What do you think?
Rate this book
The Blue Book of Nebo
Dylan was six when The End came, back in 2018; when the electricity went off for good, and the ‘normal’ 21st-century world he knew disappeared. Now he’s 14 and he and his mam have survived in their isolated hilltop house above the village of Nebo in north-west Wales, learning new skills, and returning to old ways of living.
Despite their close understanding, the relationship between mother and son changes subtly as Dylan must take on adult responsibilities. And they each have their own secrets, which emerge as, in turn, they jot down their thoughts and memories win a found notebook – the Blue Book of Nebo.
Despite their close understanding, the relationship between mother and son changes subtly as Dylan must take on adult responsibilities. And they each have their own secrets, which emerge as, in turn, they jot down their thoughts and memories win a found notebook – the Blue Book of Nebo.
120 pages, Kindle Edition
First published August 8, 2018
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 577 reviews
January 6, 2024
I probably shouldn’t be reading post-apocalyptic novels now (2022), given the current situation in the world (since Russia’s invasion of and war with Ukraine, I’ve had several nightmares of nuclear holocaust), but on a whim I pulled The Blue Book of Nebo off the public library’s shelf of new books. The novel focuses on a family’s struggle to survive on a small farm after what apparently was a nuclear catastrophe (the details of the devastating event are unclear). While menace everywhere lurks (will marauding bands of survivors arrive, as so often happens in post-apocalyptic novels, to strip the family clean?), the focus here is on how Rowenna and her son Dylan, together with baby Mona, create a simple, self-sustaining life.
In all this, The Blue Book of Nebo reads less like a post-apocalyptic than a back-to-the-land novel, a Wendell Berry primer set in Wales. Rowenna and Dylan term the catastrophic event “The End,” but actually for both it’s really the beginning. A hairdresser in her old life, Rowenna finds herself entirely rejuvenated by her life now made simple. Gone are everyday concerns and worries, such as shopping trips and bills to pay; now life is stripped down to its basics, including language. After the initial trauma, Rowenna observes that the work necessary to keep the farm and her family going leaves no energy “to worry about anything else, and the exhaustion of the physical work we have to do to stay alive means we sleep at night, instead of staying awake, worrying about things we can’t change. Things are so simple now, and so easy to love.” In another passage, Rowenna beautifully describes how her perceptions of the world have undergone momentous change: “Without other people, and without the radio and Snapchat and Facebook, I see human emotions everywhere. The potato field is kind on a warm spring day. The house is fed up and has allowed another hole in the roof. And the Weather, always, a temperamental and untrustworthy love that I can’t break free from, a man that loses his temper over nothing. I always think of it that way—Weather, with a capital W, the devil by my door.” Dylan, meanwhile, a young agrarian hero, immerses himself in growing food, including constructing innovative plant coverings and greenhouses for year-round production. When he and Rowenna eat their first meal from Dylan’s plants, he’s torn by his grief for picking the plants he’s nurtured and by the joy of having created food. His tears, finally, are joyous: “I was seven and I had created food, and somewhere, in my little boy mind, I knew who I was, and who I was meant to be.”
There’s nothing terribly profound in the novel’s simplistic divide between the superficiality of modern life, particularly with people distracted, and ultimately fractured, by social media, and the authenticity of manual work and of the world experienced directly, rather than mediated by smartphones, tablets, and all the rest (not to mention the metaverse). Thankfully, The Blue Book of Nebo is so beautifully written that one gets carried away by Rowenna’s and Dylan’s voices (they narrate their stories in individual chapters), not minding that many of the everyday woes and challenges of isolated farm life are conveniently buried in the novel. The Blue Book of Nebo is finally brisk and often captivating, not the stuff to generate nightmares but to inspire wonderment.
In all this, The Blue Book of Nebo reads less like a post-apocalyptic than a back-to-the-land novel, a Wendell Berry primer set in Wales. Rowenna and Dylan term the catastrophic event “The End,” but actually for both it’s really the beginning. A hairdresser in her old life, Rowenna finds herself entirely rejuvenated by her life now made simple. Gone are everyday concerns and worries, such as shopping trips and bills to pay; now life is stripped down to its basics, including language. After the initial trauma, Rowenna observes that the work necessary to keep the farm and her family going leaves no energy “to worry about anything else, and the exhaustion of the physical work we have to do to stay alive means we sleep at night, instead of staying awake, worrying about things we can’t change. Things are so simple now, and so easy to love.” In another passage, Rowenna beautifully describes how her perceptions of the world have undergone momentous change: “Without other people, and without the radio and Snapchat and Facebook, I see human emotions everywhere. The potato field is kind on a warm spring day. The house is fed up and has allowed another hole in the roof. And the Weather, always, a temperamental and untrustworthy love that I can’t break free from, a man that loses his temper over nothing. I always think of it that way—Weather, with a capital W, the devil by my door.” Dylan, meanwhile, a young agrarian hero, immerses himself in growing food, including constructing innovative plant coverings and greenhouses for year-round production. When he and Rowenna eat their first meal from Dylan’s plants, he’s torn by his grief for picking the plants he’s nurtured and by the joy of having created food. His tears, finally, are joyous: “I was seven and I had created food, and somewhere, in my little boy mind, I knew who I was, and who I was meant to be.”
There’s nothing terribly profound in the novel’s simplistic divide between the superficiality of modern life, particularly with people distracted, and ultimately fractured, by social media, and the authenticity of manual work and of the world experienced directly, rather than mediated by smartphones, tablets, and all the rest (not to mention the metaverse). Thankfully, The Blue Book of Nebo is so beautifully written that one gets carried away by Rowenna’s and Dylan’s voices (they narrate their stories in individual chapters), not minding that many of the everyday woes and challenges of isolated farm life are conveniently buried in the novel. The Blue Book of Nebo is finally brisk and often captivating, not the stuff to generate nightmares but to inspire wonderment.
January 19, 2024
This is one of those impulse check outs at the library that I promised myself I would no longer do. But, what the heck, it was just a small novella, I probably wouldn't even like it, so I brought it home. It turned out to be one of the most peaceful, soul satisfying books I've read lately. That's saying a lot about an apocalyptic novel of the aftermath of a nuclear disaster.
A young mother, her 8 year old son and infant daughter survive by learning to live off the land. As one reviewer described it, a Wendell Berry kind of book set in Wales. Who knew "the End" as they referred to it, could be so satisfying.
You can read this in an afternoon.
A young mother, her 8 year old son and infant daughter survive by learning to live off the land. As one reviewer described it, a Wendell Berry kind of book set in Wales. Who knew "the End" as they referred to it, could be so satisfying.
You can read this in an afternoon.
January 27, 2019
I'd seen this book around a lot so I was very intrigued, however I started it completely oblivious as to what this book was about. I had a wonderful surprise when I discovered it's a dystopian novel, my favourite genre! I was hooked instantly as the story starts years after 'Y Terfyn' (The End), I was questioning what was the Terfyn, why did it happen, what exactly had happened?
The story is told through two POV's, Sion's and his mother's Rowenna's. Sion tells the story of what happened after the Terfyn, and Rowenna describes life leading up to the Terfyn.
