•   Etimoloxía: do galego-portugués mentir, do latín vulgar *mentīre, do latín mentīrī, de mentior, de mēns, mentis, do protoindoeuropeo *méntis, composto de *men- e *-tis.

•   Pronuncia: /menˈtiɾ/ (AFI)

mentir

1. Expresar algo que non é certo.
2. Dicir algo que non é certo coa intención de enganar.
   • Sinónimos: alburgar, andromenar.

• mentireiro
• mentira
• mentirán

• Alemán: lügen ^(de)
• Bretón: kontañ gevier ^(br)
• Castelán: mentir ^(es).
• Catalán: mentir ^(ca).
• Francés: mentir ^(fr).
• Italiano: mentire ^(it).
• Inglés: lie ^(en)
• Polaco: kłamać ^(pl), łgać ^(pl)
• Portugués: mentir ^(pt).
• Vasco: gezurra esan ^(eu)

•   Etimoloxía: do latín vulgar *mentīre, do latín mentīrī, de mentior, de mēns, mentis, do protoindoeuropeo *méntis, composto de *men- e *-tis.

mentir

1. Mentir.

•   Etimoloxía: do latín vulgar *mentīre, do latín mentīrī, de mentior, de mēns, mentis, do protoindoeuropeo *méntis, composto de *men- e *-tis.

mentir

1. Mentir.

•   Etimoloxía: do francés medio mentir, do francés antigo mentir, do latín vulgar *mentiō, do latín mentīrī, de mentior, de mēns, mentis, do protoindoeuropeo *méntis, composto de *men- e *-tis.

•   Pronuncia: /mɑ̃.tiʁ/ (AFI)

• Escoitar: «mentir» (Ficheiro ─ axuda)

mentir

1. Mentir.

•   Etimoloxía: do galego-portugués mentir, do latín vulgar *mentīre, do latín mentīrī, de mentior, de mēns, mentis, do protoindoeuropeo *méntis, composto de *men- e *-tis.

mentir

1. Mentir.