klevez

Savet diwar klev-, pennrann ar verb klevet pe klevout, hag an dibenn-ger -ez

  Furm verb

klevez /ˈkleːves/ /ˈklewːes/

1. Furm ar verb klevet/klevout en eil gour unan an amzer-vremañ, en doare-disklêriañ

• Gant ur c'hemmadur dre vlotaat (war-lerc'h ar rannig-verb a, ar rannig-verb nac'h ne da skouer) :

— Bep lun, en ur vont da gas bleud da gêrioù ar menez, e kan ar portezour, abaoe bloavezhioù, ar ganaouenn a glevez. [...]. — (Jakez Riou, Geotenn ar Werc'hez ha danevelloù all, Al Liamm, 1957, p. 41.)

Kement a gaoziou a glevez ken ne rez ken a van. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Troisième Partie, 1974, p. 144.)

— Ne glevez ket ar c'hwezh ? eme Ron, o kregiñ e dorn e geneil. — (J.K. Rowling, lakaet e brezhoneg gant Mark Kerrain, Harry Potter ha Maen ar Furien, An Amzer embanner, 2012, p. 181.)

• galleg : (tu) entends ^(fr)
• galleg : (tu) perçois ^(fr) , sens ^(fr) (odeur)