I found the story thrilling, full of anticipation. I would have liked a little bit more detail regarding the Terfyn, but as the characters themselves are in the dark regarding the rest of the world so are we!
If you're looking for a fascinating Welsh modern novel, I whole-heartedly recommend picking up Llyfr Glas Nebo.
The story is told through two POV's, Sion's and his mother's Rowenna's. Sion tells the story of what happened after the Terfyn, and Rowenna describes life leading up to the Terfyn.
I found the story thrilling, full of anticipation. I would have liked a little bit more detail regarding the Terfyn, but as the characters themselves are in the dark regarding the rest of the world so are we!
If you're looking for a fascinating Welsh modern novel, I whole-heartedly recommend picking up Llyfr Glas Nebo.
February 8, 2022
A gentle dystopia, if that makes any sense.
This Welsh novel follows the lives of a mother and son following "The End," a war/nuclear explosion that seems to have killed almost everybody. Rowenna and now-teenage Sión, who only vaguely remembers the world of before, eke out a living growing their own vegetables, hunting, stargazing, and caring for baby Dwynwen. Their only outside influence is a collection of Welsh-language books that Rowenna plundered from the library, which teaches them a sudden, newfound confidence in their mother tongue (even as all other speakers have potentially been wiped out) and a sense of identity that helps them to survive.
Truthfully, this book is rather slight on story and even on stakes, given it's supposedly about life and death. But it's a brief read with some good moments. The English translation is out in January. I read it in Catalan and found it a very easy read on a language level, so the original could be a good one to tackle for someone learning Welsh.
This Welsh novel follows the lives of a mother and son following "The End," a war/nuclear explosion that seems to have killed almost everybody. Rowenna and now-teenage Sión, who only vaguely remembers the world of before, eke out a living growing their own vegetables, hunting, stargazing, and caring for baby Dwynwen. Their only outside influence is a collection of Welsh-language books that Rowenna plundered from the library, which teaches them a sudden, newfound confidence in their mother tongue (even as all other speakers have potentially been wiped out) and a sense of identity that helps them to survive.
Truthfully, this book is rather slight on story and even on stakes, given it's supposedly about life and death. But it's a brief read with some good moments. The English translation is out in January. I read it in Catalan and found it a very easy read on a language level, so the original could be a good one to tackle for someone learning Welsh.
January 7, 2021
Goodreads tells me that I've currently read and reviewed some 650 or so books since I first started posting reviews on this site just just over a decade ago.
This book, by a country mile, is the best of all of those books.
It's in Welsh, and I guess "fe ddylwn i fod yn ysgrifennu hwn yn Gymraeg" (I should be writing this in Welsh) - but I'll tell you what, this book is so good it's worth typing it into an online translator line by line just to be able to consume it. it's not very long. There are rumours of a translation - but you don't want to be waiting till then, it's too good..... it could be the perfect excuse to just go and learn Welsh.
It's the story of a young woman and her son in a slightly dystopian situation..... I read this just before the COVID crisis started. It was brilliant and relevant then - it's even more so now. It's a novel of hope, it's a novel which celebrates the human condition, it's possibly the most uplifting novel I've ever read as a human being, and it's certainly the novel that's made me think most about what it is to be human.
If you do nothing else, try and find a way to consume this wonderful and brilliant piece of work.
This book, by a country mile, is the best of all of those books.
It's in Welsh, and I guess "fe ddylwn i fod yn ysgrifennu hwn yn Gymraeg" (I should be writing this in Welsh) - but I'll tell you what, this book is so good it's worth typing it into an online translator line by line just to be able to consume it. it's not very long. There are rumours of a translation - but you don't want to be waiting till then, it's too good..... it could be the perfect excuse to just go and learn Welsh.
It's the story of a young woman and her son in a slightly dystopian situation..... I read this just before the COVID crisis started. It was brilliant and relevant then - it's even more so now. It's a novel of hope, it's a novel which celebrates the human condition, it's possibly the most uplifting novel I've ever read as a human being, and it's certainly the novel that's made me think most about what it is to be human.
If you do nothing else, try and find a way to consume this wonderful and brilliant piece of work.
March 17, 2022
To była chyba moja pierwsza walijska książka, jaką przeczytałem w życiu i od razu taka perełka. Dystopijna i utopijna zarazem, pełna miłości do języka i do literatury walijskiej. Postapokaliptyczny świat widziany oczami dwóch bohaterów- matki i syna, którzy w domku na wsi próbują poradzić sobie z nową rzeczywistością, między innymi dzięki prowadzeniu dziennika, w którym zapisują swoje przeżycia oraz skrywane przemyślenia. Nie spodziewałem się czegoś takiego kompletnie, ale chyba wskoczy do czołówki moich ulubionych Pauz.
October 17, 2021
No es La carretera pero se lee bien y da mucho que pensar.
December 26, 2021
No saben per què va arribar el Final, però la Rowenna i el seus fills Siôn i Dwynwen s'han quedat sols a la seva caseta, prop del poble de Nebo. La resta de gent ha mort o ha fugit. En Siôn ja té 14 anys i ha hagut de madurar més ràpidament del que seria desitjable. La Dwynwen és encara petita. Mare i fill decideixen iniciar un diari, el Llibre Blau, on escriuran tots dos però no llegiran què ha escrit l'altre.
Ens trobem en una distopia post-apocalíptica després d'un seguit d'incidents nuclears. La Rowenna i en Siôn fa anys que viuen aïllats i no saben què passa a la resta del món. Tots dos havien conegut el món d'abans i han hagut d'aprendre a sobreviure amb les eines i coneixements que tenen a l'abast. La petita, però, va néixer després del Final i, per tant, constitueix un dels enigmes de la novel·la. Al Llibre Blau, en Siôn ens explica com se'n surten en aquest escenari tan desolador, mentre que la mare ens revela tot allò que sap del Final i fa memòria dels temps passats.
Tot i que els dos protagonistes semblen tenir una existència precària, han sabut trobar la manera de sortir-se'n i sobreviure. Els vincles que s'estableixen entre ells són indestructibles. Amb una escriptura molt planera i agradable que sembla que t'abraci (original en llengua gal·lesa, per cert), ens amarem de l'amor i la devoció incondicional que es professen, i coneixem els seus neguits i les seves reflexions sobre com era la vida abans i com és ara, tan diferents. Paradoxalment, en alguns aspectes, la seva nova realitat no els és gens feixuga.
'Nebo' es llegeix d'una glopada. Més enllà de l'escenari devastat, la relació entre mare i fill ens entendrirà i ens enamorarem dels personatges, malgrat les seves febleses i els secrets que amaguen. Molt recomanable per a tots els públics.
(SERGI)
Ens trobem en una distopia post-apocalíptica després d'un seguit d'incidents nuclears. La Rowenna i en Siôn fa anys que viuen aïllats i no saben què passa a la resta del món. Tots dos havien conegut el món d'abans i han hagut d'aprendre a sobreviure amb les eines i coneixements que tenen a l'abast. La petita, però, va néixer després del Final i, per tant, constitueix un dels enigmes de la novel·la. Al Llibre Blau, en Siôn ens explica com se'n surten en aquest escenari tan desolador, mentre que la mare ens revela tot allò que sap del Final i fa memòria dels temps passats.
