwerp. Ish Ait Hamou begon zijn carrière als danser en choreograaf, maar hij heeft zich de laatste jaren ook ontpopt als een rasechte verhalenverteller. Met Het moois dat we delen bewijst hij nogmaals dat hij een creatieve duizendpoot is. Tijdens de tournée van de boekenclub van zijn nieuwe boek gaf hij zijn lezers te kennen dat zijn boek een vervolg is op zijn theaterreeks Aangenaam, ik ben Ish en dat hij nu als sluitstuk over dit thema werkt aan een film. In ieder geval ben ik benieuwd naar meer van hem, want met dit boek en zijn theaterstuk deelt hij heel wat moois met Vlaanderen!
Soumia krijgt een baantje bij de plaatselijke kruidenierszaak om haar leven terug op te pakken en zo komt Luc ten tonele. Hoe de twee verhalen samenkomen wordt al snel duidelijk. Het verhaal eindigt daarop in een apotheose, waarbij één van de twee hoofdpersonages ook tot een katharsis komt net als het ware een Griekse tragedie. Het slot beroert, laat ons met verstomming achter en blijft nazinderen, maar toch is er een sprankeltje hoop!
Het moois dat we delen is veel meer dan een gewoon verhaal. Het is een hoogdringende roman in tijden van verrechtsing, toenemend racisme en een steeds meer toenemende onverdraagzaamheid. Het doet ons inzien dat niet alles even zwart en wit is, maar dat er daartussen nog een hele schakering aan grijs zit. Angst voedt ons echter en kan leiden tot onverdraagzaamheid. In Het moois dat we delen zit heel veel betekenis en het boek doet ons ook beseffen dat niet iedereen slechte bedoelingen heeft: iedereen heeft zijn eigen verhaal en we moeten openstaan om daarnaar te luisteren, want anders resulteert dit in een maatschappij waarin iedereen op zichzelf is gericht.
Het moois dat we delen stond wekenlang op nummer 1 in de top 10 en dit toont aan hoezeer dit thema ons beroert, maar ook dat er duidelijk een platform is voor een boek met een dergelijk onderwerp. Ish Ait Hamou begon zijn carrière als danser en choreograaf, maar hij heeft zich de laatste jaren ook ontpopt als een rasechte verhalenverteller. Met Het moois dat we delen bewijst hij nogmaals dat hij een creatieve duizendpoot is. Tijdens de tournée van de boekenclub van zijn nieuwe boek gaf hij zijn lezers te kennen dat zijn boek een vervolg is op zijn theaterreeks Aangenaam, ik ben Ish en dat hij nu als sluitstuk over dit thema werkt aan een film. In ieder geval ben ik benieuwd naar meer van hem, want met dit boek en zijn theaterstuk deelt hij heel wat moois met Vlaanderen!
March 13, 2024
Dit boek heb ik als een raket uitgelezen. Zó snel! Maar wat een ongelofelijk goed boek. Wat leefde ik zo mee met Soumia en het einde… jeetje… dat zag ik niet aankomen. Dit was mijn eerste boek van Ish, zeker niet mijn laatste.
December 1, 2020
“Warmte heeft een geluid. Je kunt het niet beschrijven maar je hoort het onmiddellijk wanneer het er niet meer is.”
Zij, Soumia, een jonge vrouw van Marokkaanse afkomst, probeert haar leven weer op te pakken na een gevangenisstraf. Ze wil haar vader niet langer teleurstellen en er zijn voor haar broertje, ook al kennen ze elkaar niet meer zo goed, maar wordt vooral geconfronteerd met haat en onbegrip vanuit de samenleving. Het liefst zou ze het verleden veranderen, maar nu hoopt ze vooral op een nieuwe kans.
Hij, Luc, een oudere Vlaming, leeft voornamelijk in het verleden. Er staat een stoel in de kamer waar niemand op mag zitten, hij rouwt om de dood van zijn vrouw en heeft steeds meer hulp nodig. Hij heeft moeite met de veranderingen in zijn wijk, hoe de nieuwe buren praten, hoe ze zich gedragen, hoe ze eruitzien. Vroeger vond hij alles beter.
Door de bijzondere opbouw leer je Soumia en Luc eerst afzonderlijk kennen, al blijven bepaalde details uit hun levens achterwege, totdat hun verhalen bij elkaar komen en je het grote geheel onder ogen krijgt. Het is een boek waarover je eigenlijk zo min mogelijk moet weten voordat je eraan begint, omdat het dan binnenkomt zoals het bedoeld is.
Dit is een boek over angst, hoop, het leven in een multiculturele samenleving, racisme en vooroordelen, over hoe mensen verschillen en toch ook gelijk zijn. Het gaat over hoe het leven in één klap kan veranderen, over het leven oppakken na een ingrijpende gebeurtenis. Over verdriet, rouw, eenzaamheid, een hang naar het verleden, goede bedoelingen en toenadering.
Het is puur, gevoelig, aangrijpend, genuanceerd, gelaagd, klein en groots tegelijk, indrukwekkend en je wilt het verhaal het liefst in één adem uitlezen. Het heeft even geduurd voordat ik de woorden vond om dit boek aan te prijzen, want het verdient lof, veel lof. Voor de pakkende schrijfstijl, voor de mooie zinnen, voor het actuele verhaal dat je laat nadenken en voor de wijze waarop de auteur beide verhalen open op papier heeft gezet zonder daarover een oordeel te vellen. Ik ben zó blij dat ik dit boek door bookstagram heb leren kennen, want dit is een pareltje dat ik niet had willen missen. Echt een prachtig boek!
