Ford Motor Company
A Ford Motor Company (normalmente coñecida simplemente como Ford ou Ford's) é unha empresa multinacional estadounidense fabricante de automóbiles con base en Dearborn, Míchigan, un suburbio de Detroit nos Estados Unidos. Foi fundada o 16 de xuño de 1903 por Henry Ford en Detroit, Míchigan. A compañía vende automóbiles e vehículos comerciais baixo a marca Ford e a maioría dos coches de luxo baixo a marca Lincoln. Ford tamén posúe fabricante brasileiro de SUV, Troller, e o fabricante australiano de coches de altas prestacións FPV. No pasado produciron tamén tractores e compoñentes de automoción. Ford posúe unha participación do 2,1% na xaponesa Mazda, unha participación do 8% en Aston Martin no Reino Unido, e unha participación do 49% na chinesa Jiangling. Tamén conta cun número de empresas conxuntas, dúas na China (Changan Ford Mazda e Ford Lio Ho), unha en Tailandia (AutoAlliance Tailandia), unha en Turquía (Ford Otosan), e unha en Rusia (Ford Sollers). Cotiza na Bolsa de Valores de Nova York e é controlada pola familia Ford, aínda que teñen minoría ownership.[1]
Ford introduciu métodos para a fabricación a grande escala de vehículos e para a xestión a grande escala dunha forza de traballo industrial que utilizaba secuencias elaboradas de fabricación de enxeñería tipificados por movemento Liña de montaxe, en 1914 estes métodos eran coñecidos en todo o mundo como fordismo. Antigas filiales británicas de Ford Jaguar e Land Rover, adquiridas en 1989 e 2000, respectivamente, foron vendidos a Tata Motors en marzo de 2008. Ford era o dono do fabricante de automóbiles sueco Volvo de 1999 a 2010.[2] En 2011, Ford suspendeu a marca Mercury, que comercializaba os coches de luxo de nivel básico nos Estados Unidos, Canadá, México, e o Medio Oriente desde 1938.
Durante a crise financeira a principios do século XXI, estivo preto da bancarrota, pero xa volveu ser rendible.
Ford é o segundo maior fabricante de automóbiles con sede nos Estados Unidos (precedido por General Motors) e o quinto fabricante mundial sobre a base das vendas de vehículos de 2010.[3] A finais de 2010, Ford foi o quinto fabricante de automóbiles máis grande de Europa.[4] Ten un cadro de persoal duns 213.000 empregados en ao redor de 90 plantas e instalacións en todo o mundo.
A compañía saíu a bolsa en 1956, pero a familia Ford, a través de accións especiais de Clase B, aínda conservan os dereitos de voto do 40 por cento..[5]
Historia
[editar | editar a fonte]- Artigo principal: Historia da Ford Motor Company.
Século XX
[editar | editar a fonte]A primeira compañía de Henry Ford foi unha empresa de alugueiro baixo o seu propio nome a Henry Ford Company o 3 de novembro de 1901, converteuse na Cadillac Motor Company o 22 de agosto de 1902, despois Ford deixa a compañía e levase os dereitos do seu nome. A Ford Motor Company fundouse en 1903 cun investimento de 28.000 US$ de doce investidores, os máis notables John e Horace Dodge (que máis tarde fundarían a súa propia compañía de coches). Durante os seus primeiros anos, a compañía producía apenas algúns coches ao día na súa fábrica de Mack Avenue en Detroit, Míchigan. Grupos de dous ou tres homes traballaron en cada vehículo, na montaxe das pezas feitas na súa maioría por empresas fornecedoras contratadas por Ford. Na década seguinte a compañía converteuse en líder mundial grazas a ampliación e perfecionamento do concepto de liña de montaxe, Ford pronto levou gran parte da produción de pezas para dentro da fábrica, nunha integración vertical que parecía o mellor camiño para a época.