Tot i que els dos protagonistes semblen tenir una existència precària, han sabut trobar la manera de sortir-se'n i sobreviure. Els vincles que s'estableixen entre ells són indestructibles. Amb una escriptura molt planera i agradable que sembla que t'abraci (original en llengua gal·lesa, per cert), ens amarem de l'amor i la devoció incondicional que es professen, i coneixem els seus neguits i les seves reflexions sobre com era la vida abans i com és ara, tan diferents. Paradoxalment, en alguns aspectes, la seva nova realitat no els és gens feixuga.
'Nebo' es llegeix d'una glopada. Més enllà de l'escenari devastat, la relació entre mare i fill ens entendrirà i ens enamorarem dels personatges, malgrat les seves febleses i els secrets que amaguen. Molt recomanable per a tots els públics.
(SERGI)
March 18, 2023
Este libro es pura energía.
Es superación, fuerza y la belleza que proyecta el amor por la supervivencia.
Una situación inverosímil pero tan real como la vida misma.
Una historia llena de humanismo.
Me ha gustado mucho.
Un descubrimiento fantástico.
Es superación, fuerza y la belleza que proyecta el amor por la supervivencia.
Una situación inverosímil pero tan real como la vida misma.
Una historia llena de humanismo.
Me ha gustado mucho.
Un descubrimiento fantástico.
February 4, 2022
A dystopian set in North Wales? How could I say no.
Delivered as a sort of diary, 'The Blue Book of Nebo' is the accounts of two POVs - Dylan and his mother Rowenna, in the town of Nebo – as they write their experience after The End in a blue book, as a sort of historical document for anyone who finds it after they're gone. The events that led up to The End are frighteningly realistic and I took some mental notes on what to do should that time ever come (like printing off info on growing food, making traps, filtering water etc, before the electricity goes out!) I was *this close* to making a disaster survival kit on the spot.
It's a quick read at 144 pages, but it definitely had scope to do a little more. It lies in the weird limbo between a short story and a novel, giving just enough to make me care and want to know more, but never ultimately delivering. With that said, I enjoyed what was there and it's a refreshingly close-to-home take on a genre I love, I just really wish there was more of it.
It wasn't until I'd finished that I realised this was originally published in Welsh as 'Llyfr Glas Nebo' and I'm so annoyed I didn't read that version first! I had no idea. My finger definitely isn't on the pulse of the Welsh language publishing industry, and I should make more of an effort with that.
Knowing it's a translation makes a big difference to the lasting impressions I have. There's emphasis on the Welsh language being something Rowenna felt was unaccessible to her as a teenager at school, with her teachers writing her off and her not really understanding why the language was/is important. As someone who went to a 100% Welsh language school I've had numerous discussions with people around this and it's definitely a realistic experience. She learns to love the language by reading Welsh books after The End. I'm really curious to know what the perspective on all of this was, or at least how it's delivered (like, do they speak English up to that point?) in the original.
Also, why was Siôn renamed as Dylan in the English translation? And Dwynwen changed to Mona?! This honestly makes no sense to me, as someone who spent many years on camera trying to pronounce the names of fantasy characters (granted usually failing miserably, especially with those damn fae), I believe wholeheartedly that they do not detract from the story. We need to normalise using traditional names. Dwynwen is one of the most beautiful names in existence and English readers missed out.
I have so many questions that I think this might need to be the first time ever that I read a story twice, in two languages...
Delivered as a sort of diary, 'The Blue Book of Nebo' is the accounts of two POVs - Dylan and his mother Rowenna, in the town of Nebo – as they write their experience after The End in a blue book, as a sort of historical document for anyone who finds it after they're gone. The events that led up to The End are frighteningly realistic and I took some mental notes on what to do should that time ever come (like printing off info on growing food, making traps, filtering water etc, before the electricity goes out!) I was *this close* to making a disaster survival kit on the spot.
It's a quick read at 144 pages, but it definitely had scope to do a little more. It lies in the weird limbo between a short story and a novel, giving just enough to make me care and want to know more, but never ultimately delivering. With that said, I enjoyed what was there and it's a refreshingly close-to-home take on a genre I love, I just really wish there was more of it.
It wasn't until I'd finished that I realised this was originally published in Welsh as 'Llyfr Glas Nebo' and I'm so annoyed I didn't read that version first! I had no idea. My finger definitely isn't on the pulse of the Welsh language publishing industry, and I should make more of an effort with that.
Knowing it's a translation makes a big difference to the lasting impressions I have. There's emphasis on the Welsh language being something Rowenna felt was unaccessible to her as a teenager at school, with her teachers writing her off and her not really understanding why the language was/is important. As someone who went to a 100% Welsh language school I've had numerous discussions with people around this and it's definitely a realistic experience. She learns to love the language by reading Welsh books after The End. I'm really curious to know what the perspective on all of this was, or at least how it's delivered (like, do they speak English up to that point?) in the original.
Also, why was Siôn renamed as Dylan in the English translation? And Dwynwen changed to Mona?! This honestly makes no sense to me, as someone who spent many years on camera trying to pronounce the names of fantasy characters (granted usually failing miserably, especially with those damn fae), I believe wholeheartedly that they do not detract from the story. We need to normalise using traditional names. Dwynwen is one of the most beautiful names in existence and English readers missed out.
I have so many questions that I think this might need to be the first time ever that I read a story twice, in two languages...
September 27, 2023
„Kiedy nie ma za wiele do jedzenia, nie ma ludzi, radia i Facebooka, zaczynam we wszystkim dookoła dopatrywać się ludzkich emocji. Kartoflisko ma dobry nastrój w pogodne wiosenne dni. Dom miał dość i pozwolił na kolejną dziurę w dachu. A Pogoda to niemiłe, kapryśne stworzenie, podobne do człowieka, kiedy wpada w furię bez powodu.“
March 13, 2023
Quella che respiri con “Il libro blu di Nebo” è una paura viva, perché il libro blu è il resoconto di una vita che spaventa. È qualcosa che potrebbe accadere da un momento all’altro e tu così come Rowenna e Dylan e i Thorpe e tutti gli altri, non solo non puoi prevedere, ma nemmeno puoi gestire. È un post apocalittico ucronico, ma può essere definito anche un romanzo di formazione.
Sono tantissimi gli spunti di riflessione che possono nascere dalla lettura di questo romanzo di nemmeno 200 pagine. Dal più generale “senso della vita”, a concetti propri di linguistica.
E a proposito della lingua ci sono continui riferimenti ad autori, opere e alla lingua gallese. Ci sono intere frasi in gallese *-*
(Io boh, sarà il mio lato Herondale, o la mia fissazione per “Il castello Errante di Howl”, ma adoro e ho sempre sentito una forte affinità al Galles, quindi non posso che considerare un grossissimo punto a favore tutto ciò.)
È stupendo, crudele, semplice, spaventoso e intenso.
E più di ogni altra cosa sembra vicino e reale.
Ho provato ansia, paura, frustrazione e solitudine vera. Mi sono sentito sperduto, solo al mondo, insicuro, ma anche forte, determinato, coraggioso.
È un libro molto forte... da leggere esattamente in una notte.
Ma di che parla?