4.5⭐️
Zij, Soumia, een jonge vrouw van Marokkaanse afkomst, probeert haar leven weer op te pakken na een gevangenisstraf. Ze wil haar vader niet langer teleurstellen en er zijn voor haar broertje, ook al kennen ze elkaar niet meer zo goed, maar wordt vooral geconfronteerd met haat en onbegrip vanuit de samenleving. Het liefst zou ze het verleden veranderen, maar nu hoopt ze vooral op een nieuwe kans.
Hij, Luc, een oudere Vlaming, leeft voornamelijk in het verleden. Er staat een stoel in de kamer waar niemand op mag zitten, hij rouwt om de dood van zijn vrouw en heeft steeds meer hulp nodig. Hij heeft moeite met de veranderingen in zijn wijk, hoe de nieuwe buren praten, hoe ze zich gedragen, hoe ze eruitzien. Vroeger vond hij alles beter.
Door de bijzondere opbouw leer je Soumia en Luc eerst afzonderlijk kennen, al blijven bepaalde details uit hun levens achterwege, totdat hun verhalen bij elkaar komen en je het grote geheel onder ogen krijgt. Het is een boek waarover je eigenlijk zo min mogelijk moet weten voordat je eraan begint, omdat het dan binnenkomt zoals het bedoeld is.
Dit is een boek over angst, hoop, het leven in een multiculturele samenleving, racisme en vooroordelen, over hoe mensen verschillen en toch ook gelijk zijn. Het gaat over hoe het leven in één klap kan veranderen, over het leven oppakken na een ingrijpende gebeurtenis. Over verdriet, rouw, eenzaamheid, een hang naar het verleden, goede bedoelingen en toenadering.
Het is puur, gevoelig, aangrijpend, genuanceerd, gelaagd, klein en groots tegelijk, indrukwekkend en je wilt het verhaal het liefst in één adem uitlezen. Het heeft even geduurd voordat ik de woorden vond om dit boek aan te prijzen, want het verdient lof, veel lof. Voor de pakkende schrijfstijl, voor de mooie zinnen, voor het actuele verhaal dat je laat nadenken en voor de wijze waarop de auteur beide verhalen open op papier heeft gezet zonder daarover een oordeel te vellen. Ik ben zó blij dat ik dit boek door bookstagram heb leren kennen, want dit is een pareltje dat ik niet had willen missen. Echt een prachtig boek!
4.5⭐️
December 31, 2019
Het jaar 2019 mogen eindigen met een juweel van een boek! Zo intens genoten van dit verhaal! Zo mooi opgebouwd! Een aanrader voor iedereen, hedendaags, puur!
January 21, 2020
Ik moet eerlijk zeggen dat ik geen fan ben van de vorige boeken van Ish. Iets te zeemzoet voor mij.
Maar dit boek had me wel helemaal mee.
Mooi ingeleefd in twee personages die tegenover elkaar staan en toch ook weer niet.
Boodschap goed overgebracht. Ik had gedacht dat hij dat op een moraliserende manier zou doen, maar dat was niet zo. Hij is duidelijk gegroeid als schrijver en verteller. Blij dat ik dit boek las!
Maar dit boek had me wel helemaal mee.
Mooi ingeleefd in twee personages die tegenover elkaar staan en toch ook weer niet.
Boodschap goed overgebracht. Ik had gedacht dat hij dat op een moraliserende manier zou doen, maar dat was niet zo. Hij is duidelijk gegroeid als schrijver en verteller. Blij dat ik dit boek las!
April 18, 2020
"Haat is aan het zegevieren. Niet omdat haat aan het winnen is, maar omdat we allemaal verloren hebben."
De zin van het boek die alles omvat.
Prachtig geschreven, het leest super vlot.
Een beklijvend en ontroerend maar aan de andere kant ook hartverwarmend verhaal.
Het boek laat nog steeds een diepe indruk na. Een aanrader!
De zin van het boek die alles omvat.
Prachtig geschreven, het leest super vlot.
Een beklijvend en ontroerend maar aan de andere kant ook hartverwarmend verhaal.
Het boek laat nog steeds een diepe indruk na. Een aanrader!
December 9, 2019
Opnieuw een boek van Ish dat me ontzettend weet te raken. Een voorspelbaar verhaal, maar met een ontroerende boodschap. Hij schrijft heel wat mooie zinnen, maar vooral de laatste blijven hard kleven. Dit is een boek waar ik nog vaak aan terug zal denken.
December 8, 2019
*** 5.00 ***
January 30, 2020
Diep onder de indruk van deze hartverscheurende roman. Het eerste werk dat ik lees van Ish Ait Hamou en het smaakt meteen naar meer. Iemand die op originele, geloofwaardige en ontroerende wijze zo een gevoelig verhaal weet neer te zetten met een minutieuze precisie verdient het om gelezen te worden. Subliem uitgewerkte personages; een thema waarin iedereen zich op een of ander manier in herkent en hierdoor verplicht wordt na te denken over zijn eigen rol, en een afwisselend verhaalperspectief zorgen voor een geweldige leeservaring. Komt daar nog een einde bij dat ik niet had zien aankomen, en ik zou meteen het boek opnieuw willen lezen. Pareltje.
July 31, 2024
In een ruk uitgelezen. Hartverscheurend en erg aangrijpend. Een actueel onderwerp waar ik niet eerder een boek over heb gelezen. Tot nu... De kracht van vergeven, de haat die men onderling nog meer aanwakkert. Angstig maar dus realiteit. Ik raad iedereen aan dit boek te lezen.
Displaying 1 - 30 of 822 reviews