Henry Ford tiña 39 anos cando fundou a Ford Motor Company, o que chegaría a converterse nunha das compañías máis grandes e rendibles do mundo. Como unha das maiores empresas familiares do mundo, a Ford Motor Company estivo e continua baixo o control da familia durante máis de 100 anos.
Logo da creación do primeiro automóbil moderno no ano 1886 polo inventor Alemá Carl Benz (Benz Patent-Motorwagen), eran necesarios métodos de produción máis eficientes para que o automóbil estivese ao alcance da clase media, Ford contribuíu, por exemplo mediante a introdución da primeira cadea de montaxe móbil en 1913, baixando os prezos de produción, reduciu o tempo de ensamblaxe do chasis de 12 horas e media a 100 minutos.
En 1908 Ford presentou o primeiro motor cunha culata desmontable, no Modelo T ("familiar como un asno e útil como un par de zapatos") que tivo un éxito inmediato e que, o ano seguinte, gañaría a carreira Nova York-Seattle en 22 días[6]. En 1927, Ford presentou o Modelo A., O primeiro coche con cristal de seguridade no parabrisas.[7] E en 1932 Ford lanzou o primeiro motor V8 de baixo custo.
Creou un laboratorio científico en Dearborn, Míchigan, en 1951, onde fixo investigación básica sen restricciones, liderou a incrible participación de Ford na investigación en supercondutividade. En 1964 Research Labs Ford fixo un avance clave coa invención dun dispositivo supercondutor de interferencia cuántica ou SQUID.[8]
Ford ofreceu un paquete de seguridade a partir de 1956, que incluía innovacións como o volante regulable en profundidade estándar, frontal opcional, e, por primeira vez nun coche, cintos de seguridade traseiros, e un taboleiro acolchado opcional.[9] Ford introduciu cerraduras a proba de nenos nos seus produtos en 1957, e no mesmo ano ofreceu o primeiro teito duro retráctil nun coche de seis prazas de produción masiva. O Ford Mustang presentouse en 1964. En 1965 Ford presentou a innovadora luz de aviso do cinto de seguridade.
Coa década de 1980, Ford presentou varios vehículos de grande éxito en todo o mundo. Durante a década de 1980, Ford comezou a utilizar o eslogan publicitario, "conduciches un Ford, últimamente?" para introducir a novos clientes á súa marca e facer que os seus vehículos parecesen máis modernos. En 1990 e 1994, respectivamente, Ford tamén adquiriu Jaguar Cars e Aston Martin.[10] Durante mediados e finais de 1990, Ford continuou vendendo grandes cantidades dos vehículos, nunha economía estadounidense estable, cun mercado de valores alto e baixos prezos nos combustibles.
Cos albores do novo século, os custos dos plans de saude dos empregados, os prezos dos combustibles, e unha economía cambaleante levaron á caída das cotas de mercado, a diminución das vendas, e a diminución das marxes de beneficio. A maior parte das ganancias das empresas proviñan de financiar os préstamos de automóbiles ao consumidor a través de Ford Motor Credit Company.[11]
O Modelo T
[editar | editar a fonte].jpeg)
O Ford T apareceu no mercado o 1 de outubro de 1908 e presentaba unha gran cantidade de innovacións. Por exemplo tiña o volante á esquerda, sendo isto algo que na gran maioría das outras compañías copiaron. Todo o motor e a transmisión ían pechados, os catro cilindros estaban encaixados nun bloque sólido e os amortecedores funcionaban mediante dous resortes semielípticos. O automóbil era moi sinxelo de conducir e, máis importante, máis barato e fácil de reparar. Era tan barato que cun custo de 825 dólares estadounidenses en 1908 (o prezo caía cada ano), para 1920 a gran maioría de condutores aprenderan a conducir o Ford T.
