Wiktionary

aanwijzen

Dutch

edit

Etymology

edit

From Middle Dutch aenwisen. Equivalent to aan +‎ wijzen.

Pronunciation

edit
  • IPA(key): /ˈaːnˌʋɛi̯zə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: aan‧wij‧zen

Verb

edit

aanwijzen

  1. (transitive) to point at
  2. (transitive) to point out, indicate
  3. (transitive) to appoint, designate
  4. (archaic) to attest, to demonstrate
    Synonyms: aantonen, aantreffen, vaststellen

Conjugation

edit
Conjugation of aanwijzen (strong class 1, separable)
infinitive aanwijzen
past singular wees aan
past participle aangewezen
infinitive aanwijzen
gerund aanwijzen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular wijs aan wees aan aanwijs aanwees
2nd person sing. (jij) wijst aan, wijs aan2 wees aan aanwijst aanwees
2nd person sing. (u) wijst aan wees aan aanwijst aanwees
2nd person sing. (gij) wijst aan weest aan aanwijst aanweest
3rd person singular wijst aan wees aan aanwijst aanwees
plural wijzen aan wezen aan aanwijzen aanwezen
subjunctive sing.1 wijze aan weze aan aanwijze aanweze
subjunctive plur.1 wijzen aan wezen aan aanwijzen aanwezen
imperative sing. wijs aan
imperative plur.1 wijst aan
participles aanwijzend aangewezen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

edit

Anagrams

edit
Retrieved from "https://en.wiktionary.org/w/index.php?title=aanwijzen&oldid=81632492"