“Il libro blu di Nebo” è una sorta di diario scritto a quattro mani. A scrivere sono Dylan e Rowenna, rispettivamente figlio e madre. Nel 2018 c’è stata “la Fine” e non vi dirò di più su questo aspetto, perché vi rovinerei la lettura. Dylan e Rowenna si alterneranno nel raccontare questa storia. Il Dylan adolescente ci darà una visione del suo presente, Rowenna invece ci parlerà della Fine. Insieme ci regaleranno una storia forte, carica di speranza in grado di emozionare anche i cuori più aridi.
Anche se ho un po’ odiato Rowenna dall’inizio alla fine, non posso non scegliere di custodire questo libro. Ho provato troppe emozioni per non lasciargli almeno cinque stelle.
Assolutamente consigliato!
TW:
Morte
❤️ Al solito, se vi ho incuriosito al punto da voler dare un’opportunità a questo libro, vi invito a farlo da qui: https://amzn.to/3mPdK4V
Attraverso l’affiliazione amazon, a voi non cambia nulla, io riceverò da amazon una piccola ricompensa che potrà aiutarmi concretamente a continuare a fare quello che faccio che potete tradurre in comprare altri libri da consigliarvi! ❤️
Sono tantissimi gli spunti di riflessione che possono nascere dalla lettura di questo romanzo di nemmeno 200 pagine. Dal più generale “senso della vita”, a concetti propri di linguistica.
E a proposito della lingua ci sono continui riferimenti ad autori, opere e alla lingua gallese. Ci sono intere frasi in gallese *-*
(Io boh, sarà il mio lato Herondale, o la mia fissazione per “Il castello Errante di Howl”, ma adoro e ho sempre sentito una forte affinità al Galles, quindi non posso che considerare un grossissimo punto a favore tutto ciò.)
È stupendo, crudele, semplice, spaventoso e intenso.
E più di ogni altra cosa sembra vicino e reale.
Ho provato ansia, paura, frustrazione e solitudine vera. Mi sono sentito sperduto, solo al mondo, insicuro, ma anche forte, determinato, coraggioso.
È un libro molto forte... da leggere esattamente in una notte.
Ma di che parla?
“Il libro blu di Nebo” è una sorta di diario scritto a quattro mani. A scrivere sono Dylan e Rowenna, rispettivamente figlio e madre. Nel 2018 c’è stata “la Fine” e non vi dirò di più su questo aspetto, perché vi rovinerei la lettura. Dylan e Rowenna si alterneranno nel raccontare questa storia. Il Dylan adolescente ci darà una visione del suo presente, Rowenna invece ci parlerà della Fine. Insieme ci regaleranno una storia forte, carica di speranza in grado di emozionare anche i cuori più aridi.
Anche se ho un po’ odiato Rowenna dall’inizio alla fine, non posso non scegliere di custodire questo libro. Ho provato troppe emozioni per non lasciargli almeno cinque stelle.
Assolutamente consigliato!
TW:
Morte
❤️ Al solito, se vi ho incuriosito al punto da voler dare un’opportunità a questo libro, vi invito a farlo da qui: https://amzn.to/3mPdK4V
Attraverso l’affiliazione amazon, a voi non cambia nulla, io riceverò da amazon una piccola ricompensa che potrà aiutarmi concretamente a continuare a fare quello che faccio che potete tradurre in comprare altri libri da consigliarvi! ❤️
November 12, 2023
This 2023 Carnegie Medal winner is a YA post-apocalyptic dystopian sci-fi, set near Anglesey in Wales, after a nuclear disaster known as “The End.” The novel is written by Welsh author Manon Steffan Ros and has been translated from Welsh.
After the nuclear disaster all technology has disappeared and Rowenna, her son Dylan, and baby daughter Mona (Sión and Dwynwen in the original Welsh story) must learn how to go back to basics to survive. In their isolated rural cottage young Dylan learns to become a handyman and producer of food and Rowenna learns to overcome her sensibilities and forage. He and his mother take turns in recording their thoughts and secrets in a diary they name the Blue Book of Nebo. They both immerse themselves in their love of literature and develop a love for the Welsh language.
This was a gentle, beautiful read that I highly recommend. The audiobook is read by the author herself, and I enjoyed the lilting Welsh accent. It made me wish I could read Welsh.
After the nuclear disaster all technology has disappeared and Rowenna, her son Dylan, and baby daughter Mona (Sión and Dwynwen in the original Welsh story) must learn how to go back to basics to survive. In their isolated rural cottage young Dylan learns to become a handyman and producer of food and Rowenna learns to overcome her sensibilities and forage. He and his mother take turns in recording their thoughts and secrets in a diary they name the Blue Book of Nebo. They both immerse themselves in their love of literature and develop a love for the Welsh language.
This was a gentle, beautiful read that I highly recommend. The audiobook is read by the author herself, and I enjoyed the lilting Welsh accent. It made me wish I could read Welsh.
November 21, 2023
Çok sevdiğim bir dizinin tempolu geçen bir kaç sezonundan sonra duraklama dönemine girdiği, geçiş bölümlerinden birini izliyormuşum gibi hissettim. Okuduğum en sessiz sakin distopyalardan biri. Çoğuna göre sığ kalabilir ancak 150 sayfayla okura ulaştırabileceği her şeyin en iyisi diyebilirim.
June 7, 2022
Edit: podbijam do 5, bo została ze mną 💙
Żeby mnie przekonać wystarczył fakt, że książka została w oryginale napisana po walijsku i zdobyła Eisteddfod Medal - na szczęście, nie zawiodłam się. Bardzo nietypowe postapo, aż trudno tak tę książkę zakwalifikować. Pięknie napisane, subtelne i bardzo walijskie <3 Byłoby 5, ale jednak trochę łopatologii się wkradło. Wolałabym więcej niedopowiedzeń, pozostanie przy tej cudownej subtelności, ale i tak jestem ogromnie, bardzo pozytywnie zaskoczona.
Żeby mnie przekonać wystarczył fakt, że książka została w oryginale napisana po walijsku i zdobyła Eisteddfod Medal - na szczęście, nie zawiodłam się. Bardzo nietypowe postapo, aż trudno tak tę książkę zakwalifikować. Pięknie napisane, subtelne i bardzo walijskie <3 Byłoby 5, ale jednak trochę łopatologii się wkradło. Wolałabym więcej niedopowiedzeń, pozostanie przy tej cudownej subtelności, ale i tak jestem ogromnie, bardzo pozytywnie zaskoczona.
January 19, 2019
Dydy pum seren ddim yn ddigon i'r llyfr hon. Dwi' meddwl fydd hi'n glasur yn y llenyddiaith Gymraeg efo amser.
February 17, 2022
Fajne, ale zabrakło tego czegoś.
February 23, 2024
A familiar end-of-the world narrative, but with a distinct Welsh flavor. I liked it but wanted just a little more of… something.
December 24, 2022
Ara que ja s'ha dit tot sobre aquest llibre, sumem-hi les meves lloances a una bonica història d'adaptació i supervivència embolicada amb l'amor per la llengua pròpia.