O proxecto consistía en fabricar automóbiles sinxelos e baratos destinados ó consumo masivo da familia media estadounidense. Ata entón o automóbil fora un obxecto de fabricación artesanal e de custo prohibitivo, destinado a un público moi limitado. Ford puxo o automóbil ao alcance das clases medias, introducindo a era do consumo en masa.
Ford tamén se preocupou de instalar unha publicidade masiva en Detroit, asegurándose de que en cada xornal aparecesen historias e anuncios sobre o seu novo produto. O seu sistema de concesionarios locais permitiu que o automóbil estivese dispoñible en cada cidade dos Estados Unidos. Pola súa parte, os concesionarios (empresarios independentes) foron enriquecéndose e axudaron a dar publicidade á mesma idea do automobilismo, comezando a desenvolvérense os clubs automobilísticos para axudar aos condutores e para saír máis alá da cidade. Ford estaba encantado de vender aos granxeiros, que miraban o vehículo como un invento máis para axudalos no seu traballo.
As vendas disparáronse durante varios anos.
O primeiro modelo deseñado e realizado para Europa foi o Ford Y 8 HP.
Século XXI
[editar | editar a fonte]
En 2005, os bonos corporativos tanto de Ford como de GM degradaranse á categoría de lixo,[12] como resultado dos altos custos dos plans de saúde nos Estados Unidos para uns traballadores envellecidos, o alza de prezos da gasolina, a erosión da cota de mercado, e unha sobre dependencia das vendas dos SUV en baixada. As marxes de beneficio diminuíron en vehículos de gran tamaño debido ao aumento dos "incentivos" (en forma de descontos ou financiamiento de baixo interese) para compensar a diminución da demanda.[13] Na segunda metade de 2005, o presidente Bill Ford instou ao recentemente nomeado Presidente da División Ford América Mark Fields para desenvolver un plan para volver á empresa á rendibilidade. Fields presentou un plan, chamado O camiño a seguir, na, reunión da xunta da empresa o 7 de decembro de 2005 e que se deu a coñecer ao público o 23 de xaneiro de 2006. "O camiño a seguir", incluía o cambio de tamaño da empresa para que coincidira coa realidade do mercado, deixaba de fabricar algúns modelos non rendibles e ineficientes, consolidaba as liñas de produción, pechaba 14 fábricas e reducía 30.000 postos de traballo.[14]
Ford presentou unha serie de novos vehículos, entre eles varios "Crossover SUV" construídos en plataformas monocasco, no canto de chasis con carrocería sobre bastidor. Desenvolveu tecnoloxías de motores eléctricos híbridos para o SUV Ford Escape Hybrid, Ford licenzou tecnoloxías similares aos Toyota híbridos.[15] para evitar infraccións de patentes.[16] Ford anunciou que se asociaba coa compañía de fornecemento de electricidade Southern California Edison (SCE) para examinar o futuro dos vehículos híbrido enchufables en termos de como traballaran cos sistemas de enerxía caseiros na rede eléctrica. Baixo un multimillonario proxecto de varios anos, Ford convertería unha frota de demostración de Ford Escape Hybrid en híbridos enchufables, e SCE evaluará como os vehículos poderían interactuar no fogar e na rede eléctrica. Algúns dos vehículos serían evaluados "nas contornas típicas dos clientes", segundo Ford.[17][18]
William Clay Ford Jr., bisneto de Henry Ford (e máis coñecido por "Bill"), foi nomeado Presidente Executivo en 1998, e tamén se converteu en conselleiro delegado da compañía en 2001, logo saída de Jacques Nasser, converténdose no primeiro membro da familia Ford á fronte da compañía desde a retirada do seu tío, Henry Ford II, en 1982. Trala xubilación do Presidente e Xefe de Operacións Oficiais Jim Padilla en abril de 2006, Bill Ford asumiu tamén as súas funcións. Cinco meses despois, en setembro, Ford nomeou a Alan Mulally como presidente e conselleiro delegado, Ford continuou como Presidente Executivo. En decembro de 2006, a compañía elevou a súa capacidade de endeudamento ao redor de 25 $ mil millóns de dólares, colocando substancialmente todos os activos da empresa como garantía.[19] O Presidente Bill Ford declarou que a "bancarrota non é unha opción".[20] Ford e o sindicato United Auto Workers, que representa aproximadamente a 46.000 traballadores da compañía en América do Norte, chegou a un acordo histórico en novembro de 2007 permitíndolle á compañía a ruptura cos seus custos de atención da saúde dos xubilados e outras cuestións económicas. O acordo incluía o establecemento dunha xestión independente Voluntary Employee Beneficiary Association (VEBA) un fideicomiso financiado pola compañía para trasladar a carga da atención de saúde dos xubilados dos libros da compañía, mellorando así o seu balance. Esta disposición entrou en vigor o 1 de xaneiro de 2010. O acordo tamén deu aos traballadores a seguridade no emprego que estaban buscando ao comprometerse a empresa a investimentos substanciais na maioría das súas fábricas.
A empresa anunciou a perda anual máis grande na historia da compañía no 2006 de 12´7 $ mil millóns,[21] e estimou que non volvería á rendibilidade ata o 2009.[22] Con todo, Ford sorprendeu a Wall Street no segundo trimestre de 2007, mediante a publicación dun beneficio de 750 $ millóns. Malia as ganancias, a compañía terminou o ano cunhas perdas de 2´7 $ millóns de dólares, en gran parte debido a financiar a reestruturación de Volvo.[23]
O 2 de xuño de 2008, Ford vendeu as súas accións en Jaguar e Land Rover á Tata Motors por 2´3. $ millóns.[24][25]
En 2012, os bonos corporativos de Ford pasáron de lixo a nivel de investimento, citando, melloras sostibles duradieras.[26]
O 29 de outubro de 2012, Ford anunciou a venda do seu negocio de compoñentes de climatización, a última operación de compoñentes de automoción que lle quedaba, a Detroit Thermal Systems, Inc. por un prezo non revelado.[27]
O 1 de novembro de 2012, Ford anunciou que o CEO Alan Mulally quedaba na empresa ata 2014. Ford tamén nomeou a Mark Fields, o presidente de operacións en América, como o seu novo director de operacións.[28]
Evolución do logo
[editar | editar a fonte]-
1903. -
1909. -
1912. -
1912 variante. -
1927. -
2003–Presente.
Automobilismo
[editar | editar a fonte]- Artigo principal: Ford Racing.
Xunto con Shelby e Chevrolet, Ford é un dos tres construtores estadounidenses que gañaron títulos na escena internacional en Campionatos da FIA. Como construtor, Ford gañou o World Sportscar Championship tres veces en 1966, 1967 e 1968 e o Campionato do Mundo de Rally tres veces en 1979, 2006 e 2007 .
Carreiras de coche
[editar | editar a fonte]Ford é un dos tres fabricantes nas tres grandes series da NASCAR: Sprint Cup Series, Xfinity Series e Camping World Truck Series. Os equipos principais inclúen Roush Fenway Racing, Team Penske, e Richard Petty Motorsports. Ford está representado polo coche de tamaño mediano Fusion na Copa Sprint, o Mustang na Serie Xfinity, e polo F-150 na Serie Camping World Truck. Algúns dos Ford da NASCAR máis exitosos foron os aerodinámicos fastback Ford Torino, Ford Torino Talladega, Mercury Cyclone Spoiler II, e Mercury Montego, e a aero-era Ford Thunderbird. A placa de identificación de Ford gañou oito campionatos do fabricante na Copa Sprint, mentres que o Mercury gañou un. Na serie da Copa Sprint, Ford logrou a súa vitoria número 1.000 en Quicken Loans 400 de 2013.[29] O Ford Fusion tamén se utiliza na ARCA Series Remax.