November 18, 2022
Sion y Rowenna van escribiendo cuando les apetece en el libro azul de Nebo, sin mirar lo que el otro ha escrito antes. Aquí nos encontramos las ansias de exploración del pequeño Sion, a la vez muy maduro, que han levantado una huerta con ayuda de su madre, quien siempre escribe con más cautela y algo de preocupación. Alrededor de ellos no hay nadie más, parecen ser los únicos supervivientes tras el Fin, cuidando a la pequeña bebé de la familia.
Un libro breve construido en base a dos voces distintas unidas por su fuerte vínculo familiar. A medida que el libro avanza conocemos lo justito sobre el Fin y sobre algún otro misterio previo. Lo mejor de la historia es el delicado equilibrio entre una historia apocalíptica que muestra y esconde escenarios duros a la vez que es la construcción de un refugio familiar ante las debilidades de la madre y el hijo. Alrededor hay un ambiente apocalíptico con ciertas miradas hacia cuando el mundo era tal y como conocemos, sin embargo, no es una historia dura tampoco, sino que muestra cómo especialmente la madre se adapta a este nuevo mundo sintiéndose incluso más protegida.
Es un libro bastante recomendable que ofrece una historia distinta, en particular por su narración.
Un libro breve construido en base a dos voces distintas unidas por su fuerte vínculo familiar. A medida que el libro avanza conocemos lo justito sobre el Fin y sobre algún otro misterio previo. Lo mejor de la historia es el delicado equilibrio entre una historia apocalíptica que muestra y esconde escenarios duros a la vez que es la construcción de un refugio familiar ante las debilidades de la madre y el hijo. Alrededor hay un ambiente apocalíptico con ciertas miradas hacia cuando el mundo era tal y como conocemos, sin embargo, no es una historia dura tampoco, sino que muestra cómo especialmente la madre se adapta a este nuevo mundo sintiéndose incluso más protegida.
Es un libro bastante recomendable que ofrece una historia distinta, en particular por su narración.
November 16, 2020
Musiało się to kiedyś stać. To najsłabsza książka ze wszystkich "pauzowych", które przeczytałem, a przeczytałem ich już kilkanaście i przeważnie były to bardzo pozytywne zaskoczenia czytelnicze. Tym razem tak nie jest. Tym razem przeczytałem opowieść schematyczną i dość pretensjonalną. Ale po kolei.
Nastał Kres. Wokół Rowenny i jej dzieci - ośmioletniego Siôna i jego malutkiej siostrzyczki Dwynwen nie ma żywego ducha. Radzą sobie - udało im się wyhodować warzywa, czasem upolują jakieś małego zwierza, choć te niekiedy wyglądają potwornie - napromieniowana przyroda rodzi stwory z dwoma głowami, a świat w którym znaleźli się bohaterowie powieści walijskiej pisarki Manon Steffan Ros w przekładzie Marty Listownik wydaje się być bliższy czasom mocno prehistorycznym niż naszemu wiekowi.
Będą opisywać go na przemian - dostajemy dwie opowieści, jedną autorstwa Siôna, drugą - Rowenny. I tu pojawiają się pierwsze kłopoty - dziecko świetnie posługujące się językiem literackim zdarza się w wyobraźni niektórych pisarzy. Niestety, bo ani to realistyczne ani potrzebne.
Manon Steffan Ros bardzo wierzy w siłę literatury. Rowenna widząc zbliżający się koniec świata zbiera książki, które będą razem z synem czytać. I jest to - jak łatwo się domyślić - literatura walijska. Bohaterowie czytają, komentują, używają cytatów z niej, a redakcja polskiej edycji dodaje przypisy mające wyjaśnić kontekst tych dzieł. Niestety nie udaje się uniwersalizacja tej opowieści, mającej w bardzo prosty sposób pokazać, że koniec świata przetrwa literatura, a docenienie lokalnej twórczości przychodzi gdy nie ma już innych mediów. Rowenna wciąż wypominająca sobie, że kiedyś to siedziała w internecie i przez długie godziny wgapiała się w ekran telewizora, budzi irytację i nawet twist z zakończenia niewiele tu zmienia.
Świat po apokalipsie jest jednak zaludniony. Od początku czytelnik czuje, że coś tu jest nie tak - w końcu Dwynwen na świecie pojawiła się już gdy nastał Kres. Jak do tego doszło? Oczywiście znalazł się jakiś mężczyzna, który przywędrował z oddali, poromansował z bohaterką i rozpłynął się we mgle, zostawiając ją z ciążą. Czy naprawdę świat bez ludzi musi jednak się zaludniać, byle tylko - i tak wątła - opowieść miała jakieś perturbacje i była w niej obowiązkowo miłość? Nie sądzę. To, że nasi bohaterowie przeżywają nawet najgorsze momenty, a promieniowanie, które zamienia zwierzątka w potwory, nie ma na nich większego wpływu i siedzą sobie w domku czytając walijskich klasyków jest dla mnie zbt proste.
Od kilku lat na literackim rynku pojawiają się takie opowieści z dobrymi intencjami, w których autorzy i autorki chcą nam z jednej strony opowiedzieć wstrząsającą przyszłość i z jej perspektywy moralizować na temat naszej rzeczywistości. "Niebieska Księga z Nebo" to powieść programowa, przewidywalna i bardzo rozczarowująca w zakończeniu. Bo po co to wszystko opowiadać, skoro na końcu i tak wraca "normalny" świat?
Opowieść, w której główna bohaterka ciągle się samobiczuje, że ach kiedyś w tym złym świecie to oglądała tylko tv i żyła życiem innych na FB, a teraz może sobie poczytać, nie różni się niczym od naiwności wszystkich "rozlewisk", gdzie jakaś kobieta ucieka na wieś, by żyć życiem prostym i ubogim (wtedy przeważnie znajduje trupa w szafie lub pod progiem, żeby nie przegapiła, biedactwo). Tylko tu jest inna scenografia.
Pod sam koniec dostajemy taki dialog:
“– Przed Kresem. Bałam się wszystkiego, świata i ludzi, byłam przekonana, że nic mi się nigdy nie udaje. Ale udało się. Nadal tu jesteśmy, ty i ja. I urodziłam Dwynwen i starałam się, jak mogłam.
– Tak – przytaknąłem bez wahania. – Taka naprawdę jesteś, Mamo, i zawsze już taka będziesz. Kobieta, która żyje na sto procent. Która ma w sobie siłę”.
Jak ja nie cierpię, gdy ktoś mi tak kawę na ławę kładzie wnioski, do których sam powinienem dojść. Przewidywalna, schematyczne, naiwna w przesłaniu, programowa. To naprawdę nie jest dobra książka.
Nastał Kres. Wokół Rowenny i jej dzieci - ośmioletniego Siôna i jego malutkiej siostrzyczki Dwynwen nie ma żywego ducha. Radzą sobie - udało im się wyhodować warzywa, czasem upolują jakieś małego zwierza, choć te niekiedy wyglądają potwornie - napromieniowana przyroda rodzi stwory z dwoma głowami, a świat w którym znaleźli się bohaterowie powieści walijskiej pisarki Manon Steffan Ros w przekładzie Marty Listownik wydaje się być bliższy czasom mocno prehistorycznym niż naszemu wiekowi.
Będą opisywać go na przemian - dostajemy dwie opowieści, jedną autorstwa Siôna, drugą - Rowenny. I tu pojawiają się pierwsze kłopoty - dziecko świetnie posługujące się językiem literackim zdarza się w wyobraźni niektórych pisarzy. Niestety, bo ani to realistyczne ani potrzebne.