Fórmula Un
[editar | editar a fonte]Ford estivo moi involucrado na Fórmula Un durante moitos anos, e forneceu motores a un gran número de equipos desde 1967 ata 2004. Moitos destes motores foron deseñados e fabricados por Cosworth, a división de carreiras que foi propiedade de Ford desde 1998 ata 2004. Os motores badged-Ford gañaron 176 Grandes Premios entre 1967 e 2003 para equipos tales como Team Lotus e McLaren. Ford entrou na Fórmula Un como construtor en 2000 baixo o nome Jaguar Racing, logo de comprar o equipo Stewart Grand Prix, que fora o seu principal equipo de 'traballo' na serie desde 1997. Jaguar logrou pouco éxito en Fórmula Un, e logo dunhas turbulentas cinco tempadas, Ford retirouse da categoría logo da tempada 2004, coa venda tanto de Jaguar Racing (que se converteu en Red Bull Racing) e Cosworth (a Gerald Forsythe e Kevin Kalkhoven).[30]
Rally
[editar | editar a fonte]
- Artigo principal: Ford World Rally Team.
Ford ten unha longa historia nos rallys e participou activamente no Campionato do Mundo de Rally desde o comezo do campionato do mundo, na tempada 1973. Ford logrou o título de construtores de 1979 con Hannu Mikkola, Björn Waldegård e Ari Vatanen pilotando o Ford Escort RS1800. No Grupo B, Ford logrou o éxito co Ford RS200. Desde a tempada 1999, Ford utilizou varias versións do Ford Focus WRC con moito éxito. Na tempada 2006, BP-Ford World Rally Team deu a Ford o seu segundo título de fabricante, co Focus RS WRC 06 construído por M-Sport e pilotado polos "Finlandeses voadores" Marcus Grönholm e Mikko Hirvonen[31] Continuando con Grönholm e Hirvonen, Ford defendeu con éxito o campionato mundial de construtores na tempada 2007. Ford é o único fabricante de anotar puntos durante 92 carreiras consecutivas, desde a tempada 2002 abre o Rally de Monte Carlo.[32]
Rallycross
[editar | editar a fonte]Ford competeu en rallycross co seu Ford Festa. Tanner Foust gañou o Campionato Mundial de Rallycross en 2011 e 2012, e foi finalista no Campionato Europeo de Rallycross da FIA en 2011 e 2012. Toomas Heikkinen gañou o título do Campionato Global de Rallycross en 2013 e Joni Wiman gañouno en 2014. Outros pilotos notables de Ford son Marcus Grönholm, Ken Block e Brian Deegan.
Automobilismo
[editar | editar a fonte]- Artigo principal: Ford GT Racing #.
Os coches deportivos de Ford participaron no mundo das carreiras de autos deportivos desde 1964. O máis notable foi o GT40 gañou as 24 Horas de Le Mans catro veces na década de 1960 e é o único coche americano que gañou neste prestixioso evento. Ford tamén gañou o International Championship for Makes de 1968 co GT40, que segue sendo considerado hoxe en día como un dos máis grandes coches de carreiras de todos os tempos. En 2016, a marca retornará ao Campionato Mundial de Resistencia co novo Ford GT.
- Artigo principal: Ford Mustang # Racing.
O Ford Mustang foi sen dúbida o auto deportivo de maior éxito de Ford. Jerry Titus gañou o Campionato nacional SCCA Pro B de 1965 cun Mustang e o modelo chegou a gañar para Ford os títulos da SCCA Trans-Am Championship en 1966 e 1967. Ford gañou o Campionato Trans-Am de novo en 1970 con Parnelli Jones e George Follmer pilotando un Boss 302 Mustang do equipo Bud Moore Engineering. Ford logrou o Campionato IMSA GTO de 1985 e 1986 con Mustangs pilotados por John Jones e Scott Pruett antes de regresar á gloria da Trans-Am cun campionato en 1989 con Dorsey Schroeder. Ford dominou a Trans-Am na década de 1990 con Tommy Kendal gañando os campionatos en 1993, 1995, 1996, e 1997. Paul Gentilozzi engadiu outro título en 1999. En 2005, o Ford Mustang FR500C gañou o campionato nas Rolex Koni Challenge Series no seu primeiro ano no circuíto. En 2007 Ford engade unha vitoria no Campionato de Europa de GT4. 2008 foi o primeiro ano da Challenge de Mustang para a Copa Miller, unha serie que enfronta nun campo cheo de coches Ford Mustang de carreiras idénticos construídos de fábrica un contra o outro. Tamén en 2008, Ford gañou o campionato de fabricantes nas Koni Challenge Series e os pilotos de Hypersport Joe Foster e Steve Maxwell gañaron o título de pilotos nun Mustang GT.
Coches Touring
[editar | editar a fonte]
Ford compaxinou turismos como o Focus, Falcon e Contour / Mondeo e o Sierra Cosworth en moitas series diferentes ao longo dos anos. En particular, os pilotos do Mondeo terminaron 1,2,3 no British Touring Car Championship de 2000 e os pilotos do Falcon colocáronse 1,2,3 no V8 Supercar Championship Series de 2005.
Outros
[editar | editar a fonte]Nas 500 Millas de Indianápolis, os motores Ford IndyCars gañaron 17 veces entre 1965 e 1996 [Cómpre referencia]. En Drag Racing, os pilotos de John Force Racing John Force, Tony Pedregon e Robert Hight pilotando un Ford Mustang Funny Car lograron varios títulos NHRA nas últimas tempadas. Os compañeiros de equipo Tim Wilkerson e Bob Tasca III tamén pilotan Mustangs na Funny Car. A Fórmula Ford, unha fórmula para monoprazas sen ás e orixinalmente con pneumáticos de estrada foron concibidos en 1966 no Reino Unido como unha fórmula de entrada para os pilotos de carreiras. Moitos dos pilotos actuais comezaron a súa andaina nas carreiras de coches nesta categoría.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Ford Family's Stake Is Smaller, But They're Richer And Still Firmly In Control
- ↑ "Copia arquivada". Ford Motor Co. 2 de agosto de 2010. Arquivado dende o orixinal o 03 de agosto de 2010. Consultado o 19 de outubro de 2015.
- ↑ "Hyundai 4th Largest Automaker, Overtakes Ford". The Truth about Cars. 2011. Consultado o 28 de xaneiro de 2011.
- ↑ ACEA. "NEW PASSENGER CAR REGISTRATIONS BY MANUFACTURER EUROPEAN UNIUM (EU)". ACEA. Arquivado dende o orixinal o 27 de setembro de 2011. Consultado o January 28, 2011.
- ↑ Joann Muller (9 de marzo de 2014). "William Clay Ford's Legacy Cemented Family's Dynasty". Forbes.
- ↑ Las sociedades multinacionales. Col. EMA (Enclopedia del Mundo Actual), nº 4. Barcelona: Noguer. 1977. pp. 114–115. ISBN 84-279-1305-2.
- ↑ "1930 model brochure - Beauty of Line - Mechanical excellence". Ford. 1929. Consultado o 24 de maio de 2012.
- ↑ Johnson, Ann (October 27, 2014). "How the Ford Motor Co. Invented the SQUID". IEEE Spectrum. Arquivado dende o orixinal o 23 de decembro de 2014. Consultado o December 19, 2014.
- ↑ "1956 Ford Fairlane Brochure". Ford. 1955. Consultado o May 24, 2012.
- ↑ "The History of Ford Motor Company". GearHeads. May 17, 2012. Arquivado dende o orixinal o 19 de maio de 2012. Consultado o June 22, 2012.