Manon Steffan Ros bardzo wierzy w siłę literatury. Rowenna widząc zbliżający się koniec świata zbiera książki, które będą razem z synem czytać. I jest to - jak łatwo się domyślić - literatura walijska. Bohaterowie czytają, komentują, używają cytatów z niej, a redakcja polskiej edycji dodaje przypisy mające wyjaśnić kontekst tych dzieł. Niestety nie udaje się uniwersalizacja tej opowieści, mającej w bardzo prosty sposób pokazać, że koniec świata przetrwa literatura, a docenienie lokalnej twórczości przychodzi gdy nie ma już innych mediów. Rowenna wciąż wypominająca sobie, że kiedyś to siedziała w internecie i przez długie godziny wgapiała się w ekran telewizora, budzi irytację i nawet twist z zakończenia niewiele tu zmienia.
Świat po apokalipsie jest jednak zaludniony. Od początku czytelnik czuje, że coś tu jest nie tak - w końcu Dwynwen na świecie pojawiła się już gdy nastał Kres. Jak do tego doszło? Oczywiście znalazł się jakiś mężczyzna, który przywędrował z oddali, poromansował z bohaterką i rozpłynął się we mgle, zostawiając ją z ciążą. Czy naprawdę świat bez ludzi musi jednak się zaludniać, byle tylko - i tak wątła - opowieść miała jakieś perturbacje i była w niej obowiązkowo miłość? Nie sądzę. To, że nasi bohaterowie przeżywają nawet najgorsze momenty, a promieniowanie, które zamienia zwierzątka w potwory, nie ma na nich większego wpływu i siedzą sobie w domku czytając walijskich klasyków jest dla mnie zbt proste.
Od kilku lat na literackim rynku pojawiają się takie opowieści z dobrymi intencjami, w których autorzy i autorki chcą nam z jednej strony opowiedzieć wstrząsającą przyszłość i z jej perspektywy moralizować na temat naszej rzeczywistości. "Niebieska Księga z Nebo" to powieść programowa, przewidywalna i bardzo rozczarowująca w zakończeniu. Bo po co to wszystko opowiadać, skoro na końcu i tak wraca "normalny" świat?
Opowieść, w której główna bohaterka ciągle się samobiczuje, że ach kiedyś w tym złym świecie to oglądała tylko tv i żyła życiem innych na FB, a teraz może sobie poczytać, nie różni się niczym od naiwności wszystkich "rozlewisk", gdzie jakaś kobieta ucieka na wieś, by żyć życiem prostym i ubogim (wtedy przeważnie znajduje trupa w szafie lub pod progiem, żeby nie przegapiła, biedactwo). Tylko tu jest inna scenografia.
Pod sam koniec dostajemy taki dialog:
“– Przed Kresem. Bałam się wszystkiego, świata i ludzi, byłam przekonana, że nic mi się nigdy nie udaje. Ale udało się. Nadal tu jesteśmy, ty i ja. I urodziłam Dwynwen i starałam się, jak mogłam.
– Tak – przytaknąłem bez wahania. – Taka naprawdę jesteś, Mamo, i zawsze już taka będziesz. Kobieta, która żyje na sto procent. Która ma w sobie siłę”.
Jak ja nie cierpię, gdy ktoś mi tak kawę na ławę kładzie wnioski, do których sam powinienem dojść. Przewidywalna, schematyczne, naiwna w przesłaniu, programowa. To naprawdę nie jest dobra książka.
July 23, 2024
A gentle (yet unflinching) book about life for a mother and two children after "The End" of civilization. I read it this afternoon, and tonight I'm still feeling the sweet sad glow.
February 27, 2022
"Niebieska Księga z Nebo" Manon Steffan Ros opowiada historię Rowenny i Siôna, którzy żyją w świecie, w którym nic nie jest takie jak dawniej. Pewnego dnia spadły bomby, a radioaktywna chmura zabiła większość ludzi. Matka z synem próbują odnaleźć się w świecie po apokalipsie, od której minęło już kilka lat.
Jest to książka, która pokazuje apokalipsę od bardziej pozytywnej strony. Bo w końcu czy w każdym postapo muszą być zombie, a każdy musi siłą i przemocą walczyć o żywność? Tutaj bohaterowie żyją w zgodzie z naturą, uprawiają warzywa albo polują na dzikie zwierzęta. Wiele czasu spędzają na czytaniu i rozmowach o literaturze.
Bardzo mi się podobało ukazanie, jak zmieniło się myślenie ludzi po zagładzie. Bohaterowie musieli przewartościować to, co w życiu jest naprawdę ważne. Jest tu wiele porównań do czasów sprzed Kresu, kiedy to ludzie byli uzależnieni od technologii.
Jest to bardziej sielankowa wizja apokalipsy, w której bohaterowie są już oswojeni z nową sytuacją. Bardzo poruszyła mnie ta wizja końca świata i dała wiele nadziei.
Z pewnością nie jest to książka, która trafi do każdego, ale mnie urzekła swoją dobrocią i optymizmem. Jeśli jesteście jej choć trochę ciekawi, to sięgnijcie i wyróbcie sobie własną opinię. Ja od siebie bardzo polecam!
Jest to książka, która pokazuje apokalipsę od bardziej pozytywnej strony. Bo w końcu czy w każdym postapo muszą być zombie, a każdy musi siłą i przemocą walczyć o żywność? Tutaj bohaterowie żyją w zgodzie z naturą, uprawiają warzywa albo polują na dzikie zwierzęta. Wiele czasu spędzają na czytaniu i rozmowach o literaturze.
Bardzo mi się podobało ukazanie, jak zmieniło się myślenie ludzi po zagładzie. Bohaterowie musieli przewartościować to, co w życiu jest naprawdę ważne. Jest tu wiele porównań do czasów sprzed Kresu, kiedy to ludzie byli uzależnieni od technologii.
Jest to bardziej sielankowa wizja apokalipsy, w której bohaterowie są już oswojeni z nową sytuacją. Bardzo poruszyła mnie ta wizja końca świata i dała wiele nadziei.
Z pewnością nie jest to książka, która trafi do każdego, ale mnie urzekła swoją dobrocią i optymizmem. Jeśli jesteście jej choć trochę ciekawi, to sięgnijcie i wyróbcie sobie własną opinię. Ja od siebie bardzo polecam!
November 7, 2021
A multi-award winning Welsh language novel which is published in English translation in January.
I can't decide if this is unremittingly bleak or strangely hopeful. It's a dystopia set near Anglesey, a decade or so after The End, which is never fully described but seems to have been some kind of political breakdown followed by nuclear fallout. Rowenna, her teenage son Dylan and daughter Mona are surviving.
In fact they have survived. They grow and eat their food, scavenge abandoned homes and preserve their culture through the various English and Welsh language books they find.
This is mostly a quiet and peaceful existence. But questions remain, particularly for Dylan. Like who his father was? And where did Mona come from? And how did people live before?
A kind of cross between The Road and Station Eleven, but with much less threat, this is a very fine YA novel that is probably too bleak a picture of the future to be read by actual teens.