- ↑ Leggett, Theo (March 6, 2005). "Ford fighting to keep its shine". BBC News. Consultado o September 19, 2010.
- ↑ Schneider, Greg (May 6, 2005). "GM, Ford Bond Ratings Cut to Junk Status". The Washington Post. Consultado o September 19, 2010.
- ↑ David Welch (24 de novembro de 1999). "Rebate Wars". Chicago Sun-Times (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 3 de xaneiro de 2008. Consultado o 12 de xullo de 2018.
- ↑ M. Maynard and V. Bajaj (January 23, 2006). "Ford to Cut Up to 30,000 Jobs and 14 Plants in Next 6 Years". The New York Times.
- ↑ Zaun, Todd; Hakim, Danny (March 10, 2004 data-acceso=September 19, 2010). "Ford to License Toyota's Hybrid Technology". The New York Times.
- ↑ Nussbaum, Bruce (November 1, 2005). "Is Ford Innovative? Part Two". Business Week. Consultado o September 19, 2010.
- ↑ "EERE News: EERE Network News". Eere.energy.gov. September 15, 2010. Consultado o September 19, 2010.
- ↑ "Ford Motor Company – Press Release – Ford Motor Company And Southern California Edison Join Forces To Advance A New Transportation And Energy Vision". Arquivado dende o orixinal o 16 de maio de 2008. Consultado o 19 de Outubro de 2015.
- ↑ "Ford Bets The House". The Detroit News. November 28, 2006. Consultado o September 19, 2010.
- ↑ Levine, Greg (April 5, 2006). "Ford CEO: 'Honesty' Best Weapon Against Bankruptcy". Forbes. Consultado o September 19, 2010.
- ↑ Isidore, Chris (January 25, 2007). "Ford: Biggest loss ever". CNN. Consultado o May 2, 2010.
- ↑ "Ford hit by record $12.7bn loss". BBC News. January 25, 2007. Consultado o September 19, 2010.
- ↑ "Ford takes $2.4bn writedown for Volvo". FinancialTimes. January 24, 2008. Consultado o September 19, 2010.
- ↑ "Tata Motors completes acquisition of Jag, Land Rover". Thomson Reuters. June 2, 2008. Consultado o June 2, 2008.
- ↑ "On U.S. tour, Mr. Tata gives Jaguar and Rover dealers a hug: AutoWeek Magazine". Autoweek.com. Arquivado dende o orixinal o 17 de xaneiro de 2012. Consultado o June 18, 2009.
- ↑ Bomey, Nathan. "The Blue Oval is Ford's again as credit upgrade frees automaker's assets from mortgage". Detroit Free Press.
- ↑ Prasad, Sakthi (October 29, 2012). "Ford to sell climate control business to Detroit Thermal Systems". Reuters. Arquivado dende o orixinal o 07 de abril de 2014. Consultado o 21 de outubro de 2015.
- ↑ "Ford's Mulally Stays Through 2014, Fields Is COO". The New York Times.
- ↑ Held, Scott (June 16, 2013). "Biffle emerges late, lands Michigan victory". NASCAR. Arquivado dende o orixinal o 20 de xuño de 2013. Consultado o June 16, 2013.
- ↑ Moffitt, Alastair (November 15, 2004). "Red Bull give Jaguar F1 wings". London: Red Bull give Jaguar F1 wings. Arquivado dende o orixinal o 27 de maio de 2007. Consultado o 22 de outubro de 2015.
- ↑ Graham, Neale (November 20, 2006). "Rallying: Gronholm victory delivers manufacturers' title to Ford". The Independent (London). Arquivado dende o orixinal o 20 de decembro de 2007. Consultado o May 2, 2010 dataacceso=22 de Outubro de 2015.
- ↑ "Statistics – Longest make points finish streaks". juwra.com. Consultado o September 30, 2010.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Outros artigos
[editar | editar a fonte]Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]| Control de autoridades |
|
|---|