I can't decide if this is unremittingly bleak or strangely hopeful. It's a dystopia set near Anglesey, a decade or so after The End, which is never fully described but seems to have been some kind of political breakdown followed by nuclear fallout. Rowenna, her teenage son Dylan and daughter Mona are surviving.
In fact they have survived. They grow and eat their food, scavenge abandoned homes and preserve their culture through the various English and Welsh language books they find.
This is mostly a quiet and peaceful existence. But questions remain, particularly for Dylan. Like who his father was? And where did Mona come from? And how did people live before?
A kind of cross between The Road and Station Eleven, but with much less threat, this is a very fine YA novel that is probably too bleak a picture of the future to be read by actual teens.
January 8, 2021
It is hard to avoid comparing this to "The Road" by Cormac McCarthy - single parent with a child striving to survive post an unknown apocalypse. However, this is in most aspects a lighter version of that daunting story. There is constant sense of danger, no shows of utmost human cruelty. There is hard-hitting thread in the plot, there is tension but there are also moments of peace and parental warmth. The ending is paradoxically thought-provoking.
February 9, 2022
رواية أشبه بأفلام السينما السوداوية الأقرب في فكرتها لنهاية العالم، عن أم تنجو رفقة ابنها الصغير من سحابة نووية مميتة، وتستكين مع صغيرها في منزلهما النائي ويحاولان التغلب على شبح الموت والتمسك بالحياة وسط عزلة تامة، لدرجة الاعتياد عليها والشعور بالخوف من عودة الحياة إلى ما كانت عليه قبل ذلك.
الرواية مقسمة إلى فصول تُروى على لسان الأم، وأخرى على لسان الابن، لتكتمل لدينا رؤية تامة عما يحدث لتلك العائلة الصغيرة.
الرواية مقسمة إلى فصول تُروى على لسان الأم، وأخرى على لسان الابن، لتكتمل لدينا رؤية تامة عما يحدث لتلك العائلة الصغيرة.
April 6, 2021
Chyba odkryłam literacką perełkę.
W teorii wiem, że proza wydawana przez Wydawnictwo Pauza najczęściej nie zawodzi (wprost przeciwnie - najczęściej jest po prostu świetna - ale przyznaję, że po takiej sobie najnowszej Bohman ("Utonęła") troszkę chyba nosiłam w sobie lekkie rozczarowanie. Tym bardziej więc się ucieszyłam, że "Niebieska księga z Nebo" aż tak mi się spodobała, i tym większy był mój późniejszy zachwyt.
Nie jest to długa historia, tylko mała książeczka, ale to, jak wszystko tutaj trzyma się jednego zamysłu, jak wspaniale jest rozwinięte, jak sugestywne i jak bardzo poruszające emocjonalnie to po prostu wyższa szkoła jazdy. Nie chcę zepsuć opowieści, i moim zdaniem najlepiej będzie, jeżeli poszczególne wydarzenia będzie się odkrywać samemu, natomiast mogę powiedzieć, że jest to historia matki i dwójki jej dzieci, którzy żyją w dziwnym świecie po jakiejś wielkiej katastrofie.
Bardzo podoba mi się, że ta proza jest delikatna, ale nie popada w językowy usilny minimalizm, o którym pisałam więcej przy "Łyski liczą do trzech" Olgi Hund. Po części pewnie jest to zasługa dobrego tłumaczenia, ale też klarowności oryginalnych myśli i niesilenia się na zamieszczanie w nich nieskończonych ładunków błyskotliwości i trafności w obserwacjach społecznych. Autorka chce opowiedzieć wciągającą i piękną historię, która nie będzie mieć w sobie jakichś niesamowitych fajerwerków, "jedynie" prawdę emocjonalną, i która nie będzie nachalnie umoralniać czytelnika, a następnie na tym się skupia. I wychodzi to wspaniale.
Tak, jak napisałam - ze względu na długość (a raczej: krótkość) tej książki nie chcę odnosić się konkretnie do fabuły. Mogę jednak napisać, że jest to opowieść coraz bardziej aktualna i wybrzmiewająca dzisiaj, w środku pandemicznego ogólnoświatowego kryzysu (nawet jeśli nie dzieje się to bezpośrednio). (I, dodam, niekoniecznie kojąca moje nerwy usiłujące zapomnieć o otaczającej mnie rzeczywistości - nawet jeśli wymowa całej książki jest chyba optymistyczna). I przede wszystkim: nakłaniająca do refleksji.
W najprostszym przekazie jest to opowieść o matce i jej dzieciach, i ich losach "w związku" z pewną katastrofą. Kiedy jednak zaczniemy nieco uważniej tej historii się przyglądać, będziemy mogli odkryć, że zostały tutaj również zawarte różne przemyślenia dotyczące kultury, sztuki, języka i ich znaczenia nawet w najtrudniejszych czasach - że mimo iż wszystko dookoła się wali, to sztuka w jakiś sposób będzie "pokrzepiać serca" i w jakiś nieoczywisty sposób będzie miała szansę przetrwać. A to z kolei wydaje mi się zupełnie "meta" w tych pandemicznych czasach - gdy to ja jako czytelniczka potrzebuję takich książek, dzięki którym przetrwam.
Jeżeli miałabym "Niebieską Księgę z Nebo" porównać do czegoś bardziej znanego, to chyba wybrałabym książki Mai Lunde (np. świetną "Historię pszczół") złączoną z prozą wspomnianej już Bohman albo Marie Aubert - czyli zwyczajności i spokoju w niespokojnym świecie. I choć cała opowieść jest może mniej widowiskowa niż "Droga" McCarthy'ego, moim zdaniem tak samo mocno (albo chyba nawet jeszcze mocniej) łapie za serduszko.
Bardzo, bardzo, bardzo polecam.
W teorii wiem, że proza wydawana przez Wydawnictwo Pauza najczęściej nie zawodzi (wprost przeciwnie - najczęściej jest po prostu świetna - ale przyznaję, że po takiej sobie najnowszej Bohman ("Utonęła") troszkę chyba nosiłam w sobie lekkie rozczarowanie. Tym bardziej więc się ucieszyłam, że "Niebieska księga z Nebo" aż tak mi się spodobała, i tym większy był mój późniejszy zachwyt.
Nie jest to długa historia, tylko mała książeczka, ale to, jak wszystko tutaj trzyma się jednego zamysłu, jak wspaniale jest rozwinięte, jak sugestywne i jak bardzo poruszające emocjonalnie to po prostu wyższa szkoła jazdy. Nie chcę zepsuć opowieści, i moim zdaniem najlepiej będzie, jeżeli poszczególne wydarzenia będzie się odkrywać samemu, natomiast mogę powiedzieć, że jest to historia matki i dwójki jej dzieci, którzy żyją w dziwnym świecie po jakiejś wielkiej katastrofie.
Bardzo podoba mi się, że ta proza jest delikatna, ale nie popada w językowy usilny minimalizm, o którym pisałam więcej przy "Łyski liczą do trzech" Olgi Hund. Po części pewnie jest to zasługa dobrego tłumaczenia, ale też klarowności oryginalnych myśli i niesilenia się na zamieszczanie w nich nieskończonych ładunków błyskotliwości i trafności w obserwacjach społecznych. Autorka chce opowiedzieć wciągającą i piękną historię, która nie będzie mieć w sobie jakichś niesamowitych fajerwerków, "jedynie" prawdę emocjonalną, i która nie będzie nachalnie umoralniać czytelnika, a następnie na tym się skupia. I wychodzi to wspaniale.
Tak, jak napisałam - ze względu na długość (a raczej: krótkość) tej książki nie chcę odnosić się konkretnie do fabuły. Mogę jednak napisać, że jest to opowieść coraz bardziej aktualna i wybrzmiewająca dzisiaj, w środku pandemicznego ogólnoświatowego kryzysu (nawet jeśli nie dzieje się to bezpośrednio). (I, dodam, niekoniecznie kojąca moje nerwy usiłujące zapomnieć o otaczającej mnie rzeczywistości - nawet jeśli wymowa całej książki jest chyba optymistyczna). I przede wszystkim: nakłaniająca do refleksji.
W najprostszym przekazie jest to opowieść o matce i jej dzieciach, i ich losach "w związku" z pewną katastrofą. Kiedy jednak zaczniemy nieco uważniej tej historii się przyglądać, będziemy mogli odkryć, że zostały tutaj również zawarte różne przemyślenia dotyczące kultury, sztuki, języka i ich znaczenia nawet w najtrudniejszych czasach - że mimo iż wszystko dookoła się wali, to sztuka w jakiś sposób będzie "pokrzepiać serca" i w jakiś nieoczywisty sposób będzie miała szansę przetrwać. A to z kolei wydaje mi się zupełnie "meta" w tych pandemicznych czasach - gdy to ja jako czytelniczka potrzebuję takich książek, dzięki którym przetrwam.
Jeżeli miałabym "Niebieską Księgę z Nebo" porównać do czegoś bardziej znanego, to chyba wybrałabym książki Mai Lunde (np. świetną "Historię pszczół") złączoną z prozą wspomnianej już Bohman albo Marie Aubert - czyli zwyczajności i spokoju w niespokojnym świecie. I choć cała opowieść jest może mniej widowiskowa niż "Droga" McCarthy'ego, moim zdaniem tak samo mocno (albo chyba nawet jeszcze mocniej) łapie za serduszko.
Bardzo, bardzo, bardzo polecam.
July 8, 2024
4,5 - Je ne m'attendais pas à aimer autant ce livre. Vous pourrez me dire qu'il n'a rien de révolutionnaire en terme de post-apo et qu'il se lit davantage comme un retour à la terre... mais j'ai adoré. Adoré au point de le dévorer en une soirée DE TRAVAIL, ce qui n'arrive jamais, au grand jamais.
August 23, 2022
La veritat és que vaig agafar aquest llibre cap expectativa i m'ha sorprès molt. Es llegeix molt ràpid i et fa connectar molt amb els personatges. M'ha fet reflexionar molt sobre la nostra forma de vida i sobre les nostres prioritats. Totalment recomanable.
January 26, 2022
Una madre y su hijo escriben en un diario su camino hacia el fin del mundo.
La veterana escritora Manon Steffan Ros (más de veinte libros para niños y tres novelas para adultos) estructura esta novela como las entradas del diario escrito por un chaval llamado Dylan y su madre, Rowenna, en la pequeña ciudad galesa de Nebo, que se ha quedado desierta tras un apocalipsis nuclear al que llaman El Fin. (Una guerra nuclear ha devastado Estados Unidos como mínimo, y una planta de energía nuclear se derrumba cerca de su casa). Los dos han estado irrumpiendo en casas abandonadas en busca de suministros (incluidos cuadernos como el "libro azul" del título) para mantenerse y la joven hija de Rowenna, Mona. Está claro desde el principio en esta elegante novela que la sensación habitual de temor post-apocalíptico no se aplica aquí: no hay electricidad, pero no hay matones merodeadores, incursiones militares u otras amenazas inminentes. Y aunque hay evidencia de que el mundo se ha descontrolado (como una liebre mutante de dos cabezas y masas de babosas que escapan del suelo envenenado), el tema predominante es la renovación. Las entradas de Dylan en el libro azul están repletas de observaciones sobre la naturaleza y el orgullo por la autosuficiencia. Las entradas de Rowenna son al principio inquietantes, tanto sobre El Fin como sobre su propia historia, en particular los padres (ausentes) de sus hijos. Pero a medida que avanzan los años recorridos por la novela, ella también cambia hacia observaciones más optimistas. Rowenna vuelve a acceder a su comprensión de la lectura y la escritura en galés, lo que simboliza la idea de que el progreso nos alejó de nuestras raíces y que tal vez un reinicio no sea algo tan malo. (Ros tradujo el libro ella misma del galés original al inglés). La perspectiva de quién necesita la civilización de todos modos y para que, idea central en el libro, puede volverse un poco empalagosa (“Cocinar es una cosa encantadora. Haces algo y luego te lo comes.”) pero la dureza de Rowenna y la madurez de Dylan evitan que esta breve novela se vuelva demasiado simplista.
Una novela curiosamente dulce que encuentra el lado bueno de la catástrofe global.
La veterana escritora Manon Steffan Ros (más de veinte libros para niños y tres novelas para adultos) estructura esta novela como las entradas del diario escrito por un chaval llamado Dylan y su madre, Rowenna, en la pequeña ciudad galesa de Nebo, que se ha quedado desierta tras un apocalipsis nuclear al que llaman El Fin. (Una guerra nuclear ha devastado Estados Unidos como mínimo, y una planta de energía nuclear se derrumba cerca de su casa). Los dos han estado irrumpiendo en casas abandonadas en busca de suministros (incluidos cuadernos como el "libro azul" del título) para mantenerse y la joven hija de Rowenna, Mona. Está claro desde el principio en esta elegante novela que la sensación habitual de temor post-apocalíptico no se aplica aquí: no hay electricidad, pero no hay matones merodeadores, incursiones militares u otras amenazas inminentes. Y aunque hay evidencia de que el mundo se ha descontrolado (como una liebre mutante de dos cabezas y masas de babosas que escapan del suelo envenenado), el tema predominante es la renovación. Las entradas de Dylan en el libro azul están repletas de observaciones sobre la naturaleza y el orgullo por la autosuficiencia. Las entradas de Rowenna son al principio inquietantes, tanto sobre El Fin como sobre su propia historia, en particular los padres (ausentes) de sus hijos. Pero a medida que avanzan los años recorridos por la novela, ella también cambia hacia observaciones más optimistas. Rowenna vuelve a acceder a su comprensión de la lectura y la escritura en galés, lo que simboliza la idea de que el progreso nos alejó de nuestras raíces y que tal vez un reinicio no sea algo tan malo. (Ros tradujo el libro ella misma del galés original al inglés). La perspectiva de quién necesita la civilización de todos modos y para que, idea central en el libro, puede volverse un poco empalagosa (“Cocinar es una cosa encantadora. Haces algo y luego te lo comes.”) pero la dureza de Rowenna y la madurez de Dylan evitan que esta breve novela se vuelva demasiado simplista.
Una novela curiosamente dulce que encuentra el lado bueno de la catástrofe global.
Displaying 1 - 30 of 577 reviews